"With you till the end„

Κεφάλαιο 17

Με φιλάει ακόμη. Έχω τόσο καιρό να νιώσω αυτό το συναίσθημα. Μα καλά είμαι καλά; Τι κάνω; Αφήνω έναν άγνωστο να με φιλάει σε σημεία που.. Ω Θεέ μου. Το αλκοόλ φταίει. Τομ σπρώχνω μακριά, μα λόγω της δύναμης του δεν παθαίνει τίποτα. Είναι γυμνασμένος και εγώ μπροστά σε αυτόν είμαι ένα φυλλο χαρτί που μπορεί να σκίσει απλά φυσώντας. Τον σπρώχνω ξανά όταν πλησιάζει ξανά στον λαιμό μου γλείφοντας απειλητικά τα χείλη του. Τι σκεφτόμουν; Για ποιον λόγο να έρθω εδώ; Να φλερτάρω αγνώστους;
Ν-Αφησε με
?-Κατσε γαμωτο θα νιώσεις καλά.
Ν-Σου είπα άφησε με, δεν θέλω!
Με παίρνει σαν τσουβάλι στους ώμους του αρχίζω και φωνάζω. Με πάει κάπου.. τον ξέρω αυτόν τον δρόμο. Οι τουαλέτες. Όχι! Ψάχνω με το βλέμμα μου για την Φλορα.. Έχει εξαφανιστεί. Δευτερόλεπτα αργότερα ακούω την φωνη του Αλεξ.
Α-Αστην κάτω μαλακα.
Του δίνει μια δυνατή μπουνιά στα μούτρα και με πετάει κάτω. Πέφτω ανάσκελα και χτυπάει το κεφάλι μου ελαφρά στον τοίχο.
?-Ηρεμα μικρέ δεν θέλεις να μπλέξεις.
Λέει και του δίνει μια μπουνιά στα μούτρα.
Βλέπω τον Αλεξ να πέφτει κάτω αλλά ξανασηκωνεται και τον βαράει με δύναμη χωρίς σταματημό.. Λίγο μετά, ακούω το όνομα μου.. μα δεν βλέπω πλέον τίποτα. Σκοταδι...

{...}

Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου. Κοιτάω τριγύρω. Δεν ξέρω που βρίσκομαι. Πάω να σηκωθώ αλλά πριν καν κουνήσω τα πόδια μου, νιώθω το κεφάλι μου βαρύ και ξαναπεφτω στο κρεβάτι. Το ακουμπάω. Νιώθω κάτι υγρο πάνω μου. Κατεβάζω το χέρι μου... Κόκκινο. Αίμα. Τι;.. Πως;; Έχω παντού σολινακια και καλώδια.

Ν-Βοηθεια!! Αιμορραγώ!! Κάποιος;
?-Ηρεμησε χαζουλα, εδώ είμαι.
Λέει ένα καστανομαλλικο αγόρι. Τον κοιτάω στα μάτια. Μπορώ να χαθώ σε αυτά τα υπέροχα καστανοπρασινα μάτια και να τα κοιτάω για ώρες ατελείωτες.

Με πλησιάζει.
Ν-Φυγεε!! Ποιος είσαι; Και τι είναι εδώ;
Βλέπω τα μάτια του φοβισμένα και το ύφος του ανήσυχο και λυπημένο.
Ν-Κανε κατι!! Αιμορραγώ! Καλεσε βοήθεια!
Λέω λίγο πιο σιγά από την προηγούμενη φορά.
?-Εισαι στο νοσοκομείο Νίκη.
Κατευθείαν σωπαίνω. Έχει δίκαιο. Πάνω στην ανησυχία μου δεν πρόσεξα τον χώρο τριγύρω. Άσπροι τοίχοι και δίπλα παντού κρεβάτια στραμμένα με μπλε σεντόνια. Ένας γιατρός μπαίνει μέσα.
Γιατρος-Καλημερα δεσποινίς, πως είστε;
Ν-ποναω πολύ! πως..πως βρέθηκα εδώ;
Γ-Σε έφερε χθες το βράδυ ο νεαρός κορίτσι μου. Θα σου κάνω μερικές εξετάσεις για να δούμε πως είσαι. Και θα φροντίσω για το κεφάλι σου σύντομα.

Απομακρύνεται από το δωμάτιο. Μένω πάλι με τον όμορφο καστανομαλλη.
?-Νι..νικη;
Ν-Πως ξέρεις το όνομα μου;
?-Εγω.. απλά. Είμαι ο Αλέξανδρος. Σε παρακαλώ πες μου ότι με θυμάσαι. Με θυμάσαι σωστά;
Φαίνεται ταλεπωρημενος και πονεμένος. Δάκρυα κυλαν από τα μάγουλα του. Και βάζει τα χέρια του στο πρόσωπο του για να τα σκουπίσει. Επικεντρώνεται σε εμένα ξανά.

Ν-Εγω..Εγω.. Δεν σε ξέρω.
Μετά από την απάντηση μου, του ξέφυγε ένα αναφιλητό από το κλάμα.