TAKİPÇİ

1.BÖLÜM-ANNE KATİLİ

**

Bazen sadece beklersiniz.

Hayatınızda herhangi bir amacınız yoktur o zamanlarda.

Sadece amaçsızlıktan kurtulmayı beklersiniz.

O sıralarda amaçsız olduğunuz için başınıza gelecek veya gelmeyecek herhangi bir şey büyük bir problem değildir sizin için.

Sadece olacaktır veya..olmayacaktır.

Etrafıma bir kez daha baktım, bir kez daha bulunduğum pozisyonu düşündüm ve dedim ki "neden? Böyle olmak zorunda mı? ben..suçlu muyum?"

Daha on sekizinci yaşımı doldurmamış  bir genç kız olarak on sekizinci yaşımı hapiste geçirmek planlarım arasında değildi,gerçekten.

İki ay.

Tam olarak iki aydır buradaydım. Ailemden uzakta , arkadaşlarımdan ayrı...tam iki ay.

Artık bir ailem olduğundan emin değildim,beni bir kalemde silmiş atmış olabilirlerdi,sonuçta ben onların gözünde bir katildim. Ama babam bana inanıyordu.

Kimse ziyaretime gelmemişti, hücremde kalan kişiler zorunda olmadıkça benimle herhangi bir iletişim kurmamışlardı veya herhangi bir şey yapmamışlardı. Sadece bakmışlardı bana,kınayarak. Çünkü ben anne katiliydim.

Çünkü ben..kendi annemin katiliydim,olmasam dahi öyle biliniyordum.

Ben kendime bile düşmandım ve düşmanımda çoktu. Çünkü ben katildim insanların gözünde.

Hatırlamıyordum. Lanet olsun ama bir şey bile hatırlamıyordum. Herhangi bir anı yoktu o gece hakkında beynimde sadece bulanık görüntüler. Kan izleri,pençe. Sadece bu. Ama annemi öldürmediğimi biliyordum.Katil değildim ama katil kim bilmiyordum bu çok koyuyordu.

Yutkundum ve etrafıma baktım,herkes uyumuştu,ben hariç ,yine tek uyanık bendim. Her gece olduğu gibi. Ayağa kalktım.

Kendimi kapana kısılmış bir fare gibi hissetmem normal miydi? Eğer katilsem evet bu doğruydu ama neden...neden böyle hissetmiyordum? Neden katil olduğum hissi yoktu içimde? Neden hala masum halimmiş gibi hissediyordum? Elini kana bulamamış,saf ve duru ben olarak?

O geceyi anımsamak bile bedenimin ihtiyacı olan uykuyu emiyordu,hatırlamadığınız bir geceyi anımsamak ne berbattı ama!

Sadece anımsamak. Hem de annenizi öldürdüğünüz geceyi..

Böyle bir gece hatırlanmaz mı? ama ben, işte ben hatırlamıyorum..öyle bir sarhoşum ki..

Kendimi tuvalete attıktan sonra kendime baktım.

Sorun gece gece aynadan kendime bakmam değildi,ya da korkmamam değildi,sorun bendim.

Sorun tümüyle ben ve bendim.

Artık kendimden nefret ediyordum,hiç sevememiştim zaten kendimi. İnsan nasıl kendini sevmez? Oluyormuş demek,benim gibi insanları eskiden hiç anlamazdım ama artık bliyorum.

İnsan kendisinden nefret edebilirmiş ve kendisine acı çektirmek isteyebilirmiş.

Ama yine de içinden minik bir parça,minik bir filiz kalbinde hızlıca yayılıp tekrar eski benliğine dönmekte isteyebilirmiş..

Elimi yüzümü yıkadım ve kafamı kaldırıp kendime baktım.

Ten rengim buğdaydı,alımlı kirpiklerim vardı ve kestane renginde  saçlara sahiptim , yeşile çalan ela rengi gözlerim yüzümdeki en çok dikkat çeken yerdi.
Şimdi fark etmiştim ancak ben hep arada kalmıştım.
Tenim ne beyazı seçiyordu,ne siyahı.

Saçlarım ne sarıyı seçiyor ne siyahı,

Gözlerim ne kahveyi seçiyor ne de yeşili.

Sadece ne yapacağımı bilmediğim bir durumdayım. Bu hayat daha ne kadar devam edecek? Ben daha ne kadar böyle olacağım? Hayatım müebbet hapis mi?

Kapıya yöneldim ve elimi kulpa getirdim. Açmak için kulpu eğdim,ancak...olmadı.

Güçsüzleştiğimi düşünerekten tekrar denedim,yine olmadı..tekrar ve tekrar ama olmuyordu işte.

Kilitlenmiştim, herkes uyurken kim yapmıştı bunu? Düşmanım mı vardı? Gerçi bu soruyu sormak sadece komik kalır. Düşmanım yok muydu ki,? Sonuçta ben "anne katiliydim " öyle değil mi..

Eğildim ve oturdum ses çıkarmam ve buradan çıkmaya çalışmam sadece boşa vakit kaybı ve gereksiz bir çaba olurdu. Bu saatte kimse beni takmazdı,özellikle beni.

Kafamı kapıya yasladım ve gözlerimi yumdum.

Karanlık beni bekliyordu, karanlık beni seviyordu ve içine çekiyordu..

**