❄BUZ MELEK (Mevsiminde Aşklar Serisi)❄(ASKIDA)

...15.BÖLÜM...

"Günaydın..."

Huzurla uyanmadığım kaç sabah olmuştu saymadım. Ama bu ses huzurun varlığının kanıtıydı sanki. Her bir harfi incitmekten korkar gibi gelmişti kulağıma. Gözlerimi açmak istemedim. Ruhsuz uyandığım sabahlardan birisi olmasını istemiyordum. Kalbimdeki suçluluk içimi parçalara ayırmıştı. Ve bu sesin sadece benim duyduğum yani aslında olmayan bir şey olmasından korkmuştum. Onun sesiydi çünkü. Huzuruna sığınmak istediğim ama benden uzaklaşan adamın sesi. Gözlerimi açtığım zaman tekrar kaybetmek istemiyordum. İnadına daha sıkı yumdum. Sesiyle bile avunacak kadar aciz duruma düşmüştüm oysa ben... Ne kadar güçlüydüm. Kimbilir belki bunca zaman hep kendimi kandırmıştım.

Hiç kıpırdamadan yatmaya devam ettim. Ruhumun sahip çıktığı karanlıkta. Tekrar harf harf içime işleyen ses ulaştı kulaklarıma.

"Uyanmanın zamanı geldi kibarcık. Bugünü odada geçiremeyeceksin. Haydi bakalım."

Sözlerinin bitmesi ile üstümdeki yorganı kaldırması bir oldu. Neyse ki asla çıplak yatma gibi uç alışkanlıklarım yoktu. Ve üstümde benden üç beden büyük eşofman altı, ve kollarından bir eşofman altı daha çıkabilecek bir sweet vardı. Tabii bunlar benim değildi. Şafak'ın aldığı ve aldığı zaman zaten büyük olan kıyafetler , son günlerde verdiğim kilolar sebebi ile iyice büyük gelmeye başlamıştı. O evden en ufak bir eşya getirmemiştim. Sadece kişisel eşyaları Serhat yollamıştı. Çantamla telefonum gibi.

Gözlerim şaşkınlıkla aralanırken, karşımda gülümseyen bir Barlas görmek bugünün bana en büyük şaşkınlığını yaşatmıştı. Artık nasıl baktıysam adama " bir tuhaflık mı var yüzümde" dedi.
Başımı hayır anlamında salladım. Farkettiğim gözlerinin içinin gülmesi ile kelimelerin hepsini yuttum sanki. O hala ne olduğunu anlamaya çalışıyor gibiydi. Ben belki kahvenin en güzel tonu olan gözlerine bakarken, gözlerinde bu zamana kadar görmediğim parıltı içimi tuhaf yapmıştı. Zor bulabildiğim sesimle " üstümü değişip geliyorum" dedim.