Prepare

Hoofdstuk 19

Ik slaakte een luide, diepe zucht. Ik moest weer een kleed aan voor het eten met Mine. Na het kussengevecht met Nio was ik meteen naar mijn kamer gegaan en Nio met een klein hartje naar zijn post, angstig om geen pauze te krijgen.
Zoals Nio had verteld, lagen er inderdaad kleren voor mij klaar maar niet de kleren die ik aan wilde doen. Het waren allerlei strakke kleedjes die te veel vormen toonde. Nogmaals zuchtte ik diep en nam mijn hoofd vast tussen mijn handen die elk moment zou kunnen barsten. Mijn hoofdpijn was niet meer opgehouden toen ik Radmir had weggejaagd en wanneer ik mij druk maakte, werd het nog erger.
Uiteindelijk koos ik voor het meest simpele kleedje, een zwarte die tot aan mijn voeten reikte met verschillende glitters erop gevestigd. Mijn hals was vrij diep uitgesneden, maar als ik mijn lokken ervoor zou hangen dan merkte je het niet zo fel.
Ik deed snel de jurk aan, en ik bewonderde mij in de spiegel.
Zacht geklop op de deur klonk en op een langzaam tempo liep ik naar de deur.
Er stond een klein, mager meisje voor de deur en op het eerste gezicht leek ze normaal tot dat ze mijn kamer inliep. Ze had kleine vliezen tussen haar vingers en kartelde tanden waren te zien toen ze zich voorstelde als Blueva.
'Ik wist dat u deze jurk ging uitkiezen,' glimlachte ze naar mij toen ze een aantal spullen op mijn bed gooide. Toen ik beter keek, zag ik dat het make–up was. Gefrustreerd kreunde ik inwendig. Niet wéér.
Ze wees naar mijn bed, zodat ik erop moest gaan zitten en nam een borstel.
Zuchtend ging ik zitten en tikte zachtjes met mijn voet op de grond.
Blueva ging met snelle halen door mijn haar en begon het op te steken.
'Nee, alsjeblieft. Ik zou het graag los willen,' wierp ik tegen.
Ze stopte met kammen en keek mij vragend aan. 'Waarom?'
'Los haar vind ik gewoon prettiger.'
Blueva glimlachte sluw. 'Nee, ik ga u haar opsteken. Ik weet dat u uw gezicht wil verbergen achter uw zwarte lokken, maar geloof mij...' ze grinnikte. '...iedereen zal het fijner vinden als ze een mooi uitzicht zullen hebben.'
Mijn mond viel open. Toen ze het zag, begon ze te lachen. 'Het is gewoon de waarheid, prinses. En nu stil zitten.'
Mokkend en iets beschamend bleef ik stil zitten en wachtte ongeduldig af totdat ze mijn kapsel en make–up had gedaan.
Eindelijk maakte ze een goedkeurend geluidje en mocht ik terug voor de spiegel staan.
Ik zag dat ze lichtjes mascara had opgedaan en een lichte, roze tint lippenstift.
'Ik heb u een natuurlijke look gegeven, dat vind ik persoonlijk het mooiste,' zei ze zachtjes, opeens onzeker.
'Het is mooi, dankjewel Blueva.'
Haar tanden blonken scherp toen ze een brede lach tevoorschijn toverde en knikte als bedanking.
Mijn haar had ze eerst gevlochten en daarna opgestoken. Kleine, krullende plukken vielen langs mijn gezicht en kietelde tegen mijn wangen aan.
Ik was er best tevreden mee, alleen voelde ik mij echt niet bedekt met het kleed dat ik aanhad.
Ik sloot mijn ogen voor een tel, ik zou het maar zo moeten doen.
Blueva tikte mij op mijn schouder waardoor ik mijn ogen geschrokken opendeed. Ik had ze blijkbaar langer dichtgedaan dan ik had gedacht.
'Wilt u eerst nog uw kleed uitdoen?'
Ik keek haar vreemd aan, waarom heeft ze dan net mijn make–up gedaan én waarom moest ik dan per se dat dom kleed aandoen?
'Doe nu maar gewoon, prinses.' stelde ze mij gerust.
Blueva draaide zich om, zodat ik wat privacy had, en met wat moeite kreeg ik het kleed uit. Voorzichtig - zodat ik mijn kapsel en make-up niet zou verpesten - deed ik mijn oude, gescheurde kleren terug aan. Toen ze zag dat ik klaar was, keerde ze zich om en glimlachte ze vriendelijk.
'Wilt u mij volgen alstublieft?' Ze wees naar de deur en liep ernaartoe. Even streek ik met mijn handen over mijn blouse, waarna ik haar volgde.
