Goed of slecht? ( Badboy Harry styles en Niall horan fanfiction)

Hoofdstuk 23

Toen ik me omdraaide, waren allebei mij ogen meteen gericht op een gespierde borstkast, die maar maximaal vijf centimeter van mij vandaan stond. Aarzelend tilde ik mijn hoofd een beetje op. De man die voor me stond was wel anderhalve keer zo groot en breed als mij. Ik dacht dat hij kaal was .. zeker wist ik het niet, omdat hij een zwarte muts op zijn hoofd had, maar er piekte geen enkel haartje erdoor.

Ik slikte, en zette mijn ogen op toen ik me meer op zijn gezicht focuste.

Onder zijn rechteroog had hij drie traatjes getatoeëerd en op zijn voorhoofd zat een groot litteken, dat er nog nieuw uitzag.

Ik kon me echt niet herinneren dat ik deze man al eens ooit eerder had gezien. Ik zou me echt wel zo iemand kunnen herinneren .. aangezien ik net zoals nu compleet in angst zou zijn.

Als iemand traantjes onder zijn oog getatoeëerd heeft, kan het maar voor twee dingen staan. Optie één is: het aantal traantjes dat de persoon heeft, staan voor de mensen die hij heeft vermoord. Of optie twee, de hoeveelheid traantjes staan voor de tientallen jaren dat hij in de gevangenis heeft gezeten ...

Zoals je waarschijnlijk wel kunt begrijpen was ik met allebei de gevallen, zacht uitgedrukt, niet blij.

Een grijns vormde op zijn gezicht toen hij zag hoe geschrokken ik naar hem keek.

"Een hele verstandige keuzen om te komen hoor, ook al had ik het niet verwacht van zo een lief klein meisje zoals jij" Zei hij voordat hij pijn pols vastpakte, en mij met hem meesleurde.

"Waar gaan we heen?!" Zei ik paniekerig terug.

Ik probeerde me te verzetten, maar er was geen beginnen aan. hij was veel sterker dan mij, ik had totaal geen kans tegen hem.

"Je dacht toch niet dat we het gewoon hier konden doen?! waar al die mensen bij zijn!" Lachte hij.

Ik keek om me heen, er waren nog maar een paar mensen buiten. Sommige keken me aan, en zagen aan me dat er iets goed mis was, maar ze deden niks ... helemaal niks.

"Wat doen?!" Mijn hart begon harder te bonken in mijn borstkast.

Ik had er eigenlijk nog niet eens bij stil gestaan wat ik zou moeten doen om hem die foto te laten verwijderen.

Hij negeerde mijn vraag, en ging verder met lopen, terwijl hij mij met zich mee trok. Ik probeerde de straatnamen te onthouden, maar na een paar zijwegen te zijn ingeslagen wist ik er geen een meer.

Ik was hopeloos.

"Asjeblieft, vertel me waar we heengaan. Ik heb je helemaal niks aangedaan. Ik weet echt niet waarom je mij opeens moet hebben. Asjeblieft" Smeekte ik.

"Hou je bek dicht" Was het enige wat ik terug kreeg.

Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen?  Ik had het mijn moeder gewoon moeten vertellen.

"Asjeblieft ik sm-"

"Zei ik niet dat je je mond moest houden?!" Hij maakte een scherpe bocht naar rechts, wat leidde tot een heel smal zijstraatje, wat misschien maar één meter breed was. Hij stond opeens stil, en duwde mij met een harde klap tegen de stenen muur van een, wat leek op een verlaten pand.

De bakstenen prikte in mijn rug, ik voelde mijn huid schaven aan de ruwe textuur.

Ik voelde de tranen in mijn ogen opwellen, ik sloot ze, in een poging om geen traan te laten vallen. "S-sorry" snikte ik.

Ik voelde aan zijn lichaamswarmte dat hij steeds dichterbij kwam. Uiteindelijk duwde hij zijn lichaam tegen het mijne, zodat er geen plaats meer vrij was tussen de muur, mij en hem.

"Open je ogen" Fluisterde hij.

"Ik zei open je facking ogen!" Schreeuwde hij, toen ik zijn bevel niet opvolgde.

Zijn gezicht was maar een paar millimeter van het mijne verwijderd. Zijn adem tikkelde op de huid van mijn wangen.

"Waag het je niet om één keer te schreeuwen" Hij duwde zijn lippen op de mijne. Zijn tong gleed zonder dat ik het wou, in mijn mond. Ik kreeg totaal geen lucht, wat er bijna voor zorgde dat ik moest kokhalzen. Met mijn handen probeerde ik hem van me af te halen, maar het had helemaal geen effect. Hij leek wel net een muur, die niet verplaatst kan worden.

"L-laat m-me gaan, asjeblieft" met veel geweld boog ik mijn hoofd de andere kant op, en smeekte hem nog een keer terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Maar mijn derde poging werd onderbroken met een harde klap in mijn gezicht.

"Ik had toch gezegd dat je je mond moest houden, slet!" Ik greep met mijn linkerhand naar mijn oog, hoe moest ik een blauw oog nou weer aan mijn moeder uitleggen?! als ik haar tenminste nog een keer zou zien..

"Ik zeg dit niet nog een keer! Als je gewoon doet wat ik zeg vallen er geen gewonden, en kan je heelhuids terug gaan naar je mama. Als je je daarentegen toch gaat verzetten, kan ik je dat niet verzekeren. begrepen?"

Aarzelend knikte ik naar hem, terwijl ik op mijn lip beet.

Hij grijnsde naar me, en legde vervolgens zijn handen op mijn heupen neer. "Probeer er in ieder geval een beetje van te genieten"

Toen wist ik pas wat hij met me wou doen. Mijn hart stond zo goed als stil. Geen enkele spier in mijn lichaam kon zich nog bewegen.

Voordat ik het wist, gleed hij met zijn hand in mijn broek. Ik kneep mijn ogen stevig dicht. Ik wou wel rennen, maar ik kon het niet. Ik probeerde mijn benen te verzetten, maar er gebeurde niks. Mijn lichaam was helemaal verlamd.

Alles gebeurde gewoon zó snel .. ik had geen tijd om me te verzetten. Het leek wel alsof ik ieder moment kon flauwvallen.

"The fack!" Hij trok zijn hand super snel terug, wat gevolgd werd door een harde klap.

Geschokt deed ik mijn ogen weer open. Hij lag neer op de grond, en voor me stond opeens iemand anders.

"Gaat het een beetje?!"

(A/N)

Ben ik niet lief? Ik had eigenlijk gepland om morgen pas te updaten, maar ik vond het zielig voor jullie hahaha. Uhm, om jullie 'hoop' een beetje weg te laten gaan .. Die persoon die hem heeft neergeslagen is NIET Harry ;p

30 stemmen en 14 reacties voor het volgende hoofdstuk ? <3

Allemaal super bedankt voor het lezen van mijn verhaal!

-xxx-

Anne