TAKİPÇİ

51.BÖLÜM-RUH

İyi okumalar.

*

Sanırım ben öldüm.

Şuan kabir azabına doğru ilerliyor olabilir miyim?

Her yer karanlık,kimseyi göremiyorum,belki de zaten kimse yok.

Korkuyorum,ölmüş olmaktan. Hayatımın sona ermesini istemiyorum,henüz yapmak istediğim çok şey var,hem de çok. Hayallerimi gerçekleştiremeden gidiyor muyum Dünya'dan?

Her şey bu kadar basit mi, göğsüme giren bir bıçakla on dokuz yıllık hayatım sona mı eriyor? ya da erdi mi?

Korkuyorum,bu sessizlik fazla ürkütücü, şuan ne yaptığımı da bilmiyorum,hiçbir şey hissetmiyorum.

Bu..bu ne böyle? Neredeyim ben? Neden kimse yok? Çığlık atmaya çalışıyorum,bağırıyorum lakin sesimi duyan yok,burada benden başka kimse yok.

Ağlamak istiyorum, ne yapacağımı bilmiyorum,çaresizim. Yaşama tutunmak istiyorum,ölmek istemiyorum.

Görkem'den, ailemden,arkadaşlarımdan ayrılmaya hazır değilim. Zaten iki ay boyunca onlar olmadan olmak yeterince kötüydü. Ölürsem ne olacaktı?

Ailem ne yapardı, Burcu?Ya Görkem? O ne yapacaktı? Eminim ki şuan pişmanlık duygusu bedenini sarmıştı,onun bir suçu yoktu aslında ama o öyle hissediyor olmalıydı.

Karanlığın içindeydim,his yoktu,duyu diye bir şey yoktu,görmek diye bir şey yoktu,konuşmakta yoktu. Attığım çığlıkları yalnızca ben zihnimde duyuyordum.

Ağlayamıyordum da,şuan sahip olduğum tek şey düşüncelerimdi.

Belki de şuan bir boşluktaydım, ya ölüme gidecektim. Ya da zorda olsa hayata dönecektim.

Peki ben şuan neredeydim? Hangi tarafa daha yakındım?

Düşüncelerimle cebelleşmem son bulmayacaktı,ölümü düşünecek düşünecek ve yine düşünecektim.

Yapabileceğim başka bir şey yoktu..

*

Görkem gergindi,korku tüm vücudunu kaplamış zihni ölüm kelimesinin tüm olasılıklarını düşünmekle meşguldü.

Berfin bayıldığında nabzı hala atıyordu lakin ambulans çok geç gelmişti,Görkem yine bir küfür savurdu.

Göz yaşlarını tutamıyordu,normalde ağlamayı tercih etmezdi,üzüldüğü kırıldığı korktuğu olaylar onu sadece ifadesizleştirirdi.

Lakin şuan hepsi bir aradaydı ve o hüngür hüngür ağlıyordu.

Gözleri acıyordu,Berfin'in elini sıkıca tutmuş bırakmıyor mırıldanıyordu,Berfin'e uyanmasını söylüyordu sürekli.

Çaresizlik..ne kadar kötüydü.

Minik bir umuda bağlanmak,o umudun gerçekleşmesi için sürekli Tanrı'ya sesini duyurma çabası.

Ambulans çok hızlı gidiyor olsa da Berfin'in durumu kötüydü,hastaneye kadar dayanamayabilirdi belki de.

Görkem'i en çok korkutan da buydu. Ya dayanamazsa? Ya zayıf vücudu annesinin yanına gitmeyi seçerse?

Eliyle gözündeki yaşları sildi. Şuan sakin ve güçlü olması gereken bir zamandı,kendisi böyleyse Berfin nasıl hissediyordu şuan?