Aşkı Tatmak

26. Bölüm

Siz değerli okurlarımı beklettiğim için özür dilerim

Selin'in ağzından

Mete ve Damla ile güzel bir kahvaltı yaptıktan sonra biraz vakit geçirdik. Damla bana Mete ile olan komik anlarını anlattı ben gülmekten nefes alamaz hale geldi resmen. Daha sonra Mete beni eve bıraktı. Şuan odamda dünkü rüyayı düşünüyorum bunun gerçek olup olmadığını öğrenmek için teyzemle konuşmam gerek ama nasıl yapacağımı bilmiyorum. Derin bir nefes alıp yataktan kalktım ve oturma odasına teyzemin yanına gittim ve kanepeye oturdum. Evet bunu yapabilirdim

"Teyze biraz konuşabilir miyiz?"

Teyzem: "Tabi kuzum. Birşey mi oldu?"

"Teyze benim bir abim mi vardı" teyzeme baktığımda hüzün mü desem çaresizlik mi desem bilemediğim bir duyguya büründü ama biraz da paniklemiş gibiydi ardından devam ettim "Kaza yaptığımız günü hatırlıyorum ama hayla hatırlayamadığım şeyler var" kaza anını anlatmaya başladım. Gözlerimden yaşlar akıyordu. Teyzeme baktığımda gözleri dolmuştu "Korktum söyleyemedim beni istemezsin diye düşündüm. Ailemin ölmesine sebep oldum sonuçta. Ailem gibi sizi de kaybetmekten korktum yanlız kalmaktan korktum" dedim teyzen bana sımsıkı sarıldı ve saçlarımı okşamaya başladı ben sadece ağlıyordum.

Teyzem: "Canım benim biz seni hiç bırakırmıyız" dedi ve gözyaşlarımı sildi

"Dün gece bir rüya gördüm daha doğrusu rüya mı yoksa gerçek mi bilmiyorum. Kaza yaptığımız geceydi. Ben kemerimi çözmüşüm annem kemerimi çözdüğümü görünce "Yavrum neden kemerini çözdün hadi tak kemerini bak abin hiç çıkarmış mı?" diyordu. Bu rüya mı yoksa gerçekten benim bir abim mi var Teyze. Yoksa ben o gün gibi abimide mi unuttum. Abim varsa eğer nerede" diye sıraladım soruları. gözyaşlarım ve hıçkırıklarım durmuyordu

Teyze: "Daha fazla saklamayacağım. Evet doğru senin bir abin var" diyip derin bir nefes aldı

"N-nee gerçekten mi? Yoksa o da mı o kazada..." devamını getiremedim. Ağlamam şiddetlenmeye başlamıştı
"Ben
Teyzem: "H-hayır yaşıyor"

"Peki nerede? Adı ne? Nasıl biri? Görmek istiyorum teyze"

Teyzem: "Cenazeden sonra halan onu Yanına aldı itiraz ettim ama dinlemedi seni de almak istedi ama izin vermedim. Seni bu duruma düşürdüğüm için özür dilerim kuzum. Abin gittiğinde hiç sormadın bir keresinde sordum abini özledin mi diye ama sen o kim dedin 6 yaşındaydın daha. Doktora gittim sordum kazadan dolayı unutmuş olabilir ve zamanla hatırlar filan dediler ama hatırlamadın böyle daha iyi olacağını düşünüp hiçbir şey demedim özür dilerim kuzum affet beni" ağlamam iç çekişlerine dönüşmüştü

"Peki nerde onu görebilir miyim?"

Teyzem: "Malesef kuzum halan yurt dışında yaşıyor"

"Abimle hiç görüştün mü? Halamın veya abimin telefon numarası yok mu? Ben abimi görmek istiyorum"

"Malesef ama amcanlardan öğrenebilirim. Bekle burda" diyip odadan çıktı geri döndüğünde elinde defter vardı. Defteri açtığında telefon defteri olduğunu gördüm sonra bir numarayı girdi arama tuşuna basıp kulağına götürdü.

Aradığı kişi amcammış meğer. Abimin telefon numarasını istedi sonra kağıda yazdı ve numarayı bana verdi

Teyzem: "Senden sakladığım için özür dilerim kuzum affet beni"

"Benim için abimin telefon numarasını aldın affetmem mi" diyip sarıldım. Bazılarınız neden çabuk affettin diye soruyor olabilir size cevabımı vereyim. Benim en çok korktuğum şey yalnızlıktır. Yalnızlık tek kelime, söylenişi ne kadar kolay. Halbuki yaşanması o kadar zor ki. İnsan yalnızken sevgiye, dertleşecek bir dosta kafasını yaslayabileceği bir omuza ve daha fazla şeye ihtiyaç duyar. Hemen fesatlaşmayın canım neyse ailemden sonra hayatımda bir kişiyi daha kaybetmek istemiyorum bu yüzden insanları kolay affediyorum tabi herkesi değil güvendiğim sevdiğim kişileri bu konuşmanın sonu saçmalamaya gidiyor gibi o yüzden susuyorum. Teyzemden ayrılıp ayağa kalktım ve "Teyze biraz dışarı çıkabilirmiyim zaten saat daha 14:00 biraz nefes almaya ihtiyacım var olur mu?" dedim. Amacım Mete ile görüşmek ve bir abim olduğunu ona söylemek yani mutluluğumu paylaşmak