Kısır Döngü

Bölüm 14

Ne sabah doğan güneş ne dağılan kara bulutlar, ne yapılan kahvaltı ne, Mirzanın gülüşleri , ne evde ki mutluluk kahkahaları...

   Hicbiri İzimin başına gelen bu olayın yaşattığı hisleri bastırmaya yetmemişti. İzim hala yerde hareketsiz yatmaya devam ederken Efkan onu uyandırmaya calışıyor bir yandan da Ferayeye bağırmaya devam ediyordu. Feraye eli ayağına dolaşmısta olsa mutfaktan kaptığı bezi hemen lavaboya götürdü ve ıslattı.

    Elinden geldiğince hızlı bir şekilde mutfaktan dışarı fırladı ve bezi Efkana verdi. Efkan bezi alıp İzim başına koydu bu andan itibaren bezden sızan sular İzimin başındaki kanla birleşip yere akmaya başladı. Akan bu kanlar sadece İzimin degil bütün ailenin mutluluğunun parçalarıydı. Efkan telaşla İzimi uyandırmaya devam ederken Feraye kanı gördüğü için mutfağa geri döndü ve Mirzaya "sen burda kal oğlum biz seslenene kadar dısarı çıkma" deyip mutfağın kapısını kapattı.

   Tekrar salona döndü.Efkan İzimi ayıltmaya uğraşırken Ferayeye " Ambulansı ara!" diye seslendi. Efkanın verdigi bu karar son derece doğruydu çünkü İzimin durumu çok ciddi görünüyordu. Feraye hemen telefona sarıldı ve acil servisi aradı. Telaşla kızına olanları anlatmaya calışırken ağzından dökülen cümleler zor anlaşılıyordu. Telefondaki yetkili sakin olmasını ve tane tane konuşmasını istiyor fakat Feraye heyecandan onun dediklerini bile duymuyordu. Zorda olsa aralarında geçen konuşmayı yetkililer anlamış ve "ambulans gönderiyoruz" demişlerdi. Feraye bunu duyduktan sonra hızlıca telefonu kapattı ve kızının yanına geri koştu.

   Efkanın gözlerinden yaşlar süzülüyor yere akan İzimin kanlarının üstüne damlıyordu. Yaşanan bu korkunç durumun tablosu Ferayenin gözleri onunde apaçık bir şekilde duruyordu ve gerginliğini arttırıyordu.

   O sırada merdivenlerin üstünden gelen çok alçak tonda bir fısıltı duydu. Bu gerçek olabilir miydi? Çünkü gelen ses kızının sesiydi. Hemen kafasını yukarıya çevirdi ve korkar gozlerle merdivenin üstüne bakmaya başladı. fakat baktığı yerde hicbir şey göremiyordu. Duyduğu ses artık gelmiyordu. Bir an korkuyla olabileceğini dusunsede son zamanlarda yaşadıkları sebebiyle gerçek olabileceği ihtimalinide göz ardı etmiyordu.

   Feraye yukarı doğru dönmüş düşünceler içinde beklerken Efkan kızına sarılmış ağlamaya ve onu kaldırmaya çalışmaya devam ediyordu. Derken herkesi tekrar yerinden zıplatacak olaylarda sırasının gelmesini bekliyordu. Efkan bağırıyor Feraye sessizce yukarı bakıyorken  geçen kısa süre içinde ambulansın siren sesleri her yerde yankılanmaya basladı.

    Sesi duyan Efkan hemen yerinden fırladı ve bahçeye koştu. Kapının önüne çıkıp ambulansa evin burası olduğunu işaret ediyordu. Bu sırada Feraye kızına doğru döndü ve az önce yaşadığı hayal gibi gelen durumun içinden çıkıp gerçeğe dönmeyi başardı. Ambulans gelmiş sedye inndirilmiş yetkililer eve doğru kosarken Ferayeyi bir kez daha yerinden zıplatmayı başaracak ses yatak odasından duyuldu. Bu ses yatak odasının camının kırılma sesiydi. Feraye hemen yukarı doğru tekrar döndü ve bagırdı. "Efkan yukarda biri var cam kırıldı".

   Yetkililer eve girmiş İzimin çevresini sarmısken duydukları nedeniyle Efkan onları es gecip direk yukarıya koştu. Son derece heyecanlı bir sekilde yatak odasına kendini attı. İçeri girdiğinde bir an durdu. Feraye aşağıdan Efkanı görebiliyordu ve neden durduğunu anlamaya calısıyordu.

    Bu sırada Efkan hareketsiz kalmaya devam ediyor ve Ferayenin gerginliğini iyice arttırıyordu. Biraz daha bekleyip içeriyi süzdükten sonra geriye dönerek Ferayeye baktı. "Burda hic bir şey yok cam  sağlam" dedi. Efkanın ağzından dökülen cümleler Ferayeyi adeta şoka uğrattı. Ferayenin bekledigi cevap bu değildi ve bu olmamalıydı. Gerçekten ses gelmemiş miydi?. Feraye deliriyor olabilecegini düşünmeye başlamıstı. Duruma çok kızan Efkan tekrar hızla aşağı döndü ve yetkililere yardım ederek İzimi ambulanbsa tasıdı. Tüm bunlar olurken Feraye sadece yatak odasına doğru bakıyor ve iç dünyasının düşünce zindanlarındaki labirentlerde yolunu bulmaya calısıyordu. Ferayenin evde kaldığını goren Efkan Mirzanında yalnız kalmaması icin ambulansa kendi binerek ambulansla hastaneye doğru yola koyuldu.

   Feraye zihnindeki karmaşadan kurtulup kendine geldiğinde Mirza mutfaktan "Anne" diye sesleniyordu. Mutfağa girdi ve olanların hicbirni oğlunun anlamaması için ona kaçamak bir gülümseme attı. Efkanın ve ambulansın gitmiş oldugunu fark edince kendisini Mirza icin bıraktıgını düşünerek ses etmedi. Her ne kadar kızına olanlar korkunç olsa da yukarıdan duyduğu sesler bu durumdan daha korkunçtu Feraye icin.

   Kendini ve düşüncelerini durduramıyor o sesin nasıl gerçek olmadığını anlamaya çalışıyordu. Cesaretini topladı ve Mirzayıda yanına alarak yatak odasına çıktı. Odaya korkarak yavaşca girdi ve göz ucuyla iceriyi süzdü. Gerçektende ne camda herhangi bir kırık nede odada bir dagınıklık vardı.

   Gercekten deliriyor muyum bunların hepsi neden bana oluyor diye düşüncelerine devam etti. Odadan ayrılıp salona döndü ve Efkana aradı. Mirzayla kaldığını  İzimin durumunu haberdar etmesini isteyip kapattı.