Goed of slecht? ( Badboy Harry styles en Niall horan fanfiction)

Hoofdstuk 25

Dave .... Ik had nog niet al te lang geleden die naam vaak horen vallen, maar wanneer? en bij wie? Ik kon het me echt niet meer herinneren... Of misschien verbeeld ik het me ook maar.

"U-hm" Zei hij aarzelend. " Wat is jouw naam"?" Hij verplaatste zijn elle boog naar de leuning van de bank, en liet al zijn gewicht daar op rustte, vervolgens keek hij me recht in mijn ogen aan.

"Samantha" Antwoorde ik kort, maar eerlijk.

Alhoewel ik me veilig bij hem in huis voelde, ik wist dat dit niet eeuwig zou kunnen duren, en naar huis moest terugkeren ... naar mijn moeder. Als ik niet zo bang voor mijn moeder was geweest was dit allemaal niet gebeurd. Maar nu ben ik te ver gekomen om haar alles te gaan vertellen.

Zou die jongen eigenlijk nog mijn foto hebben? Zou hij doorgaan met mij te bedreigen? Ik kende hem niet eens, dat wist ik wel bijna zeker. En al helemaal een raadsel was waarom hij wist dat ik bang was voor mijn moeder.

Ik schudde mijn hoofd lichtjes, ik had geen zin om hier allemaal over na te gaan denken.

"Wil je een film kijken ofzo?" Vroeg Dave me, waarop ik als antwoord knikte.

Hij liep naar een van zijn kasten, waar al zijn dvd's instonden. Hij noemde ze één voor één op, zodat ik de leukste eruit kon halen, We are the Millers. Ik had geen zin in een of andere horror film ofzo, dus ging ik maar voor een lach film, die me misschien wat zou kunnen opvrolijken.

Dave stopte de dvd in de dvd-speler, en liet hem even stil staan op het hoofdmenu. "Ik ga even wat te eten halen" Lachte hij naar me, en liep de woonkamer uit, en de keuken weer in.

Het leek wel een half uur te duren voordat hij terug kwam, allerlei raren geluiden kwamen vanuit de keuken, zijn gevloek, pannen die vielen ... Maar na een tijdje kwam hij eindelijk terug, met twee grote kommen gevuld met popcorn in zijn handen, twee lepels, en een pot met pindakaas en jam.

Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog toen hij alles voor ons op het kleine tafeltje neerzette. "Wat ga je doen met de pindakaas en jam?" Vroeg ik hem, daar was ik best wel benieuwd naar.

"Eten" Zei hij sarcastisch terwijl hij pesterig op zijn tong beet. Ik rolde mijn ogen, en wachtte voor uitleg.

"kijk" Hij pakt een van de twee lepels van het tafeltje af, en opende de pindakaas pot als allereerst. Hij pakte een grote, volle lepel daarvan, en opende vervolgens de pot met jam, waar hij met dezelfde lepel nog eens inging. "Proef" Grijnsde hij toen hij mij de lepel voor mijn gezicht hield.

"Iwl, echt niet" Ik schudde mijn hoofd, ik kon me totaal niks onder die combinatie voorstellen.

"Kom op! Proef!" Hij probeerde het mijn mond in te duwen, maar ik spande mijn lippen strak tegen elkaar aan, zodat er niks doorheen kon. Nadat hij het een tijdje geprobeerd had, bewoog hij zijn lepel omhoog. Mijn neus zat nu vol met pindakaas en jam.

Beide moeste we lachen.

Wat ik niet door had, en hij wel, was dat mijn mond openging tijdens het lachen. Supersnel stopte hij de lepel in mijn mond. Ik trok mijn mond snel samen, net zoals mijn wenkbrauwen.

Het smaakte eigenlijk niet eens zo slecht, misschien was het zelf wel lekker? Maar dat ging ik dus echt niet toegeven.

"Gatverdamme" Zei ik toen ik het had afgeslikt.

"Aansteller "lachte hij weer.

***

Het was ondertussen al drie uur nachts toen ik eens besloot om op de klok, die achter ons aan de muur ophing.  De tijd was letterlijk voorbij gevlogen. De film hebben we niet eens gekeken, we hebben meer gepraat en gelachen. Dave was gewoon zó makkelijk om mee te praten, hij had geen vooroordelen, en wist altijd wel het beste uit alles op te maken.