Kidnapped To Be His//Shqip

Kapitulli 18 - Egoiste

-Po,-iu pergjigja me siguri, duke e pare drejt e ne sy.

Fshiu lotet e paket me kurrizin e dores dhe buzet e tij formuan nje vije te drejte.

-Epo...fatkeqsisht nuk ta plotesoj dot deshiren. Nuk do mund te te vrisja kurre. Ti je gjithcka per mua vogelushe,-peshperiti, duke e hequr shikimin nga imi.

-A s'e kupton qe me ke bere gjera shume me te keqija se vdekja?-e pyeta me zerin qe me dridhej.

Ai i afrua me prane meje dhe me preku lehte ne krah, duke bere qe te hidhesha perpjete.

-Nina, une...-filoi te fliste.

U terhoqa larg tij menjehere.

-Mos me prek...kurre me! Mos e merr guximin te me prekesh me me duart e tua te ndyra! Kurre me!-i ulerita me histeri,-Ti nuk je burre! Si munde valle te perdhunosh motren tende?! Gjakun tend!

Nuk e lashe me te fliste.

Nuk mund te duroja. Nuk e mbaja dot brenda. Urrejtja po me ziente gjakun.

Kerceva perpjete dhe fillova ta godisja me shpulla dhe grushta ne kraharor.
Dyshoj qe ndieu ndonje gje, por une e godita me sa fuqi pata.

A thjesht qendronte aty. Pa reaguar.

Ngrita doren per ta qelluar ne fytyre, por ai u tregua me i shpejte dhe i perdrodhi gishtat rreth kycit tim.

Beri te njejten gje me doren tjeter, kur une tentova per here te dyte t'i jepja nje shpulle.

-Nina mjaft!-bertiti.

Keto fjale jehuan dhe u perseriten disa here ne koken time, teksa mundohesha me kot te lirohesha nga shtrengimi i tij.

-Zemer je mire?-tani inati ishte larguar nga Adami.

Ne zerin e tij kishte vetem shqetesim.

-Nina!

Shikimi m'u erresua dhe zeri tashme i vinte gjithnje e me i larget.

Pastaj nisi te perzihej me disa zera te tjere. Me dukej sikur i njihja. Nje ze gruaje...nje ze kaq i bute gruaje... Miliona zera te ndryshem therrisnin emrin tim.

Pastaj zerat e tjere u shuan derisa mbeti vetem ai i gruas.

-Nina...bije?-me thirri.

Hapa syte.

Nje dite fosforeshente praktikisht me verboi per momentin dhe nuk mund te shihja asgje.

I pulita ato disa here per t'u pershtatur.

Ishte e pamundur.

Mora fryme thelle e habitur.

Fytyra e embel e nje infermiereje flokekuqe po me shihte. Nje rrudhe shqetesimi i ishte formuar ne balle.

-Me ne fund u zgjove. Po fillonim te beheshim merak,-me tha.

U mundova te ngrihem, por ajo me vendosi me te shpejte doren ne kraharor, duke me ndaluar.

-Mos leviz bije, ke nevoje te pushosh,- peshperiti.

Veshtrova rreth e rrotull. Muret e kuqerremta te dhomes ishin zevendesuar nga muret e bardha te spitalit.

Ndodhesha shtrire ne nje krevat tek, me nje monitor te zi ne te cilin pikturohej nje vije e kuqe.

-Si...si erdha ketu?-e pyeta.

-Nuk mban mend asgje?-ajo iu pergjigj pyetjes time me nje tjeter pyetje. Dukej me e habitur se une.

Mohova me koke.