Goed of slecht? ( Badboy Harry styles en Niall horan fanfiction)

Hoofdstuk 27

Hoe meer drank ik in mijn lichaam toeliet, hoe relaxter en comfortabeler ik me begon te voelen. Ik kon niet begrijpen waarom ik dit nooit eerder had gedaan, het drinken dan, het is gewoon een perfecte manier om van al je problemen af te komen, of ze tenminste vergeten, en uitstellen tot later.

De adrenaline en de kick die het je geeft is onbeschrijfelijk. Het voelt alsof je alles aankan, en met niks of niemand rekening hoeft te houden, en dat je gewoon eens een keertje aandacht aan jezelf kan besteden, en de tijd van je leven kunt beleven.

Ondertussen, waarschijnlijk een paar uur later, was ik Harry en Max allang uit het oog verloren, ik had geen idee waar ze waren, maar besloot ook niet om naar ze te gaan zoeken, omdat ik wist dat dat toch bijna zo goed als onmogelijk was om ze te vinden, aangezien het steeds drukker werd in het appartement.

"Hey" Hoorde ik opeens een diepe stem achter me, toen ik mijn beker aan het vullen was met cherry wodka.

"Heey!" Riep ik enthousiast over de harde muziek heen, en omarmde de jongen die tegenover me stond toen ik zag dat het Dave was. Tegelijkertijd omarmde we elkaar, hij sloeg zijn arm om mijn heupen en leidde me naar een rustiger stukje in de drukbezette kamer waar we ons in begaven.

Ik stond tegen de muur aan, terwijl hij met een hand op de muur, zijn hele gewicht erop liet leunen, onze gezichten waren maar een paar centimeter van elkaar verwijderd, ik kon zijn, naar alcohol ruikende adem op mijn gezicht voelen tinkelen.

"Wat doe jij hier?" Een glimlach was geplakt op mijn gezicht, die ik er maar niet af kon halen. op een of andere reden was ik blij om hem te zien.

"Het zelfde als jij hier doet" Knipoogde hij. "Hoe is het met je?"

Hetzelfde als mij?

"Goed hoor" Loog ik. "En met jou?"

Hij begon te lachen.

"Wat?" Vroeg ik, zijn lach was aanstekelijk.

"Gisteren werd je bijna verkracht, en je bent nu weer helemaal ok?" I kreeg nog steeds rillingen als ik eraan moest denken.

Ik knikte. Nou, als ik nog niet aangeschoten zou zijn, zou ik waarschijnlijk nu in huilen zijn uitgebarsten op het moment dat ik herinnerd werd aan het feit wat gisteren allemaal gebeurt was, maar de alcohol leek dat op een of andere manier te verdoven.

Steeds kwam zijn gezicht dichter bij het mijne, wat ik totaal niet onprettig vond. Hij maakte oogcontact voordat hij zijn ogen sloot. De laatste paar millimeters wat tussen onze gezichten inzaten, werden gelijkmatig minder, totdat zijn lippen de mijne raakte.

Met zijn vrije hand tilde hij mijn kin een beetje op, zodat ons lengte verschil wat minder werd.

Maar nog geen milliseconde later, net voordat onze lippen elkaar raakte, raakt een vuist zijn gezicht, waardoor, net zoals in films normaal gebeurt, zijn gezicht helemaal omgedraaid werd. Hij kreeg het wel nog voor elkaar om zijn evenwicht te behouden. Mijn mond viel open uit verbazing, trok ik nou werkelijk alleen maar problemen aan? Sinds dat Dave me gered heeft vond ik hem al super leuk, en kon ik aan niks anders denken dan aan zijn lippen die de mijne aanraken.

Dave ging met zijn linkerhand, waarmee hij voorheen op de muur leunde, naar zij neus toe, die aan het bloeden was. Rustig bewoog ik mijn hoofd naar links, en zag Harry opeens voor me staan. Hij pakte mijn pols vast, en trok me bij Dave vandaan.

"Laat me los! Wat is mis met jou! Je hebt misschien wel zijn neus gebroken!" Schreeuwde ik zo hard als ik maar kon. Serieus, wat was mis met die jongen?! Toen hij niet reageerde op mijn stem, probeerde ik me uit zijn sterke grip te wurgen, wat onsuccesvol eindigde. Hij was veel sterker dan mij, en ik had zelfs al moeite met recht te lopen, aangezien de alcohol mijn gezichtsveld zwaar benadeelde.