"With you till the end„

Κεφάλαιο 60

Φτάνω επιτέλους σπίτι μετά από 7 ώρες δουλειάς. Καμία φορά παρόλο που έχω σχολάσει, νιώθω εκείνο το βάρος μέσα μου. Όλα τα προβλήματα τους με πιέζουν. Έχω ένα σορό δικά μου, έχω και άλλα τόσα από αυτούς. Ουφφ...

Όλη μέρα δεν έχω μιλήσει καθόλου με τον Αλέξανδρο. Πολύ παράξενο. Βασικά είναι από τις λίγες φορές θα έλεγα που δεν με έχει πάρει τηλέφωνο ή δεν μου έχει κάνει κάποια έκπληξη στην δουλειά. Μήπως έγινε κάτι; Να ανησυχήσω τώρα;

Η ώρα είναι 8. Κοιμήθηκα δυο ωριτσες. Ότι πρέπει! Το κινητό μου άρχισε να δονείται. Πετάχτηκα από την τρομαρα μου. Στην οθόνη αναβόσβηνε το όνομα του Γιάννη. Το σηκώνω.

[...]

Θα πρέπει να μου κάνει πλάκα. Δεν γίνεται αυτό που ζω σοβαρά. Δεν το περίμενα αλήθεια. Όσο και να έλεγα πως δεν τρέχει τίποτα με αυτήν, τώρα να... τελικά βγήκα εσφαλμένη.

Ο Γιάννης μόλις με ενημέρωσε πως έκανε μία βόλτα με την μηχανή του και βρήκε τον Αλεξ με μια κοπέλα, συνομήλικη στην καφετέρια που πάμε συνήθως. Έπαθα σοκ.

Έβαλα γρήγορα κάποια πρόχειρα ρούχα που βρήκα μπροστά μου, φόρεσα τα παπούτσια μου, έκανα έναν ατημέλητο κότσο τα μαλλιά μου και έφυγα...

Αλλά για να δούμε, τι θα κάνει εάν τον πάρω τηλέφωνο; Θα μου πει ότι είναι για μπύρες με τα παιδιά πάλι;

Δοκίμασα να τον πάρω τηλέφωνο, το άφησα να χτυπήσει πολύ... Τίποτα...
Δεν το σηκώνει...  Ώστε έτσι ε; Οκέι. Τώρα θα δεις Αλεξούκο μου. Τώρα...

Η καφετέρια είναι κανένα 10 λεπτό με τα πόδια για αυτό ο Γιάννης μου πρότεινε να με πάει αυτός μιας που ήταν ήδη έξω με την μηχανή του. Δέχτηκα φυσικά, εφόσον ήθελα να φτάσω εκεί το γρηγορότερο δυνατό...

Η μηχανή σταμάτησε. Από μακριά δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά το προσωπο του Αλεξ, γι αυτό ευχαρίστησα τον Γιάννη και κατευθύνθηκα προς την καφετέρια. Μπήκα μέσα. Κοίταξα τριγύρω. Τέρμα δεξιά στη γωνία, αντίκρισα τον Αλεξ και την κοπέλα που είχα ήδη ενημερωθεί. Τα έχασα. Πραγματικά τα έχασα. Τα πόδια μου σα να μην άντεχαν πλέον το βάρος μου, άρχισα να τρέμω... Όχι πάλι, δεν μπορώ να το αντέξω αυτό... Δεν μπορώ να τον χάσω ξανά... Όχι... Παθαίνω κρίση πανικού πάλι... Κοιτούσα τον Αλεξ, και την στιγμή που έπεφτα κάτω γύρισε το βλέμμα του σε εμένα.

Άνοιξα τα μάτια μου. Ήμουν στο νοσοκομείο. Αναμνήσεις από την τελευταία φορά που βρισκόμουν εδώ ήρθαν πάλι στο μυαλό μου. Συναισθήματα...  Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω τον Αλεξ στην καρέκλα να κοιμάται. Μου κρατάει το χέρι. Το απομακρύνω όσο πιο σιγά μπορώ για να μην τον ξυπνήσω. Δεν τα κατάφερα. Ανοίγει αργά τα μάτια του και μου χαμογελάει.

Α-Επιτελους βρε μωρό μου, ανησύχησα.
Ν-....
Αλλάζω το βλέμμα μου.
Α-Τι έγινε; Μη μου πεις ότι δεν ξέρεις πάλι ποιος είμαι...
Ν-Ξερω ποιος είσαι Άλεξ.
Α-Ωραια, πως νιώθεις;
Ν-Εγώ ρωτάω βασικά-
Α-Οτι θες αγάπη μου.
Ν-Ποια ήταν αυτη;
Α-Ποια λες την-
Ν-Η κοπέλα που ήταν μαζί σου, η Όλγα.
Αργεί τα απαντήσει λίγο και με ανησυχεί. Με κοιταει στα μάτια και γελάει.
Ν-Που ειναι το αστείο τώρα;
Με νευριάζει έτσι όπως κάνει. Που το βρήκε το αστείο δηλαδή;
Α-Αυτη μωρό μου είναι η ξαδέρφη μου. Η Όλγα είναι από Κέρκυρα και ήρθε να με δει. Είχα να την δω 2 χρόνια. Ζήλεψες;
Σηκώνεται όρθιος και με κοιτάει στα μάτια με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

Σκύβει στο αυτί μού και μου ψιθυρίζει...
Α-Εισαι τόσο σεξι όταν ζηλεύεις μωρό μου...
Ανατρίχιασα ολόκληρη.

Δεν το πιστεύω ότι ήταν η ξαδέρφη του. Πάνω στην ζήλια μου τα παραποιώ όλα. Δεν πάω καλά μου φαίνεται.

Ν-συγγνώμη, εγώ απλα...
Α-Απλα;
Ν-Την μέρα μου κοιμομασταν μαζι σπίτι μου είχα ανοίξει το κινητό σου να δω την ώρα. Και έμ, είδα το μήνυμα που σου έστειλε πως της λείπεις και ότι θέλει να τα πείτε από κοντά κτλ και ναι, ζήλεψα. Νόμιζα ότι δεν με θέλεις άλλο και ότι βρισκόσουν με άλλη τόσο καιρό που εγώ δεν ήμουν καλά και γενικά ήμουν όπως ήμουν.
Α-Ρε μωρό μου όχι, εγώ εσένα δεν σε αλλάζω με καμία. Δεν υπάρχει περίπτωση να σου έκανα κάτι τέτοιο. Είσαι το μωράκι μου. Σε λατρεύω. Την επόμενη φορα που θα δεις κάτι να με ρωτήσεις, μη βγάλεις συμπεράσματα έτσι μόνη σου. Μέχρι και στο νοσοκομείο φτάσαμε δες.Ανησυχησα.
Ν-Εχεις δίκαιο συγγνώμη. Και εγώ σε λατρεύω μωρό μου.

Σκύβει και μου δείχνει ένα πεταχτό φιλί στο στόμα. Χαμογέλασα.