Goed of slecht? ( Badboy Harry styles en Niall horan fanfiction)

Hoofdstuk 22

"Dit meen je niet" Mompelde ik tegen mezelf toen de wekker naast me besloot af te gaan. Mijn hoop dat de wekker gewoon kapot was, en voor lag met de tijd verdween toen hij gewoon half acht aangaf.

De hele nacht had ik wakker gelegen door allen gedachten die mijn hoofd niet wouden verlaten. Ik had geen oog dichtgedaan, ik probeerde aan wat andere dingen te denken, maar dat was zo goed als onmogelijk.

Waarom moest die persoon perse mij hebben? Hoe wist hij of zij dat mijn moeder hier zo heftig op zou reageren? Maar nog veel erger .. wie was die persoon?  hoe kwam die aan mijn nummer?

Super veel opties had ik overwogen, maar ze leken allemaal wel een beetje heel onrealistisch als ik eerlijk ben.

De enigen die ik hier mijn nummer had gegeven waren Niall en Max. Niall viel al meteen weg, aangezien hij nooit in zijn hele leven zo iets zou doen, ik kende hem dan wel pas maar vijf dagen, maar daar was ik gewoon zeker van. Daarnaast was hij helemaal niet op dat feest geweest, dus het is zo goed als onmogelijk dat hij die foto heeft gemaakt. En waarom zou hij me überhaupt bedreigen?

Max zou het technisch gezien wel kunnen zijn .. maar iets in mij zei dat ik hem wel zou kunnen vertrouwen. Ik bedoel .. Hij zou echt niet zoiets doen, hij zou donders goed weten dat hij daarvoor naar de gevangenis zou kunnen gaan .. en dat zou hij echt niet op het spel zetten, omdat hij dan zijn vriendin en dochtertje niet meer zou kunnen zien. 

Ook heb ik natuurlijk andere opties overwogen, zoals Harry. alhoewel ik hem mijn nummer niet heb gegeven, zou hij het bijvoorbeeld aan max gevraagd kunnen hebben. Maar hij had me zelfs bij hem laten slapen die nacht .. waarom zou hij nu dan opeens zo een streek uithalen?

Het komt er dus uiteindelijk op neer dat ik echt geen idee heb.

"Samantha ben je wakker?!" De stem van mijn moeder klonk zoals gewoonlijk door het hele appartement.

"Ja!" Zei ik terug.

Ik sloeg de warme deken van me af, zodat de koude lucht mijn huid kon omarmen. Vervolgens pakte ik mijn badjas die ik ergens op de grond had gesmeten, en trok hem aan.

Nog nooit in mijn leven had ik zoveel stres gehad in één week.

Ik durfde mijn moeder niet onder ogen te komen, omdat ik zeker wist dat ze zou zien dat er wat mis zou zijn. Dus ik besloot om me te gaan douschen in de badkamer, en zodra ik haar  naar de keuken hoorde gaan, sluipte ik rustig in haar slaapkamer, om mijn kleren daar te pakken.

Zo snel als ik kon wurgde ik mezelf in een zwarte skinnyjeans, en trok een blauw topje snel over mijn hoofd aan.

Ik verspilde geen tijd aan mijn haar of makeup, en pakte meteen mijn rugzak, trok mijn jas aan, en deed de voordeur open.

"Ik ben weg" Schreeuwde ik.

"Nu al?!  Moet je niet eerst wat eten?!" Ik hoorde aan haar voetstappen dat ze steeds dichterbij kwam.

Shit.

"Uh.. Nee! Ik eet onderweg wel wat, ik ben al laat, tot vaanavond!"

"Samantha, doe niet zo mal, wa-" Voordat ze haar zin kon afmaken sloeg ik de deur al achter me dicht, en rende zo goed als de trappen naar beneden.

'Dat ging ook maar net goed' dacht ik bij mezelf.

**

Eenmaal aangekomen op school nam de nervositeit alleen nog maar toe.

Harry was er niet, wat mij alleen nog maar angstiger maakte. Misschien was hij het inderdaad wel ... Max had ik ook al de hele dag niet gezien, maar dat zou ook kunnen komen doordat we geen vakken samen hebben op vrijdag. En je loopt nou niet bepaald tegen bekende aan op deze school.

