Kidnapped To Be His//Shqip

Kapitulli 12-Asgje s'mund te shkoje me keq

*Disa individe mund te bezdisen, permbajtje e skenave te papershtatshme.*

Zemra sa nuk po dilte nga kraharori.
Nga makina e kuqe doli nje djalosh i gjate biond. Fytyren e kishte te mbuluar nga qukat.

-Cfare ka ndodhur?-me pyeti, duke me veshtruar i habitur.

Eci drejt meje.

Kisha nje mal me fjale per te thene dhe ato dolen te gjitha ne te njejtin moment, sepse buzet e mia ishin te paafta per te artikuluar nje fjali te sakte.

-Te lutem me ndihmo! Ti nuk e di si eshte ai...me ka lenduar...te lutem bej dicka...ai po vjen...kam nevoje per ndihme! Duhet te shkojme...nxito!

Ne kete moment e kisha kapur nga duart dhe po e terhiqja e deshperuar drejt makines se tij.

Por ai nuk levizte. Qendronte komplet i ngrire, duke injoruar lutjet e mia.

-Pse qendron si i ngrire? Cfare po ben! Duhet te me ndihmosh!!-i bertita.

Ai me ngriti ne krahe. E godita me shkelma dhe grushta, por nuk reagonte. Po ecte drejt pyllit.

-Cfare po ben? Ku po me con? Ndalo...

Fjalet e mia duket sikur nuk i hynin fare ne vesh. Vazhdonte te ecte me mua ne krahe.

Me leshoi ne toke perpara kembeve te Adamit, qe po qendronte pak hapa larg vendit ku e kisha lene.

Jo! S'mund te ishte e vertete...syte m'u mbushen me lote dhe zemra po me rrihte akoma me fort se ne fillim.

Nuk mund te ishte duke ndodhur...s'mund te ishte e vertete.

-Po c'paska qene edhe kjo Nina jote!-i tha Adamit duke qeshur.

E veshtrova me syte e zmadhuar. Po merrja fryme me veshtiresi. Qenka njeriu i tij?

Ngrita koken te shihja Adamin. Nuk po qeshte aspak. Perkundrazi, dukej i inatosur...i zhgenjyer.

-Ne rregull, Filip. Mund te shkosh,-tha qetesisht.

Mund ta kuptoja nga menyra si ishte tendosur qe gjerat nuk do shkonin mire.

Fytyra e tij nuk kishte asnje shprehje dhe ne zerin e tij nuk dallova dot asgje.

Djali nuk e beri te gjate dhe u kthye per t'u larguar.

-Prit...te lutem mos ik!-i thirra, por me kot.

Degjova motorrin e makines se tij te ndizej.

Pasi zhurma e makines nuk degjohej me, e vetmja gje qe thyente heshtjen vdekjeprurese ishte era, qe luante si te donte me deget e pemeve dhe zogjte qe ciceronin, te paperfshire ne problemet dhe telashet njerezore.

Mbeta ne toke, ne mes te pyllit, me Adamin qe nuk po bente asnje levizje.

💭💭💭

Krejt papritur me mbertheu krahun fort. E dinte qe po me lendonte. Me beri te ngrihesha ne kembe.

Veshtrova ne syte e tij. Nuk arrita te deshifroj asgje.

Filloi te ecte drejt shtepise, duke me terhequr pas vetes.

Kisha frike, me shume frike se kurre.
Nuk e dija se cfare me priste kete here.

Si mund te dilja perpara makines si budallaqe? Kush tjeter, pervec njerezve te tij, mund te endej ne mes te pyllit?

Shtrengimi i tij ne krahun tim sa vinte behej me i forte. Catia e shtepise filloi te dukej dalengadale ne mes te pemeve te dendura.

Ishte e mprehte dhe e qarte. Ashtu si ndjenja e frikes, qe rrotullohej ne stomakun tim.