I Wouldn't Mind

Chapter 4

"Hello again to all my friends, together we can play some rock 'n' roll

Hello again to all my friends, together we can play some rock 'n' roll

Rock 'n' roll, rock 'n' roll, rock 'n' roll, rock 'n' roll

Rock 'n' roll, rock 'n' roll, rock 'n' roll, rock 'n' roll"

Nakahiga ako ngayon sa kama ko, with arms wide open. Ang sarap makinig sa dubstep, hindi ko alam pero ramdam na ramdam ko ang kanta, kasabay ng tibok ng puso ko. Pinapakinggan ko yung Rock 'n' Roll ni Skrillex.

Si David lang naman ang kasama ko, pero iba yung feeling. Para akong excited, na hindi. Para akong kabado, pero wala namang rason para kabahan. Gusto ko lang ding magrelax at hindi masyadong mag-alala, kasi baka naman pinagtritripan lang ako nitong mokong na 'to. Ay ewan! 

"sana hindi maging awkward..." bulong ko sa sarili ko. 

Isa pa iyon sa mga naiisip ko, baka ang awkward lang namin pag magkasama. Di ko pa siya nakakasama ng matagal. Come what may. He seems to be that type of person too anyway.

Tsk, I hate it when I overthink.

Hindi na ako masyadong nag-ayos para sa lakad namin ni David. Ngayon nga, nakahiga pa din ako sa kama ko eh, nagsuot lang ako ng shirt, pants, tsaka chucks. I love my taste in music, I'm pretty confident that I have good taste in music. I really like my songs, kaso mula sa dubstep nalipat sa house music, yung sobrang chill lang talaga. 

"....."

"KRIIIIIIIIING! KRIIIIIIIIIIIIIING! KRIIIIIIIIING!, KRIIIIIIIIING! KRIIIIIIIIIING! KRIIIIIIIING!" 

"AH! what the f" ramdam ko ang maga ng mata ko. Ah, ano ba yun!!! Nakatulog pala ako, nasobrahan naman ako sa pag-chill."KRIIIING! KRIIING! KRIIING!" Oo, na sasagutin ko na! 

Teka, sino ba 'to? 

CALLING ...... (unknown number)

Unknown? Eh, ayoko ngang sagutin 'to. 

= END CALL = 

Di ako nasagot sa mga tawag ng di ko kilala. Pwede naman silang magpakilala muna eh. Kaso pano kapag emergency yun? Bigla tuloy akong kinabahan. Natatakot ako sumagot sa mga ganyan, malay ko ba kung mga budol-budol yan, mga ganun. Eeee, ayoko. Kinilabutan ako.  Tiningnan ko ulit phone ko, napakabihira ko lang tingnan 'to. 

Ay may text pala, 

From: (Unknown Number) 

Message: 

Hey, Gabriella. I'm here at the front of your dorm. 

Sabi ko 6:00 diba? Nabasa mo ba yung note sa pinakababa?  

-David 

Received: 06:05 pm 

From: (Unknown Number) 

Message: 

Eto, ba talaga number mo? 

- David 

Received: 06:13 pm 

Pagkatapos ng text ng to, mga 6:20 tumawag na siya. 

Natauhan na ako, may lakad pa pala kami ni David! Damn it! Mapapatakbo na naman ako.

Malapit na, tumatakbo na ako papuntang elevator! Andito na ako sa tapat na elevator! Shit! Wait lang, huhu sorry talaga. Andyan pa siguro siya. Sana andyan pa siya.

Nanginginig ako habang nagrereply sa kanya sa loob ng elevator, ganito talaga ako kapag in a hurry. Ugh! 

"Toot Toot" Hala, biglang nagtext! 

From: (Unknown Number) 

Message: 

Well, I guess you forgot about it. :) 

-David 

Received: 6: 28 pm 

OH MY GOD. BAKA UMALIS NA SIYA! NOOO! ARGH, one time big time nga lang ako babawi duon eh! alknvgkajlnhaabbsdbnkaljn

Sa wakas, nakalabas na din ako ng elevator. Tumakbo ako palabas ng building ko, hindi ko na makita si David.

Nakakapanghina... hay. Ba't ba naman kasi ako nakatulog.... Hinihingal pa din ako. Grabe, ang bilis ko nang mapagod ngayon. Kulang na ata ako sa exercise. Nakapatong ang kamay ko sa tuhod ko, mas mahirap huminga sa ganitong pusisyon. Iniba ko ang pusisyon ko at nakapamewang naman ako ngayon... "Much better!" I sighed.

What the--

David was in front of me and his arms were folded,"You're late...." he said with a hint of angst.

Andito pa pala si David. Di ko alam kung bakit, pero natuwa ako nung nakita ko siya ulit. 

Napangiti ako sa kanya, kahit alam kong naiinis siguro siya sakin. Hindi ko mahanap ang mga gusto kong sabihin sa tuwa, nakangiti lang talaga ako. Pero biglang nawala ang ngiti sa mukha ko, bigla akong nakaramdam ng hiya sa kanya kasi sobrang na-late ako. Ako pa itong babawi sa kanya, pero ako pa itong sobrang late. 

"Uh.." Magso-sorry na sana ako nang bigla niyang akong hinila sa may pulso (wrists) patungo sa kotse niya. 

Habang naglalakad kami, naisipan ko nang humingi ng tawad sa kanya. "Uy, David, sorry ah." 

Tiningnan niya ako, kinunutan niya ako ng noo at sinabing "Basta ah..." 

"Anong basta?" pagtataka ko, ano ba itong si David parang bata. 

"Basta sasamahan mo ko..." dumating na kami sa tapat ng kotse niya, sa kanya pala yung itim na kotse na nakaparada sa may sidewalk.

David flashed a smile, he looks so fresh, so handsome, so different. Iba ang naramdaman ko sa ngiting iyon, I think we're up for a good start. 

I smiled back, and folded my arms saying....

"Eh bakit pa nga ba ako nandito diba? Hindi ba para samahan ka?" tinaasan ko siya ng kilay, pero nakangiti pa rin ako sa kanya. I have to admit, I was happy. I don't know why, but I am sincerely feeling this happiness inside me. David's face lightened up, his eyes looked childishly excited....

He looks different, it felt like I was seeing ANOTHER David in front of me, a different personality, a different persona. It was weird but I was chuckling out of happiness.

and then his eyes relaxed.....

and he flashed that angelic smile, that smile that I started to love. 

--------------------------------------------------------

[REVISED] : Not all the chapters were revised. Just the ones that I need to polish.

A/N :

My first ever story and maybe, hopefully the one that I will finish. I'm sorry if it's kinda boring, I'm saving all the juices for the next chapters to come! :) I am writing here too because I'll be easier than to write on a notebook. Haha!

SAVE MOTHER EARTH PEOPLE!!! \m/

Thank to whoever you are reading this right now. I truly appreciate if you would comment or vote or maybe follow me too (kasi nilalangaw yung followers ko) and expect a followback from me! yaay k bye. :p <3