Τα Δυο Βασίλεια

Πριγκίπισσα Ρόζαλι

Βρισκόμουν στο δωμάτιο μου, καθισμένη μπροστά στον καθρέφτη και από πίσω μου η κυρία Σοφία μου έφτιαχνε τα μαλλιά. Τη διαδικασία αυτή διέκοψε το χτύπημα της πόρτας και μέσα στο δωμάτιο μπήκε ένας φρουρός.

《Συγγνώμη πριγκίπισσα που ενοχλώ αλλά ο πατέρας σας θέλει να σας μιλήσει》,είπε αφού πρώτα υποκλίθηκε. Εγώ τον παρακολουθούσα από τον καθρέφτη.

Έκανα ένα νεύμα στην κυρία Σοφία να βγει από το δωματιο. Πόσες φορές την είχα ρωτήσει αν ήθελε να απαλλαχθεί από τα καθήκοντά της αλλά εκείνη αρνιόταν κατηγορηματικά. Ήταν κοντά στα 60, με γκρίζα μαλλιά και μεγάλα γαλάζια μάτια. Την είχα σαν δεύτερη μαμά παρότι η δική μου ήταν μόνο 37 χρόνων.

Όταν βγήκε σηκώθηκα από τη θέση μου και κοίταξα τον φρουρό. Με μια αστραπιαία κίνηση ήρθε μπροστά μου, έπιασε το πρόσωπο μου με τα δύο του χέρια και με φίλησε. Ανταποκρίθηκα στο φιλί του τυλιγοντας τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

Όταν διέκοψε το φιλί του είπα χαμογελώντας,《Αυτό είναι που με ήθελε ο πατέρας μου;》

Μου χαμογέλασε.《Πράγματι θέλει να σου μιλήσει. Ήταν πολύ σοβαρός》.

Ξεφυσιξα. Τι να ήθελε πάλι; Τα τελευταία τρία χρόνια, με τον πόλεμο που επικρατεί με το Δυτικό Βασίλειο, είναι πολύ προστατευτικός μαζί μου. Μέχρι και φρουρό έβαλε να προσέχει κάθε μου βήμα. Βέβαια αυτό στην αρχή δεν μου άρεσε αλλά μετά το λάτρεψα.

Και πως να μην λατρεψω τον Σεμπάστιαν; Τον φρουρό που στέκεται αυτή την στιγμή μπροστά μου;

Είναι ένας από τους πιο όμορφους ανθρώπους που έχω δει ποτέ μου. Ψηλός, με κάστανα μαλλιά και πράσινα μάτια. Τον ερωτεύτηκα μόλις τον αντίκρισα. Και μπορώ να πω πως είχα ανταπόκριση. Χαμογέλασα ασυναίσθητα.

Με κοίταξε με ενα ερωτηματικό βλεμμα. Αφού τον φίλησα πεταχτά στα χείλη του είπα:《Έλα, πάμε στον πατέρα μου να δούμε τι θέλει》.

Φυσικά ο πατέρας μου δεν ήξερε για την σχέση μου με τον Σεμπάστιαν. Κανείς δεν το ήξερε. Πάντα είμαστε πολύ προσεκτικοί ώστε να μην μας πιάσουν.

Προχωρούσαμε προς το γραφείο του πατέρα μου. Εγώ μπροστά και αυτος λίγα μέτρα πιο πίσω όπως αρμόζει.

Όταν φτάσαμε χτύπησα την πόρτα και μόλις άκουσα την φωνή του πατέρα μου, Τζόναθαν, μπήκα στο γραφείο.

Ήταν ενας μεγάλος χώρος, με δύο βιβλιοθήκες, ένα γραφείο και πολλά παράθυρα που πάντα τα έβρισκα κλειστά. Φωτιζοταν απο πολλά κεριά, αλλά στηριζόμενα στους τοίχους και άλλα τοποθετημένα πάνω στο γραφείο. Σπάνια μου επέτρεπε να μπαίνω εδώ μέσα λόγω των πολλών αρχείων που διέθετε ο χώρος για τους αντιπάλους και για μελλοντικά του σχέδια. Εδώ μέσα έμπαιναν μόνο οι φρουροί για να σχεδιάσουν κάποιον πόλεμο και οι διάφοροι συνεργάτες του πατέρα μου.