Na veel bochten, en vele deuren kwamen we aan bij een grote, goud omlijste deur die gesloten was.
Wat mij ook was opgevallen en de vorige keer niet, er was steeds lichte muziek aanwezig.
Ik maakte ervan uit dat het piano en viool was, en het was prachtig om naar te luisteren. Spijtig genoeg stopte het ook meteen, wanneer ik probeerde te achterhalen waar het geluid vandaan kwam en wat er nu precies gespeeld werd.
Toen ik zag dat we terug aan de deur stonden van dé grote ruimte - de zaal waar Mine haar troon stond - keek ik Blueva vragend aan. 'Ik dacht dat we gingen dineren?'
Ze schudde haar hoofd. 'Mine wilde jou eerst nog spreken over iets heel belangrijk.'
Mijn maag kromp samen. Langs de ene kant vond ik het niet erg, ik had nog totaal geen honger, maar langs de andere kant... Het was iets belangrijk.
Ik knikte dan maar en liep naar de troon waar ik een zachte buiging maakte.
'Wees alsjeblieft niet boos op mij. Uit geen negatieve gevoelens, en laat mij mijn uitleg doen.' zei Mine meteen kalm, ondanks dat ze zenuwachtig in haar handen wreef. Mine, dé koningin was zenuwachtig omdat ze iets moest zeggen tegen mij waar ik misschien boos om zou worden. Even was ik verbaasd, maar herstelde mij meteen. Dit moest iets heel serieus zijn.
Ik glimlachte geruststellend. 'Geen zorgen, ik zal niet in een vuurspuwende draak veranderen.'
Ze lachte kort om mijn flauwe grapje, maar meteen daarna stierf de glimlach weg.
'Wil je gaan zitten, lieverd?' vroeg ze, waarschijnlijk om tijd te rekken.
Ik schudde mijn hoofd. 'Ik sta prima.'
'Wel...,' ze schraapte haar keel, '...ik ben niet altijd even eerlijk tegen je geweest.'
Ik trok mijn beide wenkbrauwen op, ze was alleszins niet de enigste. Ik wilde haar niet onderbreken dus perste ik mijn lippen op elkaar en concentreerde mij op haar woorden.
'Tray heeft je al delen verteld over je verleden, is het niet?'
Ik knikte. Ze zag dit als een aanmoediging om verder te gaan en knikte kort als teken van tevredenheid.
'Mooi. Je weet dus dat je ouders gestorven zijn en dat jij alleen weet hoe. Ondanks dat jij je dat niet meer herinnert. Je dacht al die tijd dat de mensen op aarde je ouders waren, wat dus uiteindelijk niet bleek te zijn.'
Ze viel in herhaling en ik had de neiging om met mijn ogen te rollen, maar dat zou niet respectvol overkomen dus knikte ik nogmaals. Met moeite uiteraard.
'Wat nog niet gezegd geweest is, is dat je toch nog een levend familielid hebt. Een écht biologisch familielid.' Ze legde de nadruk op die vier specifieke woorden en ik kon alleen maar knipperen met mijn ogen.
Ik had nog een echte familie. Of ja, familielid.
'Wie?' vroeg ik ademloos. Bang om de waarheid aan te horen.
'Dat hoor je zo meteen, meisje.'
Nogmaals knipperde ik verbaasd met mijn wimpers. 'Een oma of opa kan het al niet zijn,' grapte ik puur van de zenuwen waarbij mijn humor nog lager was dan normaal. 'Oma en opa aan papa zijn kant zijn al op vroege leeftijd gestorven en mijn oma langs mama haar kant is tot kort gestorven. Van mijn andere opa weet ik niets.' Onverwacht schoten er tranen in mijn ogen, maar ik knipperde ze niet weg en staarde troebel voor mij uit. 'Dus oftewel bent u, tot mijn spijt, helemaal verkeerd. Of ik heb een derde oma, maar dat zou vreemd zijn. Feitelijk gezien niet...' begon ik te ratelen, nog steeds van de zenuwen, '...ik ben namelijk een drakenprinses, dus een derde oma zou mij niet verbazen of misschien een broer, een zu-'
Ik hoorde naast mij iemand kuchen, als teken dat ik moest ophouden met raaskallen. In mijn ooghoeken zag ik dat Tray plotseling naast mij stond. Sinds wanneer stond hij hier zelfs? Even maakte ik van mijn handen vuisten, maar ontspande ze al even snel. Klootzak.
