The Way I look At you #Wattys2016

Chapter 9

I strolled around the site, checking if the whole place is ready for establishing. Actually it's a mall expansion and I could see a great and enormous design that only need to repolish.

I'm having this hard time to think if I really need to go back there, my assign working place with Sebastian. May mga tauhan naman kame na pupunta dun. Magpapahangin muna ako dito.

Tumambay ako sa may bleachers facing to the man-made hill with sculpted pathways and water fountains. This is the better view to able to see the man-made hill. Konting konti nlng at matatapos na and it will be available to everyone.

Naaalala ko na naman ang mga memories namen ni Seb, yung memories na nagpakatanga ako sa kanya. But even if I'm looked like stupid why is it that I don't totally felt bad about it. Kahit na nasaktan ako bakit parang masakit na masarap sa pakiramdam. Does it mean that gusto kong masaktan?

No! Marahil nga sa mahal ko pa siya. It's hard to pretend that you don't love someone especially when you feeling this all over again. Kase kung hindi ko na siya mahal dapat hindi ko na nararamdaman to eh. Even if you want revenge or you're bitter about it, dapat wala na yun eh.

Ganun ba yun? Pag galit ka pa sa taong sinaktan ka, mahal mo parin? Nabasa ko lng yan sa mga libro at napanuod ko sa pelikula at somehow naririnig ko yan sa mga gusto nang magmove on pero bumalik yung taong nanakit sa kanila.

Mahal ko paren siya, yeah that's the truth . I realised that when I eating lunch. Mahal ko pa siya. Mahirap kalimutan ang bagay na nagpapaalala sa nakaraan lalo na pag siya mismo ang hindi mo makalimutan.

I heaved a sighed and laughed at myself. Pero ayoko na talagang maalala yun, kase ang sakit sakit, paulit ulit kong naalala yung mga katangahan ko. Everytime na mag rereminisce ako sa mga nangyari iniisip ko yung mga bagay na nagpapakita na tanga ako. Yung harap harapan ka nang niloloko, yung kahit alam mong niloloko ka na hindi mo magawang magalit sa kanya kase bigla ka nlng lalambingin, yung mga taong concern sayo na layuan mo siya kase yung reputasyon nyang playboy and fuckboy, yung sa tuwing lalapit siya sayo para magpagawa ng project or assignment or even pakopyahin sa exams, yung nagdala siya ng ibang babae sa apartment ko, yung panahon na binabalewala ako at higit sa lahat nung nakita ko siyang nakipaghalikan at kung ano ano ang sinasabi sa akin.

My tears streaming out in my eyes. Those moments na nagpatunay na tanga ako. Ang sakit sakit kahit mahal mo parin at ang tanga tanga ng puso ko para maramdaman ko pa tong pakiramdam na to.

I felt that someone tapping my back. I looked at it and it's my day.

"Are you ok Anak?" he asked.

"Mukha ba akong ok?" I angrily said to him.

"I'm sorry, I'm just concern Anak" he said.

"Pede ba, tigilan mo yang pagconcern concern mo." I said. I furiously wiped off my tears.

"Anak kita at natural lng sa akin na maging concern ako sayo. " He said.

"Concern ka , pero niloko't iniwan mo kame?" I said. I glared at him and I hate it when the times that wala akong matakbuhan kase yung taong inaasahan ko siya pa yung nagloko.

"I know and I'm sorry, ilan beses pa ba akong magsosorry para mapatawad mo ko anak?" He said.

"Wala kang karapatan para tanungin ako nang ganyan." I furiously said. My tears starting to fall again.

"Wala ka nung mga panahon na kelangan na kelangan kita, Kase ikaw yung idol eh... Dati....Ikaw yung isa sa inaasahan ko na matatakbuhan ko especially when the times that I'm inlove to someone that time. But you shut us down. You were my Idol, my hero until you commit that mistake. " I cried.

"..W-wala ka nung kelangan kita, w-wala ka nung niloko at sinaktan din ako ng taong mahal ko. Wala yung tatay ko na masasandalan ko at papatahanin at papakalmahin ako mula sa sakit. At isa ka dun sa mga nagpadagdag ng sakit na nararamdam ko and I hated you for that." Mas lalong hindi ko kinaya yung sakit na nararamdam ko sa tuwing binigkas ko ang mga salitang yun. I cried in my lap. I heard my Dad was crying too.

Napabangon ako sa pagkakatungo ko.

"Even if I wanted to cry, pero hindi ko magawa, kase I need to be strong for them. I need to fulfil your place when you left us." I said.

Umiyak lng ako ng umiyak. I felt he tapped my shoulder pero winaksi ko ang kamay siya.

"I-im sorry anak, I'm sorry. "He said. He tried to hugged me but I'm pushing him away pero mas pumilit pa siya

Naglaban ako sa pagkakayakap nya pero wala na akong lakas para labanan pa ang mga yakap nya. Pinaghahampas ko siya sa dibdib.

"I hate you. I hate you! I hate you Dad! .... I hate you for doing this to us... I hate you" I cried habang pinaghahampas ko ang dibdib nya.

"It's ok! It's ok Anak. I love you , I love you shhhhh..." He caressed me.

Namiss ko ang ganto, namiss ko nung bata ako na inaalo nya ako sa tuwing iiyak ako. Namiss ko yung panahon na siya ung number fan ako, namiss ko yun panahon na kahit ayoko na pero nandyan paren siya sa tuwing nanghihinaan ako ng loob. Namiss ko ang yakap nya. Namiss ko ang Papa ko. Pero masakit! Tinulak ko si Papa enough para makawala na ako sa pagkakayakap nya.

"I hate you and it's still painful" I said. Tumayo na ako at mabilis na lumakad palayo kay Papa. I need to stay away from him, ayoko ng ganitong pakiramdam, ayoko ng kamuhian siya pero hindi ko paren kayang patawarin siya.

Inayos ko ang sarili ko bago ako pumunta sa working site ko. Bahagya akong lumapit enough na makita ko ang mga ginawa nila. Nakita ko si Sebastian na tinutulungan yung mga workers at masayang nakikipagkwentuhan sa mga kasama nya. Tumalikod at at sumandal sa pader. Ayoko muna silang makita. I want to stabilize my emotions, baka kung ano pa ang lumabas sa bibig ko.

I really want to place lay low. Too much emotion in one day and it seriously destroying my cool.