Life begins at Night (EDITING! DONT READ YET!)

Thirty

My body goes stiff. My body feels frozen. I'm left with nothing—emptiness—utter disbelief. Chest rising and falling. I'm not breathing. I'm not.

I feel like I'm falling backward into my own—dark grave.

Everyone is dead.

I am dead.

Am I dead?

I'm here, all alone, only one. Lying on the ground grass. Silence eats me—swallow me. My entire blood seizes with a sudden stiff.

And in one gaze, it lost everything.

Dying.

It was the most painful emotion—thing I've ever experienced. I couldn't scream for help because my lungs were torn apart. Someone's made flowers grow in my lungs and although they are beautiful;

I can't fucking breathe.

I'm hoping to drop dead as swiftly as possible.

"Mary Jane!" napabangon ako ng wala sa oras. Habol-hininga ang ginagawa. Bahagya akong napapikit. May nararamdaman akong kamay na humihimas sa likod ko. "Okay ka lang? Hoy..." rinig kong tanong ni ate Anna sa gilid ko.

"Pengeng tubig...." napahinto ako ng marinig ang boses ko. Husky, ngarag, paos, tuyo. Parang sampung araw akong hindi uminom ng tubig.

Dali-daling tumayo si ate Anna sa pagkakaluhod at tumakbo palabas ng kwarto ko. Dahan dahan kong tinanggal yung kumot na nakatakip sa mga binti at paa ko. Sinubukan kong lumunok, pero wala akong maramdamang laway.

"Ito!" sigaw ni ate Anna at inabot sa akin ang isang basong tubig. Walang alinlangan ko itong kinuha at ininom. Unti-unting gumagaan ang pakiramdam ko. "Can you stand?" tanong nya. Binigay ko sakanya yung baso.

"I guess," sagot ko. Bakit ako napaos? Dahan dahan akong tumayo pero hindi pa nakakatapak ang mga paa ko sa sahig, patapon akong napahiga.

"You can't." saad nito at inilapag sa side table yung baso. Kinuha nya yung isang braso ko at inilagay sa batok nya. Inalalayan nya akong tumayo. "Mag-babanyo ka?" tanong nya. Tumango ako at inalalayan nya ako patungong banyo.

Kumapit ako sa lababo at dahan dahan na naghilamos. Why I'm feeling likes this? I feel like, I'm paralyzed? My energy starts to be dwindle. My body feels numb.

Pagkatapos ay inalalayan nya naman akong lumabas sa kwarto at bumaba ng hagdan. Nakita ko ang lamesa na may pagkain na nakahain. Gusto kong magsalita at itanong kung nasaan si Aunt Melissa, pero walang lumalabas na boses sa bibig ko.

"Ano ba nangyari sayo?" tanong ni ate Anna habang tinutulungan akong umupo ng maayos. Umupo sya sa tabi ko. "Kaya mo bang kumain?" napatitig ako sakanya ng masama. "Okay, kaya mo." sambit nito at kumuha ng kanin.

I licked my lips, "Ano bang nangyari?" tahimik na tanong ko. Napapangitan ako sa boses ko. Para akong nakalunok ng kung anuman.

"Dapat ako ang nagtatanong nyan," a paused. Inabot nya sa akin yung plato ng kanin. "Napatakbo ako sa kwarto mo ng marinig kitang sumisigaw." I stop, look directly to the plate. "Pagkapasok ko sa kwarto mo, nagwawala ka na para bang may nararamdaman kang sobrang sakit." napahinto sy sa pagkuha ng ulam. "Hindi mo gugustuhing makita yung sarili mo kanina." tahimik nyang sambit.

I don't know what to say. Those words; keeps running in my mind, keeps hurting my soul.

"Talaga?" bukod tanging lumabas sa bibig ko. I gently hold the spoon. "Kaya siguro ako napaos." sambit ko pa. Inilapag ko na ang kanin at kumuha naman ng ulam.