Please, stay with me • horan ✔ ━ 𝗋𝖾𝗆𝗈𝗇𝗍

✨ Część 12 ✨

  Zanim weszłam do domu, zaczęłam się zastanawiać co powiedzieć mamie o mojej małej ucieczce z lekcji. W końcu doszłam do wniosku, że nic jej nie powiem. Po prostu jakoś przedostanę się do pokoju. Jednak jeśli zacznie, zadawać pytania, to udam, że źle się czułam. W końcu nie poskarżę się jej, że chłopak, którego kocham, zwyzywał mnie na oczach całej klasy i do tego nazwał szmatą. Zatrzymam to tylko dla siebie, nie zamierzam obarczać jej swoimi problemami. I tak już ma wiele na głowie, szczególnie że martwi się cały czas o ojca i jego zdrowie. Poradzę sobie, bo kto inny? Nikt nie przejmie moich problemów na swoją głowę. Chociaż nie pogardziłabym, gdyby Horan z powrotem wyniósłby się do tej swojej Irlandii. Może wreszcie wywaliłabym go wtedy ze swoich myśli.

Przechodząc przez próg domu, lekko się stresowałam. Bałam się, że kiedy rodzicielka mnie zobaczy, wyśle mnie z powrotem do placówki. Jednak to, co zobaczyłam w kuchni, nie powiem. Dosyć mnie zszokowało i przybiło jeszcze bardziej. Widok mojej mamy całej zapłakanej i roztrzęsionej, zamazał wspomnienia o dzisiejszych wydarzeniach, które zaszły niecałe 30 minut temu.

Kiedy zapytałam o powód jej płaczu, nie była mi w stanie nawet powiedzieć, o co chodziło. Po prostu na mnie spojrzała, po czym spuściła wzrok na wyświetlacz telefonu i jeszcze bardziej się rozpłakała. Bez żadnego zastanowienia także spojrzałam przez jej ramię na ekran telefonu . Jednak nie spodziewałam się takiego widoku. Nigdy w życiu bym nie powiedziała, że kiedyś spotka mnie i moją rodzinę coś takiego.

Widniało tam zdjęcie mojego ojca, jak obściskuje się z jakąś dziwką, która była starsza ode mnie może o jakieś 2, góra 3 lata. Nie wierzę, to jakaś pomyłka. Kolejny raz tego dnia łzy same puściły mi się z oczu. Chciałam być silna, pomóc mamie, wesprzeć ją teraz, ale nie mogłam powstrzymać łez, które same, bezwładnie spływały po policzkach. Jak on mógł zrobić coś takiego mojej mamie? Mnie? Jak?? Przecież byli ze sobą szczęśliwi, to było widać na pierwszy rzut oka. Spędzali ze sobą każdą wolną chwilę, ponieważ było ich mało przez pracę. Szczególnie ojca, którego wiecznie nie było. Jednak już rozumiem jego nagłe nadgodziny w pracy. Nienawidzę go, po prostu nienawidzę go całym swoim zranionym sercem za to wszystko, za całe zło, jakie nam wyrządził swoją pieprzoną zdradą. Nie chcę go więcej widzieć na oczy.

- Mamo, proszę, nie płacz. Nie warto, proszę. -Nie wiedziałam, co miałabym jej jeszcze powiedzieć. Jedyne czego byłam pewna, to tylko to, że muszę Nialla odsunąć na bok i nie przejmować się nim teraz. Nie zostawię jej, bo jakichś dupek zawrócił mi w głowie.

-Och skarbie, to nie jest takie proste. Byliśmy ze sobą tyle lat, a on tak po prostu mnie zdradził. A ja przez te wszystkie lata, wiernie na niego czekałam, aż wróci z pracy. Starałam się być dla niego zawsze, nigdy go nie zaniedbywałam. Więc co zrobiłam, że mi to zrobił?

-To nie twoja wina mamo, to on jest skończonym dupkiem i jeszcze pożałuje tego, co zrobił. Musisz być silna i pokazać mu, że dajesz sobie radę bez niego, że on nie jest pępkiem świata. Chociaż spróbuj, kiedy tu będzie. Nie pozwól, żeby Cię zniszczył. Wierzę w Ciebie mamuś.

- Spróbuję kochanie, ale to nie takie proste... - musiałam jej przerwać, nie mogłam jej pozwolić, by się poddała tak łatwo. To dziwne prawda? Z jaką łatwością przychodzi nam, pomaganie innym, kiedy sami jesteśmy blisko załamania.

- Mamo, dasz radę. Ja w Ciebie wierzę, wierzę, że Ci się uda. Jestem przy tobie, jestem po twojej stronie mamo.

- Dziękuję, ale nie mogę zabierać Ci ojca, mimo wszystko nim jest. Bez względu na czyny.

-W tym momencie nie chcę mieć z nim nic wspólnego. I nie przekonasz mnie, bym nie stawała po żadnej ze stron, bo ja już to zrobiłam. Jestem przy tobie mamo.

Po kilku godzinach moja mama się uspokoiła, po przemyśleniu sobie wszystkiego sama doszła do wniosku, że nie warto wylewać tyle łez i weźmie się w garść.

Chociaż widziałam, że nadal strasznie ją to boli, to teraz starała się to ukrywać, by pokazać mojemu ojcu, co stracił.