"With you till the end„

Κεφάλαιο 52

Είμαστε έξω με τον Αλεξ τώρα. Καθόμαστε σε μια καφετέρια και πίνουμε ζεστές σοκολάτες. Μιλάμε για διαφορά θέματα. Ποτέ όμως δεν ρώτησε για τις δυστυχες μέρες που πέρασα τώρα τελευταία δηλαδή, αλλιώς σίγουρα θα κρατούσα σε κλάματα εδώ μπροστά σε όλους.

Έτσι όπως καθόμαστε στο καναπεδάκι στη γωνία του μαγαζιού, τυλίγει το χέρι του γύρω μου με αποτέλεσμα να μου κάνει μια θερμή αγκαλιά. Ήταν η καλύτερη αγκαλιά που έχω κάνει στη ζωή μου. Με ηρεμούμε. Από εκεί που οι χτύποι της καρδιάς μου δεν χαμηλωναν καθόλου, ήρθε αυτός και το κατόρθωσε. Κλείνω τα μάτια μου για να απολαύσω αυτή τη γλυκιά μας στιγμή. Είναι τόσο καλός μαζι μου.

«Σ'αγαπάω πολύ Αλεξ»
«Και εγώ μικρή μου» λέει καθώς αφήνει ένα παρατεταμένο φιλί στα τρεμάμενα  χείλη μου.

Μετά απο λίγη ώρα, αφού πλέον έχουμε τελειώσει και οι δυο τα ροφήματα μας, φεύγουμε και πηγαίνουμε σπίτι μου. Αποφασίσαμε να δούμε μια ταινία. Ξέρω πως στον Αλεξ δεν αρέσουν πολύ οι ρομαντικές οπότε αναγκαστικά είδαμε μια ο Θεός να την κάνει δράσης. Η αδρεναλίνη μου βρισκόταν στο -5. Τα μάτια μου έκλειναν σε πολλά σημεία της ταινίας αλλά τα ανοίγα αμέσως για να μη με πάρει ο ύπνος. Όταν τελείωσε η ταινία, δεν σταμάτησε να μου μιλάει για το πόσο τέλειο ήταν το κάθε λεπτό της και για τις απρόσμενες ανατροπές που έκανε. Από το ύφος που έπαιρνα όμως κάθε φορά, καταλάβαινε πως δεν μου άρεσε καθόλου, γι αυτό και μετά από 5-6 σχόλια που άφησε ως κριτική της ταινίας σταμάτησε.

Έφυγε αργά το βράδυ αφήνοντας με μόνη μου παρέα με τις σκέψεις μου. Τα κορίτσια δεν μου έχουν στείλει ούτε ένα μήνυμα από τότε που βγήκαμε τελευταία φορά όλοι μαζί. Και στο σχολείο δεν είπαν πολλά. Δε με χρειάζονται πλέον. Βρήκαν μια νέα, αν θυμάμαι καλά το όνομα της είναι Σαμπρίνα, που αντικατέστησε το κενό μου όλες αυτές τις ημέρες. Όλοι φάνηκε να την συμπαθούν πολύ. Δεν ενθουσιάστηκαν και τόσο όταν με είδαν ξανά. Μόνο ο Αλεξ.. αυτός έκανε την διαφορά. Όταν με είδε τα μάτια του άστραψαν, φωτίστηκαν. Χαμογελούσε.. Δεν είμαι γκρινιάρα. Λέω την αλήθεια. Τα γεγονότα που βλέπω και τους προβληματισμούς μου. Μου εχει λείψει η παρέα μου, οι βόλτες που βγαίναμε, τα αστεία που πετούσαμε, τα μπάνια στη θάλασσα. Όλα. Είμαι και εγώ ένας από τους ανθρώπους που δεν μπορώ να ξεχασω τόσο εύκολα όλες τις αναμνήσεις, δεν γίνεται απλά να τις διαγράψω. Αντί αυτοί να είναι εδώ στις δύσκολες στιγμές που περνάω τώρα, με παράτησαν ακόμα περισσότερο. Πονάει ρε γαμώτο πονάει και αυτό. Ένα δάκρυ πέφτει στο μάγουλο μου, έπειτα στο πιγούνι μου και ύστερα πέφτει. Όχι, δεν αξίζει να κλάψω. Ανοίγω το τετράδιο που γράφω όλα μου τα προβλήματα, τους πόνους μου και ότι μου συμβαίνει, και ξεκινάω να γράφω.. τα γράμματα δεν σταματάν ποτέ να εμφανίζονται στο χαρτί... Οι σελίδες γυρνάνε ασταμάτητα... Λίγα βασανιστήρι σωστά;

Δυναμικό come back♥️ Hello babies. Πως είστε; Ελπίζω καλά.See Love yaa♥️

VOTE&COMMENTS.