❄BUZ MELEK (Mevsiminde Aşklar Serisi)❄(ASKIDA)

...17.BÖLÜM...

Barlas'tan...

Kızılca kıyametin içinde tek başına kalmak... Ve ne kadar kendini anlatırsan anlat anlaşılmamak. İnandığın can dediğin, kanını taşıdığın insanlara yabancı olmak. Yıllara kocaman bir keşmekeşin içinde süren hayatıma bir ışık sızdı. Önce kamaştı gözlerim, sıkıca yumdum.

Kaçtım...
Ben karanlıkta kaybolmalı, yeminime sadık kalmalıydım. Ama... İnatçıydı, azimliydi. Ben onu her ittiğimde o bana sanki daha hızlı koşarak geldi. Kelimelerini her yarım bıraktığımda, kaldığı yerden değil en başından yazdı beni. Kendimi koyduğum dipsiz kuyunun sonu oldu. Kuyunun üstünden elini uzatmadı. Kuyuya inip beni çıkardı.

Kuyunun dibinde ki küçük ışık, onunla birlikte kocaman birlikte bir aydınlık oldu. Önce yabancıladım, gözlerim kamaştı bu aydınlıktan. Kaçmaya çalıştım, tekrar kuyuya dönmeyi ama her bir adımım geri döndürdü beni. Son kez ondan kaçmaya çalıştığımda, kuyunun başında tam yanımda gördüm onu. Eğer ben tekrar dönseydim oraya, oda benimle birlikte daha derine gidecekti. Bitirdim içimdeki karanlıkla savaşımı. Şimdi sadece ona atacağım adımların hesabını yapıyor, bu adımların bizi nereye götüreceğini dünya düşünüyordum.

Ağır adımlarla eve doğru ilerledim. Şafak hazırlıkların tamam olduğunu haber vermişti. Buralardan biraz uzaklaşmalı ve kendimize zaman ayırmalıydık. Dün hastahaneye Alperen'in yanına gitmiştim her sabah gibi. Ameliyat olduğundan beri gün geçtikçe daha iyi oluyordu. Ama Harun hoca her ihtimale karşı bir süre daha hastahanede kalması gerektiğini söylemişti. İçim sebepsiz yere o adama çok güveniyordu. Babacan bir tavrı, samimi bir ilgisi vardı. En fazla bir, iki hafta içinde Alperen'i eve çıkarabilecektim. Acaba Zümra'nın Alperen'le tanışması nasıl olacaktı.