Goed of slecht? ( Badboy Harry styles en Niall horan fanfiction)

Hoofdstuk 20

"Zet me hier maar af" Deelde ik Harry mee toen hij een paar straten van mij verwijderd was. Tot mijn grote verbazing stopte hij de motor van zijn scooter zonder ook maar enige tegenspraak te geven. Ik stapte van zijn scooter af, en gaf hem zijn helm terug.

"Niemand, maar dan ook niemand kan weten dat ik de hele nacht bij jou ben geweest ok?" Ik wou absoluut niet dat mensen een ander beeld van mij zouden gaan krijgen, en je weet het maar nooit, misschien vertelde ze het door, en kreeg mijn moeder het ook te weten.

Ik had eerst gepland om mijn moeder gewoon alles eerlijk te gaan vertellen. Maar nadat ik er een tijdje over na heb gedacht denk ik toch dat het veel slimmer is als ik het voor me houd, anders mag ik nooit meet het huis uit, en bind ze me vast .. misschien niet zó extreem, maar ik weet zeker dat ik levenslang binnen moet blijven, behalve als ik naar school moet.

Ze was heel erg tegen alcohol, jongens en drugs ... Ik had dus eigenlijk gewoon al haar regels verbroken in één nacht. Ik was er ook totaal niet trots op, maar in ieder geval had ik lol gisteren ...

"Ik vertel niemand wat, behalve Pete, michael, lars-" 

"Nee, ik meen het, houd je mond" Ookal kende ik die mensen iet eens, misschien zaten ze wel bij mij op school.

"Ik fuck gewoon met je" lachte hij. "Ik houd mijn mond"

Dat is een ding wat ik zo super raar aan Harry vind, het ene moment is hij super lief tegen me, en het ander moment is hij gewoon een eikel, en zou ik hem het liefste een klap in zijn gezicht geven.

"O-ok"  Ik zwaaide een beetje awkard naar hem, en begon naar huis te lopen

Ik nam een diepe zucht toen ons appartementen complex in zicht kwam. Dit was het dan .. Ik kon nog weg rennen, maar dat hat totaal geen zin. Ik deed de voordeur open en liep de trappen rustig omhoog, om tijd te trekken.

Rustig deed ik de deur van onze woning open. "M-mama?" Riep ik aarzelend. Het hele appartement was donker, en geen enkel geluid bevond zich in de open ruimte.

"Mam?" Riep ik nog een keertje voor de zekerheid.

Nog steeds geen reactie.

Allen spieren in mijn lichaam ontspande zich opeens, de druk van mijn schouders viel in een klap weg. Ik was super blij dat ze niet thuis was, nu had ik in ieder geval meer tijd om na te denken wat ik haar zou gaan vertellen.

Ik liet mezelf neervallen op de bank en deed mijn ogen dicht. Mijn buikpijn was al langzaam aan het wegzakken, het enige wat me nog dwarszat was mijn hoofdpijn.

Wat zou ik haar kunnen zeggen? "Ik ben inslaap gevallen in de bibliotheek omdat ik moest leren voor de test voor vandaag?' Nee.. Dat zou ze nooit geloven, ik ben honderd procent zeker dat school haar gebeld heeft dat ik er niet was vandaag ... 'ik was overreden onderweg naar school?' dat zou kunnen ...

Maar wat als ze nou weg was omdat ze me aan het zoeken is? misschien is ze inderdaad naar de politie gegaan, of misschien is ze terug nar mijn vader om te kijken of ik daar ben.

"urghh" Ik werd gek van mijn eigen gedachten.

Ik deed de televisie aan om wat afleiding te zoeken, en zapte naar sbs 6, om tell sell te kijken. Als je je ooit verveelt, of als je ziek bent en er is aleen dora op televiesie adviseer ik je om tell sell te kijken. Op een of andere manier blijft het je erna kijken .. of misschien licht dat alleen aan mij .. ik ben een beetje appart ...

**

Mijn hard stond stil. Ik bewoog me niet, en probeerde zo min mogelijk geluid te maken. Zonder naar adem te snakken luisterde ik aandachtig. Het was de stem van mijn moeder die zich in de gang uiten ons appartement bevond, ik kon niet horen wat ze zei, of tegen wie ze aan het praten was.

het gerinkel van haar sleutels echode in mijn oren. Dit was het dan. Het moment van de waarheid. Mijn hele tienerleven stond hier op het spel. Ik hoopte dat ze me zou geloven...

"Samantha?!" Schreeuwde ze toen ze de deur openzwaaide.

"I-ik ben hier" aarzelde ik

Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat ze een reactie terug gaf. Haar voetstappen kwamen niet dichterbij, ze liepen van me weg ...

Ik hoorde plotseling een deur opengaan.

"Samantha Elisa Welen! Kom hierheen. Nu" Ook al was ze verder weg, haar stem klonk feller.

Maar één keer in mijn hele leven heeft ze me bij mijn echte naam genoemd ... en toen was er ook iets verschrikkelijk mis ...

Ik nam diep adem, en sleepte mijn voeten naar de gang toe, en volgde het licht, wat leed naar mijn eigen slaapkamer.

"Ja moeder?" Ik durfde haar niet eens aan te kijken.

"Wat dacht je wel niet?!"

"Waar heb je het over?" Ik probeerde net te doen alsof ik gek was, misschien wou ze het gewoon uit me krijgen.

"Ik weet alles Samantha, dacht je nou werkelijk dat ik het niet zou merken?!"

Uhm ... dat hoopte ik wel ...

(A/N)

Haaay iedereen! De votes en reacties kwamen zo snel op het vorige hoofdstuk .. ;o bedankt daar voor!

Hope you liked this chapter<3

Bedankt voor het lezen!

Much love

-xxx-

Anne

 PS: Ik ben dit weekend super druk! Dus sorry als het ietjes later online komt!