TAKİPÇİ

53.BÖLÜM-MUCİZE Mİ?

Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin <3
İyi okumalar
*

Annem derdi ki "eğer şuan yaşıyorsan bunun mutlaka bir sebebi olmalı. Tanrı seni boş yere yaratmadı kızım. Bu hayatı sorguladığın zamanlar olursa eğer...yani kendi varlığının gereksiz olduğunu yaşamanın anlamsız olduğunu düşünürsen aklına bunu getir."

Haklı olmalıydı,Tanrı bizleri neden boş yere yaratsın ki? Boş yere olsa yaratmazdı,sonuçta gereksiz olurduk.

Peki ben..ben artık gereksiz miydim? Tanrı beni de yaratmıştı ancak ben nerede olduğumu bulamıyordum,ölmediğimi düşünüyordum.

Eğer ölseydim..artık bir şeyler olması gerekmez miydi? Zaman geçmiyordu ne kadar süredir bu haldeydim? Görkem'in o ifadesini,çaresizliğini gördüğümden beri ne kadar geçmişti bilmesem de çok şey düşünmüştüm,hayatımda düşünmediğim kadar hem de. Bir çok olasılığı ilerletip senaryolaştırmıştım neredeyse.

Zihnim yorulmuştu artık,uyanmak istiyordum. Yaşıyor olduğumu bilmek istiyordum. Bu belirsizlik..bu garip his beni sinirlendiriyordu. Hatta saçma sapan uyanma denemeleri bile yapmıştım,zihnimden "Uyan! Uyan! " o kadar çok söylemiştim ki bunu işe yarasın istiyordum.

Görkem'i düşünüyordum, onunla paylaşamadığım anıları. Henüz yeni kavuşmuşken...aşkımızı yeni kabullenmişken ondan ayrılmak..berbattı.

Onunla yaşayamadığım anıları hayal ediyordum yine.

Hayal ettiğim anı şu şekildeydi; Ben biraz daha büyüktüm iki yıl kadar, Görkem doktorluğa başlamıştı ilk senesiydi.

Beyaz önlüğünü giymiş hastalara yardımcı olurken ben ona sürpriz yapıyordum. O da beni görünce hastanın kontrolünü yapıp yanıma geliyor ve bana sarılıyordu.

Arkadaşları beni ilk defa gördüğünden şaşırıyorlar ve kulaktan kulağa fısıldanıyorlardı,istemsizce gülümsüyordum çünkü birkaç kızın imrenen bakışları üzerimizdeydi.

Sonra bir tanesi elimdeki kutuya bakıyordu,Görkem'e aldığım bir hediye. İşte tam o sırada dikkatini çekiyordu o parlayan şey.

Yüzük.

Görkemle ben nişanlıydık ve yakında evlenecektik öyle hayal etmiştim,hayali bile bu kadar güzel hissettirirken gerçekten yaşasam neler olurdu?Kalbim bu mutluluğa dayanır mıydı acaba?

Sonra Görkem geri çekilip bir söz söylüyordu kulağıma doğru.

"İyi ki varsın Berfin.." Bu cümleyi zihnimde canlandırdığım sırada bir şey oldu,çok ani bir şey oldu. Başıma bir ağrı girdi,elimde düşüncelerim hariç bir şey yokken bir anda bir şeyler hissettim. Kafamdaki ağrı öyle kötüydü ki zihnim gri bir duman altında esir olmuş gibiydi. Görkem ile kurduğum o güzel anı zihnimin derinliklerine doğru kaybolurken geriye sadece hiçlik kalmıştı.

Ve sonra bir çığlık.

Benim çığlığım.

*

"Dcotr! Look at here! Now!" Yüksek seslen bağıran birisin duyuyorum, o kadar sesli bağırıyor ki kulak zarım patlayacak neredeyse.

Bir şeyler hissediyorum ama gözlerim kapalı olduğundan yalnızca duymakla yetiniyorum.

Sonra odaya birilerini girdiğini hissediyorum , duyduğum seslerden.

Birisi bana dokunuyor bir şeyler yapıyor,doktor mu yoksa?