Him

Κεφάλαιο 3

  Περίπου μια ώρα αργότερα, η συναυλία είχε τελειώσει."Αν θέλετε φωτογραφίες θα είμαστε έξω αλλά για λίγο επειδή είμαστε κουρασμένοι", λέει ο πιανίστας. Το να κάτσουμε στις πρώτες θέσεις τελικά δεν ήταν πολύ καλή επιλογή επειδή βγήκαμε έξω τελευταίες, με αποτέλεσμα να είμαστε και τελευταίες στην ουρά με τα κορίτσια που περίμεναν για φωτογραφίες."Δεν θα προλάβουμε ρε Νικόλ πάμε να φύγουμε", παρακαλαω την αδερφή μου αλλά με αγνοεί.Ή ουρά με κορίτσια που περιμένουν για φωτογραφίες είναι πολύ μεγάλη και νιώθω ήδη κουρασμένη. Προχωράμε όμως σχετικά γρήγορα.

Είκοσι λεπτά μετά, μπορώ να δω με δυσκολία την μπάντα να βρίσκεται στην αρχή της ουράς, με τον Ίαν να χαμογελάει και να αγκαλιάζει κοπέλες, να φωτογραφιζεται μαζί τους.Επιτέλους φτάνουμε πρώτες στην ουρά. Αλλά ο security έρχεται μπροστά μας, σε αυτές τις κοπέλες που μείνανε γύρω στα 40 κορίτσια και λέει πως τα αγόρια είναι πολύ κουρασμένα για να συνεχίσουν με τις φωτογραφίες. Έτσι μας χαιρετανε, ζητάνε συγγνώμη και μπαίνουν στο στάδιο.Τώρα εκνευριστηκα. Μερικά κορίτσια απογοητευτηκαν πολύ και η αδερφή μου δακρυσε. Μπορεί να είμαι σκληρή μαζί της αλλά δεν μαρεσει να είναι λυπημένη.

Έτσι την αρπαζω από το χέρι και πηγαίνουμε στον χοντρό."Η αδερφή μου ήρθε εδώ θέλοντας μια γαμημενη φωτογραφία με τον ηλιθιο Ίαν. Αν δεν μας αφήσεις να μπούμε θα φωνάξω σε όλες που είναι το μυστικό δωμάτιο", τον απειλώ και η Νικόλ με κοιτάει σαν χανος.

Εκείνος σκαναρει την περιοχή και διαπιστώνει πως δεν μας κοιτάει κανείς αφού όλοι είναι απασχολημενοι στο να στεναχωριουνται που δεν θα του μιλήσουν.
"Σε πέντε λεπτά να είστε έξω", μας λέει και ανοίγει την πόρτα διακριτικά αφήνοντας μας να μπούμε.Ή αδερφή μου έχει κοκαλωσει, έχει ανοίξει τα μάτια διαπλατα και με κοιτάει.

"σταμάτα να με κοιτάς και πάμε να τον βρούμε", την τραβάω μέσα στο άδειο στάδιο.Μπαίνουμε στην πόρτα πίσω από την σκηνη, όπου βρίσκονται συνήθως οι καλλιτέχνες. Και πράγματι είναι εκεί. Μόνος του. Ξαπλωμενος σε ένα μικρό κρεβάτι να κοιτάζει το ταβάνι.Μόλις μας βλέπει παγώνει."Τι σκατα συμβαίνει μαζί σου;", με ρωτάει όχι θυμωμένος αλλά έκπληκτος, μιας και βρίσκομαι μπροστά του δεύτερη φορά."Ιαν γ..γεια",λέει η αδερφή μου. Αυτός σηκώνεται από το κρεβάτι κι εκείνη πέφτει στην αγκαλιά του.

"Θα φύγουμε απλα θέλει μια φωτογραφία", του εξηγώ..Αγκαλιαζονται και χαμογελάει, εγώ τους βγάζω. "Εσύ δεν θες;", με ρωτάει φανερά εξαντλημενος."Όχι", απαντάω. "Γιατί;", ρωτάει ειρωνικά."Δεν είμαι φαν, ήρθα για την αδερφή μου", του απαντάω αδιάφορα."Πόσο είσαι;", ρωτάει με περιέργεια."18",απανταω."Α. Φαίνεσαι πιο μικρή πάντως", σχολιάζει κοιτώντας με από πάνω μέχρι κάτω και εγώ του δίνω ένα θυμωμένο βλέμμα."Λες ότι είμαι κοντη;", ρωτάω ενοχλημενη κι εκείνος γελάει δυνατά. Ένα γέλιο που μοιάζει πιο πολύ με μελωδία.