Him

Κεφάλαιο 10

''Φτάσαμε σπίτι σου σήκω'', μου λέει απότομα, τραβώντας με βίαια. Σιγά σιγά αρχίζω να συνειδητοποιώ που βρίσκομαι. ''Αα Ίαν!", λέω αυθόρμητα με περιττό ενθουσιασμό όταν τον βλέπω ,βγαίνω από το αμάξι παραπατώντας και πέφτω στην αγκαλιά του. Δεν ξέρω γιατί ενθουσιάστηκα τόσο.

''Μαλακία έκανα που σε μέθυσα γαμώ'', λέει μετανιωμένος και νευριασμένος. ''Τι λεεεες; Έχει πλάακααα. Να το ξανακάνουμεεε'', λέω τραβώντας τις λέξεις.

Αυτός βέβαια δεν φαίνεται να διασκεδάζει όσο εγώ, μα γιατί; περνάμε καλά!

Τον κοιτάω παρατηρώντας τον. ''Είσαι πολύ σέξι με αυτά τα γυαλιά'', σχολιάζω χωρίς να σκέφτομαι καθόλου τι λέω. ''Είσαι χάλια γαμώτο πάνε σπίτι'', απαντάει απότομα. ''Γιατί είμαι χάλια ρε; Κούκλα είμαι! Εσύ είσαι χάλια!'', φωνάζω νευριασμένη. Αυτός γελάει, επιτέλους! Μου έλειψε να γελάει.

''Φοράμε τα ίδια γυαλιά παρεπιπτόντως'', σχολιάζει και παρατηρώ μια βελτίωση στο κέφι του. ''Όντωως'', λέω χαρούμενη και χαμογελάω.

''Σε σένα όμως πάνε πιο πολύ'',προσθέτω. ''Ή και όχι'',απαντάει κοιτώντας με.

Ένα ξαφνικό ανακάτεμα έρχεται στο στομάχι μου. ''Νομίζω ότι...θα ξεράσω'', τον προειδοποιώ. ''Τί; Τώρα;'', ρωτάει πανικόβλητος αλλά εγώ βρισκόμουν ήδη όσο πιο μακρυά από αυτόν μπορούσα και έβγαζα τα άντερα μου.

Άκουσα τα βήματα του να με πλησιάζουν. ''Μην έρχεσαι, είναι αηδία!'', του λέω και ξαναξερνάω. Αυτός με αγνοεί και έρχεται από πίσω μου, μαζεύει τα μαλλιά μου στα χέρια του για να μη λερωθούν, πράγμα ευγενικό από εκείνον.

Σηκώνω το κορμό μου όταν τελειώνω, τώρα νιώθω λίγο περισσότερο τι γίνεται γύρω μου από ότι πριν, οπότε νομίζω ότι μπορώ να του μιλήσω φυσιολογικά. ''Συγγνώμη'' του λέω δαγκόνωντας το χείλος μου. ''Εγώ έκανα την παπαριά που σε μέθυσα μη ζητάς συγγνώμη'', απαντάει, φαίνεται πως προσπαθεί αρκετά για να πνίξει το θυμό του.

''Δεν θα χαθούμε όμως ε;'', αναρωτιέμαι ελπίζοντας βαθιά να μου πει ότι δεν θα χαθούμε. Θέλω να βρίσκομαι μαζί του. Κάθε φορά όλο και πιο πολύ, λες και είναι κανένας γαμωμαγνήτης. Κοιτάζει αλλού για μια στιγμή, σαν να σκέφτεται τι θα απαντήσει. ''Με νευρίασες πολύ σήμερα και δεν θες να με δεις θυμωμένο'', λέει με δυνατότερη ένταση από τη δική μου.

''Σου είπα συγγνώμη, ξέρεις ότι δεν είμαι έτσι. Τα εφτά σφηνάκια φταίνε'',τον κατηγορώ έμμεσα προσπαθώντας να δικαιολογηθώ. ''Δική μου μαλακία τότε'', λέει πιο ήρεμα, παρατηρώ πως δε χρησιμοποιεί τη λέξη συγγνώμη. ''Πέρασα πολύ καλά όμως μαζί σου, αλήθεια'', παραδέχομαι και χαμογελάει στραβά. ''Κι εγώ. Μέχρι το σημείο που πήγες με τον τύπο'', λέει και χαμογελάω. ''Εφτά'', του υπενθυμίζω και κουνάει το κεφάλι καταφατικά.