Goed of slecht? ( Badboy Harry styles en Niall horan fanfiction)

Hoofdstuk 26

Rustig werd ik wakker uit mijn diepe slaap. Op mijn gemak deed ik mijn ogen open, en draaide me nog een keertje om. Het was pas drie uur smiddags, normaal sliep ik elke zaterdag tot een uur of vier uit, niet omdat ik lui ben ofzo, maar ik ben altijd al een van die mensen geweest die gewoon super veel slaap nodig hebben.

Ik bleef nog ongeveer een half uurtje liggen, terwijl ik staarde naar het plafond, maar besloot daarna op te staan. Geeuwend sloeg ik mijn warme deken van me af, en zette mijn voeten neer op het lelijke carpet, dat door het hele appartement lag, en wreef door mijn ogen.

Alles leek gewoon zo vredig vandaag. Ik had geen school en hoefde nergens naartoe voor een of andere afspraak. Vandaag kon ik gewoon lekker rustig thuis blijven.

Ik was al een heel stuk rustiger dan gister avond, maar dat komt ook doordat er, gelukkig, niks gebeurt is, en als ik tim kan geloven, wat ik zeker kan, wist mijn moeder ook nog eens nergens vanaf.

Ik trok mijn ochtendjas aan, en deed dikke,wolle sokken aan mijn voeten.

Misschien vind je het wel raar dat ik zo rustig ben, nadat wat er zich gisteren zich allemaal afgespeeld heeft .. Natuurlijk was ik wel nog een beetje geschokt enzo, maar uiteindelijk is er niks gebeurt. En waarom zou ik me daar vandaag druk over gaan maken, als ik de tijd toch niet meer terug kan draaien? Uitijndelijk komt het toch allemaal goed.

Ik slenterde mijn kamer uit, naar de keuken, voor een onbijt te gaan maken. Ik had niet eens gemerkt dat ik zo'n erge honger had, totdat mijn buik begon te knorren.

Ik opende de keukenkastjes één voor één, en één voor één waren ze leeg. Netzoals de koelkast. Mijn moeder had belooft om boodschappen te doen, maar blijkbaar had ze daar geen tijd voor gehad. Waar was mijn moeder eigenlijk? Ik had haar nog geen een keer gehoord. Normaal gezien komt ze altijd rond een uur of twaalf om te zeuren dat ik mijn zaterdag niet moet verslapen, en wat huiswerk moet maken, of wat moet gaan leren, ookal doe ik dat al de hele week, inclusfied op zondag. Zaterdag was de enige dag waar ik geen verplichtingen had, en zelfs dat gunde ze me niet.

Met nogsteeds een lege maag liep ik naar de tv, maar het was totaal geen verassing dat er natuurlijk weer niks op was. Uitijndelijk, nadat ik het lange zappen opgaf, besloot ik het maar op spongebob te laten staan.

'hoe kon ik dit ooit leuk vinden?' vroeg ik me af. Als ik er nu naar kijk, word ik er gewoon helemaal geirriteerd van. van die domme lach van hem, die steeds maar door je oren galmt.. verschrikkelijk,

Mijn diep klachende gedachtes werden ondebroken door een klap, die niet zo ver van mij vandaan luidde. Ik zat meteen rechtop, en keek naar de voordeur, die ik vanuit de woonkamer kon zien. Er was niemand ... Ik dacht dat ik gewoon gek aan het worden was, en het me verbeelde, maar toen ik de tweede klap hoorde werd ik toch wel een beetje .. uhm .. bang?

Het zou misschien wel die ene jongen kunnen zijn de me gisteren probeerde te verkrachten .. misschien had hij wel mijn adres opgezocht, of was hij me al die tijd gevolgd.

Snel sprintte ik naar de keuken, en pakte een mes uit een van de laades. Gewoon .. voor de zekerheid ... Niet dat ik iemand kan neersteken met een bot broodmes, en waarschijnlijk zou ik het ook niet eens durven, maar het gaat zich om het principe.

Stap voor stap liep ik richting de hal, ik voelde me net een of andere spion, maar als dat zo was was ik wel een hele slechte, aangezien ik bijna alles op mijn weg omstoote.

Er was niemand in de hal.

'Ok, Kom op Samantha,  je word nu echt paranoia" Fluisterde ik mezelf toe, toen ik me weer omdraaide, en de eersyt stappen richting de bank zetten.

"Snel! Dadelijk ziet ze je!" Hoorde ik een vrouwelijke stem fluisteren. Ik stond meteen bevroren op de plaats waar ik stond. Ik werd niet gek.. er was wel degelijk iemand in huis! Zonder ook maar enige twijfel liep ik de gang door, en stopte voor de deur waar het geluid vandaag kwam. Mijn moeders kamer.