Niall had ik wel al een paar keer gezien, maar ik probeerde me zo veel moogelijk afstandelijk te houden. Ik had vandaag totaal geen zin om te praten met mensen, het liefste wou ik gewoon alleen zijn, wat toch best wel lukte door de hele dag heen ... behalve het laatste uur dan...

Niall begon tegen me te praten, en ik was een beetje kortaf tegen hem, waar ik me best wel schuldig over voel. Ik leg het hem wel uit .. ooit.

of niet.

Zo snel mogelijk verliet ik het schoolgebouw, en stapte ik in de tram, op weg naar huis.

**

 Ken je dat, dat als je een leuke tijd hebt, de tijd omvliegt. En als je je verveelt, of als je op school bent ofzo, het net lijkt alsof de tijd stil staat? Nou dat was op dit moment dus totaal andersom. De tijd ging super snel, terwijl ik wou dat hij langzamer ging.

Het was nou half negen, en om negen uur zou ik moeten vertrekken richting station. Één opluchting was dat mijn moeder nog steeds niet thuis was. Anders had ik nog een smoesje moeten verzinnen, om uit te leggen dat ik om half tien nog ergens heen moet. Waarschijnlijk had ze dat toch niet geloofd, en zou ik uit het raam moeten klimmen ofzo, wat waarschijnlijk zou leiden tot een gebroken nek.

Ik vroeg me wel af waar mijn moeder zou zijn, aangezien ze normaal altijd  even belt dat ze later thuis is, of opstenminst even sms't.

'Misschien was mijn moeder het wel die mijn dat sms'je stuurde! misschien heeft zij op een of andere manier die foto gekregen, en wil me er nu voor laten boeten dat ik het niet aan haar gezegd heb'

Op het moment dat ik dat dacht wist ik dat ik helemaal door aan het draaien was.

Dat sloeg totaal nergens op.

 **

Twee minuten voor negen.

Ik had nu nog tijd om me te bedenken ... om gewoon naar mijn moeder toe te stappen, en geen lafaard te zijn .. om haar gewoon alles eerlijk te vertellen. Maar ik kreeg mezelf niet zo ver om dat te doen. Ik wou niet dat ze een ander beeld van me zou krijgen, en al helemaal niet dat ze me nooit meer zou vertrouwen. ik was tenslotte 'De beste dochter' die ze zich ooit had kunnen wensen.

En misschien wou diegene gewoon grappig doen, en zou er helemaal niks aan de hand zijn. Misschien kom ik wel aan op het station, en staat max daar die mij aan het uitlachen is over mijn geschrokken, maar toch opgeluchte gezichtsuitdrukking.

Ik schrok even toen onze ouderwetse klok in de woonkamer begon te bonken.

De tijd was aangekomen ...

Ik deed mijn jas aan, pakte mijn telefoon en sleutels, en deed de deur van ons appartementje dicht. Rustig liep ik alle trappen één voor één naar beneden.

Het was November, dus het was best al donker buiten om half tien. De straat lantarens verlichtte de helft van de weg. En zachte regendruppels vielen vanuit de lucht naar beneden, en plonsde neer op mijn haar. 

Ik besloot er lopend heen te gaan, aangezien het toch maar een klein stukje was, en ik totaal geen zin had om in die kut tram te gaan staan.

**

Ik was nog een straat verwijderd van het station. En ik begon me wel toch behoorlijk misselijk te voelen. Nog erger als de dag ervoor.

Voordat ik het wist stond ik voor het grote gebouw .. en nu? Er liepen maar een paar mensen rond, maar geen een van die sprak me aan. Ik had ook geen idee waar ik heen moest. er stond alleen 'centraal station'

"Hey Samantha, Lang niet meer gezien" Een diepe en kille stem die mij spontaan rillingen over mijn hele lichaam gaf klonk achter me. Ik draaide me snel om.

Hij stond dichterbij dan ik dacht.

'Shit'

(A/N)

:O! nu weten jullie nog niet wie het is .. omkaad. Ik ben zo gemeen!!!

Super bedankt voor het lezen van mijn verhaal schatjes <3333

-xxx-

Anne