Duyduklarımı hazmetmemeye çalışıyordum. Dönüyordu o geliyordu... Aklım almıyordu bir türlü gözlerimi durduramıyordum. Yatağımdan kalkıp cama doğru ilerledim gözlerim doğan güneşin ufuk çizgisine kilitli kalırken kalbimi hissetmiştim uzun zaman sonra... Uzun zaman sonra yüreğimdeki yangını yeniden hissetmiştim. Alışmıştım onun yokluğunu şimdi neden dönecekti?
Gözlerimi yumdum sıkıca sımsıkıca gözlerimdeki her şey yanağıma dökülürken elimi kalbimin üzerine koydum. Neredeydi? Hayır, hayır düşünmeyecektim ben... Beni düşünmeden gidip 2 yıl sonra dönecek birini düşünmemeliydim kendine gel Açelya bu sen değilsin. Ağlayamazsın duyguların yok hissizsin sen.
Peki, neden şimdi? Hayır. Susmuyordu içimdeki sesler odamda volta atmaya başladım. Belki benim için gelmezdi? Sonuçta 2 sene geçti unutmuştur. Unutmuş mudur? Çıldıracaktım. Düşünmemeliydim. Yatağıma uzandım yorgunluktan bitkin düşmüştüm uykuya ihtiyacım vardı uyuyunca geçer miydi acaba? Derin bir nefes aldım kafamı soğuk yastıkla buluşturdum ve yastığımın ıslanmasını sağladım. Gözlerimi kapattım.
Ya yanıma gelirse? Gözlerimi aniden açtım onun yüzü geliyordu aklıma yanıma gelişi onun yanında gülüşlerim geliyordu. Gelmesi çok saçma değil miydi? Kalbim ardı kesilmeden hızla atıyordu. Yerinden çıkacakmış gibi boğazımdan nefes almalarımın zorlaştığını hissettiğimde. Kendime gelmeliydim. Kendime... Ensem uyuşmaya başlamıştı. Sırt üstü yatarak sakinleşmeye çalıştım. Biraz doğruldum bu işe yaramıyordu komodinin üzerindeki bardaktaki suyu içtim. Uyumalıydım yoksa kriz geçirecektim.
Hale'den
Eve döndüğümüzde bir süre sonra Cemler gitmişti. Açelya odasından dışarı dahi çıkmamıştı. Kendimi suçlu hissediyordum. Söylemese miydim acaba? Yanlış mı yapmıştım. Ama dönecekti ve Babamın onu göndermesini istemiyordum. Resmen kızın hayatını bir oyuncak gibi oynamaya çalışıyorlardı bu iğrençti. Her şeyi genel düşününce. Sevmesine izin vermediler. Mutlu olmasına da her şey onların dediği gibi olmalıydı öyle düşünüyorlardı. Bu çok adiceydi. Odamdan çıkıp Açelya'nin odasına girdiğimde uyuduğunu gördüm üzerini örtüp odadan çıktım. O sırada aşağıya inip su alma ihtiyacı hissettim. Mutfaktaki işimi hallettikten sonra merdivenin ilerisindeki babamın çalışma odasının ışığının yandığını gördüm. Sessizce odaya yaklaştım ve kulağıma dolan konuşmaları dinledim.
"Sen nasıl avukatsın! Bir oğlanı ailemden uzak tutamıyorsun" bir süre ses gelmeyince karşıdakinin cevap verdıgını anladım
"Demek bir koruma değilsin öylemi. Sen işe yaramaz kravatlı köleden başka bir şey değilsin kendi işimi kendim hallederim numarayı bana gönder" Babamın sinirli sözleri üzerine ürkmüştüm. Bir kaç ayak sesi duyduğumda hemen merdivenin alt karanlık kısmına saklandım. Kapı açıldığında babam etrafa bakındı bir süre, ama önümdeki kutulardan daha fazla karanlıkta kalıyordum. Ufak olmak bazen işe yarıyordu. Kapıyı örttüğünde hemen yerimden hareketlendim ve ne konuştuğunu dinlemeye başladım
"Dönmüşsün!" dedi babam. Aklıma gelen isimle gözlerim fal taşına dönerken ellerim ile ağzımı kapattım. Bir süre sessizlik olduğunda. Babamın sesi tekrar doldu kulaklarıma
"Yarın buluşalım. Seninle konuşacaklarım var" yine sessizlik hakimdi odaya babamın bir kaç ayak sesini duydum kapıya yaklaşıyor mu diye kapı altında gölgelik var mı diye baktım. Lakin oda da volta attığını anlamam uzun sürmedi stresli olmalıydı.
"Sadece konuşacağız. Sonuçta..." bir an duraksadı. "Sen hala bana babanın emanetisin" Duyduklarım ile vücudum buz kesmişti. Hızla olduğum yerden hareketlenip merdivenlere yöneliyordum ki o hızla bir çırpıda çıkmayı denedim ama merdivenin başında Açelyaya çarptım. Beni omuzlarımdan durdurdu
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UFAKLIK
Romance©Tüm telif hakları saklıdır. Hiç AŞK'ı mecburiyete sığdırmak zorunda kaldınız mı? Mecburen aşık olmak! Saçma ve anlamsız gibi dursa da bazen; Kaderinizin o olduğunu anlamak o kadar zor olmasa gerek! Ne dersiniz?
