"With you till the end„

Κεφάλαιο 54

Α-Νίκη σήκω φεύγουμε.
Τον αγνοώ. Δεν βλέπει τι προκάλεσε στον Γιάννη; Τόσο αναίσθητος.
Ν-Φυγε Αλέξανδρε. Φύγε εσύ.
Α-Θα κάτσεις με αυτόν; Με κοροϊδεύεις; Με παρατάς;
Ν-Ναι. Σου είπα φύγε.
Α-Εμεις δεν τελειώσαμε
Λέει καθώς απομακρύνεται από το προαύλιο και κατευθύνεται προς την έξοδο.

Ν-Γιάννη είσαι καλά;Πονας; Τι μπορώ να κάνω;
Βήχει άλλη μια και φτύνει περισσότερο αίμα.
Ν-Ελα έλα σήκω. Πάμε να σε καθαρίσω. Αργά αργά σηκώνεται και πηγαίνουμε στις τουαλέτες. Στις αντρικές ναι. Παίρνω ένα κομμάτι χαρτί, το βρέχω λίγο και καθαρίζω απαλά το πρόσωπο του, τις περιοχές που υπάρχει αίμα.

Την ώρα που του καθαριζα τα χείλη..
Γ-συγγνώμη
Ν-Για ποιο πράγμα;
Γ-Που σε άφησα.. Δεν έπρεπε να το κάνω αυτό.. Δεν έπρεπε να σε αφήσω απλά να φύγεις. Νοιάζομαι για εσένα Νίκη. Νοιάζομαι τόσο πολύ...!
Σταματάω να τον καθαρίζω και τον κοιτάω στα μάτια. Δείχνει στα αλήθεια πονεμένος.
Ν-Ειναι εντάξει Γιάννη.. Εξάλλου δεν ήθελα να πάθεις κακό. Συγγνώμη για τον Αλεξ είναι τόσο αναίσθητος, τόσο υπερπροστατευτικός και ζηλιάρης.
Γ-Ει..Ειμαι καλά τώρα. Μου έλειψες Νίκη.
Λέει και χαμογελάει ελαφρά. Με τα χέρια του χαϊδεύει τα μάγουλα μου και ξαφνικά χαλαρώνω. Μου έλειψε και αυτός.. Μου έλειψε τόσο πολυυυ.

Κοιτάει τα χείλη μου.
Ν-Τι θα έλεγες για μια ολοήμερη κοπάνα;
Γ-Ειμαι μέσα! Λέει και γελάει. Σηκώνεται και φεύγουμε μαζί από το σχολείο με γρήγορα βήματα πρώτου μας τσακώσει κανένας καθηγητής.

Αποφασίσαμε να κάτσουμε σε μια καφετέρια. Μου ζήτησε να του πω ότι κατάσταση έχασε αυτό το καιρό, πως νιώθω, πως περνούσα. Τα πάντα. Του τα είπα όλα. Του είπα για τα κορίτσια, για τον Αλεξ.. για τον μπαμπά μου.. Μου είπε και αυτός τα δικά του. Πέρασα όμορφα μαζί του. Γελάσαμε πολύ κιόλας. Η ώρα είχε πάει πλέον 3 και έπρεπε να φύγουμε. Με γύρισε με την μηχανή του σπίτι και όταν κατέβηκα με αγκάλιασε. Τον έσφιξα για λίγο και έπειτα τον άφησα. Τον χαιρέτησα και μπήκα στο σπίτι.

Πάλι εδώ. Σε αυτό το μέρος που αποκαλώ σπίτι. Σε αυτο το κλειστό δωμάτιο με τέσσερις τοίχους γύρω γύρω. Μόνη μου. Εγώ, και το σκυλί μου. Νιώθω πολύ μοναχικά. Βασικά έρχονται ένα σορό συναισθήματα και αναμνήσεις και τα πάντα στο μυαλό μου από αυτό εδώ το σπίτι... Ο μπαμπάς μου, όταν ήρθε να το δει με την μητέρα μου για πρώτη φορά, οι φίλες μου... Η Φλόρα η Κατερίνα και η Μαρία όταν γελούσαμε ή πίναμε και τρώγαμε μιλώντας όλες μαζί εδώ στον καναπέ..., ο Αλεξ... Τι να πω για αυτόν;

Άραγε τελείωσαν όλα; Ή μήπως και όχι;