Moim marzeniem jest WOLNOŚĆ

Rozdział 10

  Wszędzie krew. JEJ krew. Zabił ją, Ja ją zabiłam. Widziałam, że chłopacy mówią coś między sobą, ale ja ich nie słyszałam. Miałam jej krew na twarzy, rękach i w ogóle wszędzie. Jej ciało leżało bezwładnie przede mną. Jej twarz była zwrócona w moją stronę. Jej oczy wciąż były otwarte, a Jej usta były ułożone w lekki uśmiech. Przede mną stanął Jo. Spojrzałam na niego, ale łzy rozmazywały mi obraz.
-To ty ją zabiłaś, to przez ciebie jest martwa.- krzyczał
-Nie wierze. Pewnie oby dwa były załadowane.- w tym momencie wyciągnął pistolet w moją stronę. Nacisnął spust i nic. Cholera. Nic. Zabiłam ją.
-Teraz zajmiemy się tobą.- powiedział i wymierzył mi prawego sierpowego w policzek.- To za to, że ją zabiłaś.- Kolejny był z lewej strony.- To za to, że ugryzłaś Liam'a w penisa.- Kolejny cios był w brzuch.- To za to że jesteś niegrzeczna, a reszta za cały całokształt.- Kolejna seria ciosów. Już nawet nie czułam, gdzie mnie bił. Zamknęłam oczy. Czułam że odchodzę. Nareszcie. Ciemność.
Czułam jak, ktoś głaszcze mnie po włosach. Niechętnie i powoli otworzyłam oczy. Ujrzałam, że znajduje się u siebie w pokoju, a na łóżku siedział chłopak, o ciemnych, kręconych włosach i szafirowych oczach.
-Cześć piękna.- powiedział i uśmiechnął się. W jego policzkach pojawiły się dwa słodkie dołeczka.
-Kim jesteś?- spytałam za chrypniętym głosem. Próbowałam usiąść lecz poczułam okropny ból w żebrach.
-Nie ruszaj się. Miałaś połamane żebro. Już prawie się zagoiło*.- pomógł mi się ułożyć z powrotem na miejsce.-Mam na imię William Goldenmayer, ale mów mi Will. A ty jesteś Lesie prawda?
-Tak, ale mów mi Le.- Uśmiechnęłam się, ale to też mi ból sprawiło, co od razu sprawił grymas na mojej twarzy.
-Leż spokojnie. Zaraz przyniosę ci tabletki.- jak powiedział tak też zrobił. Przyniósł mi tabletkę i wodę. Połknęłam to co mi przyniósł i już po chwili poczułam ulgę.
-Kim jesteś?- spytałam
-Pytałaś się już o to- zaśmiał się lekko.
-Nie chodzi, mi bardziej o to co tu robisz?
-Jestem lekarzem. Jonathan mnie wezwał, gdy zrozumiał co ci zrobił. Jak można być tak podłym człowiekiem i robić coś takiego innym? Jak?- ostatnie słowo powiedział szepcząc. W tym momencie do pokoju wszedł Jo.
-Will, możesz zostawić nas na chwilę samych?- spytał ze skruszeniem w głosie. Brunet kiwnął głową. Przed wyjściem spojrzał na mnie i uśmiechnął się do mnie. Jonathan stał chwile w miejscu. Nie wiedział co ma ze sobą zrobić, ale na końcu zdecydował się usiąść, na łóżku koło mnie. Na miejscu, gdzie siedział Will.
-Le...-pogłaskał mnie po policzku, ale natychmiast odsunęłam się od niego i spojrzałam w przeciwną stronę. - Lesie. Wiem. Zawiniłem. Źle zrobiłem. Wyprowadziłaś mnie z równowagi. Nie chciałem cię skrzywdzić. Obiecuje ci że już nie będę cię tak traktował.- Chwila ciszy. Poczułam jak łóżko się podnosi.
-Przepraszam.- powiedział i wyszedł z pokoju. Odwróciłam się i rozejrzałam się po pomieszczeniu by upewnić że go nie ma. Uśmiechnęłam się lekko. Poczułam się śpiąca. Moje powieki zaczynały robić się ciężkie. I w końcu zasnęłam. Obudziłam się następnego dnia, zapachem naleśników. Otworzyłam leniwie oczy i ujrzałam Williama z talerzem pełnym naleśników i ze sokiem pomarańczowym.
-Głodna?- spytał. Pokiwałam twierdząco głową- Nie dziwie się nie jadłaś nic od półtora tygodnia.
-Ile?- spytałam z nie dowierzaniem.
-Półtora tygodnia byłaś w śpiączce. Trzymaj i jedz.-rzekł podając mi tacę. Jo chce byś jutro znów zaczęła "pracować"- ostatnie słowo wziął w cudzysłów.
-Ale... ja....nie chce.- powiedział tak cicho, że chłopak musiał naprawdę się postarać by mógł mnie usłyszeć.
-Pogadam z nim. Może cię jakoś od tego zwolni, czy coś.
-Nie. Nie zgodzi się.
-A wczoraj. Wyglądał jakby złagodniał. Może się zmienił.
-Kilka tygodni temu też myślałam, że się zmienił i spójrz na czym się skończyło.
-Obiecuje, że coś wymyślę.- powiedział i wyszedł z pokoju zostawiając mnie samą. W ciszy zjadłam śniadanie. Odłożyłam tacę na bok i zamknęłam oczy. W mojej wyobraźni był ON i jego piękne szafirowe oczy.  

* nie wiem ile żebra się goją