Life begins at Night (EDITING! DONT READ YET!)

Forty-one

Mary Jane's shattering feeling, emotions.

-------------------

8:31am.

Umaga na pero parang hindi pa rin natatapos yung kahapon. Mahigit labing-siyam na oras na ang nakalilipas ng marinig ko ang mga binitawang salita ni Luke pero hanggang ngayon naka-stuck pa rin sa utak ko. Na para bang, kakasabi nya lang ngayon.

Kahit ako ay nagtataka, bakit nga ba dumugo yung tenga ko? Dumugo rin ba yung kila Patti? Napupuno nanaman ng tanong yung utak ko. Hindi ko na malaman kung ano ang una kong gustong masagot. Hindi ko rin mawari kung ano nanaman itong kakaiba kong nararamdaman.

Even me—I was confused to myself.

Ilang araw nalang at magaganap na Bagong Taon. At sa kauna-unahang pagkakataon, dito rin ako magba-Bagong Taon. Hindi ko maintindihan pero mat kung ano akong nararamdaman. Hindi ko nagugustuhan ang kakaibang pakiramdam na ito.

"Mary Jane, mauna na kami ni Auntie. Magsaing ka mamaya." napalingon ako ng magsalita si ate Anna. "Ako na magsasara ng gate." dagdag nya pa.

"Sige." sagot ko. Lumabas na sya at naiwan naman akong nakaupo sa sofa.

Pupunta kasi sila ng market para bumili ng mga paghanda sa Bagong Taon at mga iba't ibang prutas. Hindi ko akalaing sa Owens Hainsburry ako sasalubong sa 2017. Hindi ako makapaniwala na wala ako sa tabi ni Wendy sa birthday nya. Tama. Birthday nya.

Tuwing nagbi-birthday sya, laging masaya at maingay, dahil Bagong Taon. Pero, medyo malungkot rin dahil iyun ang araw na namatay ang mama nya. Noong nakaraang Bagong Taon. Nag-overnight swimming kami, ano kaya ang plano nya ngayon?

Nakausap ko na rin naman sya kagabi dahil nangamusta si Popsie Nards. Kwento ni Patti, nanibago raw ang mga naroon dahil wala kaming dalawa ni ate Anna. Hindi ko maitatanggi na kahit ako ay nanibago noong nagdiwang ako ng pasko dito sa Owens Hainsburry. At sa mismong mansion pa ng mga Owens.

Ngayon naman ay mangungulila nanaman kami pati na rin sila dahil hindi kami magdidiwang ng Bagong Taon sa Rotts Platteville. I feel wane when I always thinking about them. Something inside of me jinx. Jinx to myself, to this thing, to this moment—everything.

Pabagsak kong isinandal ang likod ko sa sofa, bumuntong hininga na para bang nagbuhat ako ng sampung sako ng bigas. Gusto ko ng matapos ang mga ganitong pangyayari, ang mga ganitong senaryo. Senaryo na para bang nagpapakita ng kahinaan ko.

That, I'm a weak. I really am.

Kahit papaano ay, gusto kong lumakas. Gusto kong maging matapang, matibay, matatag, at hindi mahina.

I want to show to the realm that I'm a rare piece of anything.

Tapos na at sawa na ako maging mahina. I want to be strong like the others are. Ayoko ng dumepende sa mga taong nakapaligid sa akin. Sawa na ako sa mga tulong na binibigay nila dahil alam nilang hindi ko kaya. Nakakapagod din. Nakakapagod na ang tingin nila sayo ay mahina. Na wala kang maibubuga.

I want to ignite, ignite myself.

Ignite.

I want to be a strongest piece of anything. I want to be more than them. I want to be greater than those creatures that surrounds me. I want to be one not exactly who you think I am.

'Cause I know, no one knows that I have a darkside.

And I want to show these to them—to the realm—to the deity; to those all who think I'm such a fragile. I'm tired to a pretender. Tired to pretend I'm okay even it's not.

Bata palang ako simula kong maramdaman ang totoong sakit. Sakit na unti-unting papatay sayo. Araw-araw, bawat pagdilat mo sa umaga; bawat pagpikit mo sa gabi. Sakit na hindi mo gugustuhing maramdaman. Isang bagay na hindi mo gugustuhing magkaroon ka.

Nabuhay ako ng may kasamang sakit na nararamdaman. Nabuhay ako na may sakit sa loob ko. Nabuhay ako, kahit na may sakit na nararanasan. Pinilit kong mabuhay.

Sobrang sakit ng palagi kang umiiyak dahil hanggang ngayon sariwa ba yung sugat na kahit ilang taon na lumipas hindi pa rin nagiging peklat. Yung iiyak ka nalang kasi lagi syang kumikirot.

But, do you know what is the worst type of crying? It wasn't the kind everyone could see—not the sobbing. The worst kind was happened when you soul wept and no matter what you did, there was no way to comport it. But, that's the thing about pain,

i t   d e m a n d s   t o   b e   f e l t

But there's a good thing about pain, you can use it to be brave. It was a part of me and now it just a nothing but a memory. But I know, because it turns to be a memory; this memory will never leave my mind. It's hurts, it really is. But it's okay,

I'm used to it.

'Cause just like what the song says, what doesn't kill you makes you stronger.

We know, there are wounds that never show up to our body, that are deeper and more painful that anything that bleeds.

But there's a question behind all of these, it is, did all that pain and misery, was it worth it?

But always remember,

Show the world how grateful you are, how strong you are even it's really not.

B u t

Don't show the world how alone and fragile you've become.