Kısır Döngü

Bölüm 5

"Nefret mi? Öfke mi? Yoksa sadece bilinmeyenler mi içten içe bitirir insanı?". Sorusunun cevabını iliklerine kadar almıştı İzim.

O sırada geçen saatlerin ardından Efkan kızının uzun süredir ortalarda olmadığını fark etti. Eşine dönüp "İzim uzun zamandır dönmedi." Dedi. Yaşanan onca olayın vermiş olduğu dalgınlıktan çıkan Feraye telaşlanmaya başladı. "Evet. Yoksa bir şey mi oldu?" Dedi. Eşinin zaten gergin zamanlar ve hüzün içinde olduğunu bilen Efkan " Sen Mirza yı al ve arabaya geç. Kapıları kilitle. Ben kızımıza bakmaya gidiyorum" diyip ormana doğru yol almaya başladı. "İzim! Nerdesin kızım?" Diyip bağırarak ilerlemeye devam ediyor, bir yandan da havanın kararmasının verdiği gerginliği yavaş yavaş içinde hissetmeye başlamıştı.

Efkan ormanda bağırıp ilerlemeye devam ederken güneş artık aya gülümsemeye başlamış ve yerini ona devretme zamanının geldiğini bilircesine batıyordu. Akşam karanlığı çökerken Efkan ın gerginliği korkuya, endişeleri telaşe dönmüştü bile.

"UYAN!!" Diye bir ses yankılandı ormanın derinliklerinden. Efkan sesi duyup korksada İzim sanarak koşmaya başladı. Aynı zamanda da İzim de bu sesi duyup kendine gelmişti. Yavaşca doğruldu ve etrafına baktı. Gördüğü tek şey ayın kovuğun girişine düşen soluk ışığıydı. Gördüğü o şeyi hatırladı ve hızla delikten dışarı fırladı. Öylece koşuyordu. Yaşadığı korku o kadar büyüktü ki elleri ayakları titriyor ama yinede durmuyor, yorulmak bilmiyordu. Bir an durdu. "Nerdeyim ben?" Diye kendine sordu  icinden bir ses karsısında duran büyük yaşlı ve dalları yere kadar değen ağacın o tarafa doğru gitmesini söyledi.

İzim biraz korkarakta olsa başka seçeneği olmadığı için sesi dinleyip o yöne koşmaya başladı. Bu sırada Efkan da sese doğru koşmaya devam ediyor heycandan yüzüne çarpan dalları hissetmiyordu bile. İzim koşmaya devam ederken içindeki ağlama hissini bastıramıyordu. Ormanın içinden gelen uğultu ve çıtırtı sesleri onu dahada korkutuyor ve hızlanmasına neden oluyordu. Kendini kaybetmiş İzim, devam ederken ileride ağaçlık alanların azaldığını farketti. İçini saran mutluluğun verdiği enerjiyle koşmaya devam etti. Ağaçlardan çıkmasına yakın, arkasından hafif ama uzak mesafeden çıtırtı seslerinin ona doğru yaklaştığını fark etti. Ve mutluluk içini tekrar gerginliğe bıraktı. O şeyi tekrar görücem korkusuyla nir ağacın arkasında nefeslenmek için durdu.

Efkan kızını aramaya devam ederken ağaç kovuğunun oraya vardı. "İZİM!" diye seslendi. Ama sessizlikte kendi yankısı dışında başka bir ses duymadı. Ağaç kovuğunun içinden bir ses duydu. İçini ürperten bu ses ona bir şeyler anlatmaya çalışıyordu sanki. Efkan korkarak tekrar koşmaya başladı.

İzim nefeslendikten sonra ormanın bitişine çıktı ve evlerini uzaktan da olsa görebilince rahatladı. O sırada köşke bakarken anne ve babasının yatak odasından birinin ona baktığını gördü. Tam bağıracakken ormanın içinden tanıdık bir ses duydu. "Kızım! Nerdesin?" Arkasına baktı. Uzaktan babasını gördü.

Eve bir daha baktı. Camdaki kişi onu fark etmişti. Tekrar arkasında duyduğu babasının sesiyle arkasını döndü ve hızla ormana doğru koştu...