Goed of slecht? ( Badboy Harry styles en Niall horan fanfiction)

Hoofdstuk 31

Ik zwiepte mijn voeten heen en weer terwijl ik op een bankje zat, die zich voor het kraakpand bevind, wachtend op Dave, die me beloofd had dat hij me zo snel mogelijk zou kunnen ophalen. Ik had geen idee waarom Dave de eerste was die in mijn hoofd kwam om te bellen om me op te komen halen, maar het was al gebeurd voordat ik er fatsoendelijk over na kon denken.

Hij was zo ongeveer de enige die ik hier in de buurt kende die een auto had, en ook nog eens een van de weinige waar ik het nummer van had. Ik had achteraf gezien ook Niall kunnen bellen, maar aangezien ik hem al een tijdje niet meer gesproken had, voelde ik me een beetje schuldig om hem alleen maar te bellen nadat ik die wiet plantage van Harry zag.

Zoals ik al eerder zei, ik heb totaal geen verstand van zo'n dingen, maar ik was slim genoeg om te zien dat het geen huiskamer planten waren. Ik was er erg van geschrokken toen ik het zag, omdat ik dat gewoonweg niet verwacht had. Maar hoe zou Harry anders aan zijn geld moeten komen? Zover ik wist had hij geen baan ofzo.

Alhoewel ik me nogsteeds misselijk voelde, en harry me verteld had om in zijn kamer te blijven, wou ik toch zo snel mogelijk weg. Toen ik de eerste stap uit het pand zetten, vroeg ik mezelf wel af of ik neit een beetje aan het overdrijven was. Misschien was drugs dealen hier wel normaal ofzo, en moest ik me niet zo aanstellen. Maar toch voelde ik me daar niet meer veilig.

Ik tilde mijn hoofd op toen ik een auto steeds dichterbij hoorde komen, en die uiteindelijk voor mijn voeten stopten. Een glimlach op mijn gezicht verscheen toen Dave uit de auto stapte, maar dezelfde lach verdween weer zodra ik me meer op zijn gezicht focuste. Zijn rechteroog was helemaal blauw, zelfs een beetje paars aan de rand.

Met een blij gezicht kwam hij op me afgelopen, spreidde zijn armen uit, en omarmde me. het leek net alsof we elkaar al jaren kenden.

"Hey" Begroette hij me.

"Hey" Toen we elkaar loslieten. Ik kon het niet helpen om naar zijn blauwe oog te staren terwijl hij voor me stond.

"Het is niet jouw schuld" Zei hij, net alsof hij mijn gedachten kon lezen.

"Jawel dat is het wel, als ik-"

"Harry is gewoon een idioot. Hij heeft me nooit gemogen, als we niet bij elkaar hadden gestaan had hij me ook geslagen" Lachte hij. Ik wou wel nog een keer zeggen dat het echt mijn schuld was, omdat het dat ook echt was, maar ik wist dat hij toch niet zou toegeven, dus uiteindelijk hield ik mijn mond dicht, en stapte we samen in zijn auto.

"Het zijn mijn zaken niet ofzo, maar waar had ik je telefoontje aan te danken?" Vroeg Dave toen hij de motor startte, en het volume van de radio wat zachter zette.

Ook al wou ik deze vraag liever niet beantwoorden, ik kon hem een uitleg niet verwijten, hij was me tenslotte komen ophalen. "Harry is gewoon een complete sukkel" Antwoorde ik simpel.

Gelukkig vroeg hij niet door, waarom ik opeens een Hekel had aan Harry, ik had niet bepaald zin om hem over de dingen die er gister allemaal gebeurd waren te vertellen.

***

"Weet je zeker dat je niet wil dat ik even mee naar binnen kom?" Vroeg Dave me terwijl hij zijn auto voor mijn moeders en mijn appartement parkeerde.

Het was ondertussen al vrij donker buiten, en ik schat zo rond elf uur.

Nadat Dave me had opgepakt, zijn we doorgereden naar zijn huis. Hij zei dat hij aan mijn ogen kon zien dat er wat mis met me was, en er iets me heel erg dwars zat. Nadat we een tijdje gepraat hadden besloot ik om hem alles te vertellen, naja .. bijna alles dan. Ik had gewoon iemand nodig waar ik mijn hart bij kon luchten zonder beoordeeld te worden, en Dave vertrouwde ik wel.