Τα Δυο Βασίλεια

Παραμύθι

Είχαν περάσει τέσσερα χρόνια, νομίζοντας πως τον έχω ξεπεράσει. Όμως έκανα λάθος. Γιατί ένιωσα όσα είχα να νιώσω τόσα χρόνια.

Μπροστά μου στεκόταν ο Στεφάν. Άρχισα να τον παρατηρώ. Από τα βασιλικά ρούχα που φόραγε μέχρι τις λεπτομέρειες του προσώπου του. Δεν είχε αλλάξει πολύ. Πέρα από μερικά γένια που είχαν κάνει την εμφάνιση τους στο πρόσωπο του, παρέμενε ίδιος.

Αλλά κάτι δεν μου άρεσε στο παρουσιαστικό του. Ο τρόπος που με κοίταζε. Δεν είχε αυτήν την θερμή όπως παλιά.

《Μαμά είσαι πριγκίπισσα;》άκουσα τον Γκάμπριελ να με ρωτάει.

Και τώρα τι υποτίθεται πως έπρεπε να του πω;

Από τη δύσκολη κατάσταση με έβγαλε η φωνή του Μάρτιν.

《Γκάμπριελ!》είπε και τον αγκάλιασε με ανακούφιση.《Που είχες πάει, άτακτο αγόρι;》

《Είχε χαθεί》απάντησε στη θέση του Γκάμπριελ ο Στεφάν.

Ο Μάρτιν, που τώρα συνειδητοποίησε πως μπροστά μας βρισκόταν ο βασιλιάς, έκανε μια βαθιά υπόκλιση.

《Υψηλοτατε, δεν σας πρόσεξα, με συγχωρείτε》απολογήθηκε εκείνος.

Ο Στεφάν χαμογέλασε σφιγμένα.《Κανένα πρόβλημα. Καταλαβαίνω πως η ανησυχία για τον γιό σας προτρεχει απο οτιδήποτε άλλο. Μπροστά σε αυτό, μια υπόκλιση είναι ασήμαντη》.

《Νομίζω πως είναι ώρα να φύγουμε. Η γιαγιά θα ανησυχεί》,είπα απευθυνόμενη στον Γκαμπριέλ αγνοώντας τα λόγια του Στεφάν.

Αυτός έγνεψε καταφατικά και αφού έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο του Μάρτιν, έπιασε το χέρι μου και αρχίσαμε να προχωράμε. Αλλά ξαφνικά σταμάτησε. Άφησε το χέρι μου, έτρεξε προς τη μεριά του Στεφάν και τον αγκάλιασε.

《Σας ευχαριστώ για το άλογο, υψηλοτατε》.

《Μπορείς να με αποκαλείς Στεφάν》.

Ο Γκάμπριελ του χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο. Έπειτα ο Στεφάν έσκυψε και του ψιθύρισε κάτι. Το χαμόγελο στο πρόσωπο του έγινε πιο πλατύ.

《Μαμά! Μπορούμε να πάμε με την άμαξα του Στεφάν σπίτι;》

Τον κοίταξα αμήχανα.《Δεν ξέρω Γκάμπριελ》.

《Σε παρακαλώ μαμά. Δεν έχω μπει ποτέ σε άμαξα》,παρακάλεσε.

《Εντάξει》,είπα και μετά γύρισα προς τον Μάρτιν.《Θα τα πούμε το βράδυ εμείς》.

Εκείνος έγνεψε καταφατικά και, κάνοντας μια δεύτερη υπόκλιση, αποχώρησε.

***
Στη διαδρομή προς την άμαξα, ο Γκάμπριελ προχωρούσε μπροστά από εμένα και τον Στεφάν. Ήμουν περίεργη, διότι ο Στεφάν μέχρι στιγμής δεν είχε αναφέρει τίποτα από την άτακτη φυγή μου πριν τέσσερα χρόνια. Μπορεί και να είχε προχωρήσει. Όπως είχα κάνει και εγώ άλλωστε.