Mine had een frons tussen haar wenkbrauwen dat het perfecte beeld van een model verbrak, maar ondanks dat zag ze er nog steeds betoverend uit.
Ze ging niet in op mijn geratel, maar vervolgde haar uitleg. 'Voor je geboorte, was er een vrouw die naar de aarde werd gestuurd voor her en der orde te scheppen. Na een lange tijd, werd ze verliefd. De man, de naam doet er niet toe, werd ook op slag verliefd en al snel leefden ze samen. De vrouw werd zwanger en...' Mine wreef snel een paar plukken haar uit haar gezicht waardoor haar uitleg onderbroken werd. Haar hand trilde zachtjes, maar ze deed alsof ze er niets van merkte. '...de man stierf kort na de geboorte van het kleine meisje. De vrouw ging terug naar Arigoria, omdat ze daar bepaalde verplichtingen had. Het kleine meisje groeide op als een prachtige vrouw en op haar beurt werd zij ook verliefd. Ditmaal in Arigoria zelf. Zij kregen ook een kind, weeral het vrouwelijke geslacht.'
Mine glimlachte triest naar een punt achter mij, frunnikte terwijl aan haar handen waarna ze terug haar blik op mij liet vallen. 'Drie keer raden wie de dochter is.'
Sprakeloos staarde ik haar aan, niet in staat om zelfs te raden. Ze leek ook geen antwoord te verwachten, want ze ging snel verder met haar verhaal. 'Het meisje bleek na lange tijd de draken hoedster te zijn, wat zeer gevaarlijk was, omdat er veel duisterheid gesignaleerd werd in Arigoria. Voor haar eigen veiligheid en de veiligheid van Arigoria te garanderen, werd ze naar aarde gestuurd. We konden haar onmogelijk alleen laten gaan, dus moest iemand zich opofferen om mee te gaan. Vele discussies volgden daarop.'
Ondertussen wist ik dat ze het over mij had. Natuurlijk, ik was niet dom. Maar dat betekende dat Tray een familielid was? Hij was tenslotte mijn beschermer. Dat had hij tot kort zeer duidelijk gemaakt. Pijnlijk duidelijk gemaakt, zelfs. Was hij mijn neef of misschien zelfs mijn broer?
Ik hield dus van een familielid, meer "houden van" dan "familie houden van". Dat idee maakte mij plotseling misselijk.
Mine was ongestoord verder aan het vertellen. '...tot een besluit gekomen. Het enige familie lid dat overbleef kon het beste haar beschermen. Want de ouders waren toen spijtig genoeg al gestorven.'
'En dat besluit was?' vroeg ik stil, bang en nerveus. Ik wist het antwoord al maar ik wilde het met beide oren aanhoren. Uit Mine haar mond.
'Ik.'

****

Mijn eerste gedachten was, gelukkig Tray is geen familie. Hij hield mij dus niet op afstand omdat ik familie was.Mijn tweede gedachten was, oh mijn puntoren. Mine is familie van mij.
Mine is mijn enigste familielid van mij.
'Ik ben je oma, lieverd.'
Nogmaals keek ze triest op en haar bleke gezicht keek afwachtend mijn richting uit.
'Je ziet er niet als een oma uit.' Kon ik alleen maar uitbrengen.
Een gesmoorde grinnik trok mijn aandacht aan de rechterzijde. Tray had moeite om zijn lach in te houden, en geërgerd negeerde ik zijn oh-zo-prachtige lach.
'Dus ik had toch gelijk,' vervolgde ik, 'ik heb wel een derde oma.'
Een gemeende lach sierde Mine haar mond. 'Nee, toch niet lieve Aly. Op aarde verzwakte mijn lichaam al zeer snel en nam het de uitstraling en het uiterlijk van mijn werkelijke leeftijd op aarde aan. Een oude vrouw dus. Al die wijsheden en kennis die ik aan je doorgaf, meende ik oprecht uit mijn hart. Ik wilde mijn kleindochter zien opgroeien, ondanks dat het in een mindere staat zou gebeuren. Ik wist natuurlijk niet dat op aarde mijn gezondheid zo snel achteruit ging gaan en het spijt mij dat ik je zoveel verdriet heb aangedaan. Daarom heb ik ook wanneer ik op sterven lag, Tray naar je gestuurd. Hij zou je terug naar hier brengen, zodat ik je alsnog kon beschermen. Wanneer je bewusteloos viel, kon ik alleen nog maar met je communiceren. Je hele leven lang stond ik naast je zijde, maar stond ik ook nog steeds paraat in Arigoria. Laten we zeggen,' besloot Mine haar absurde uitleg, 'ik had twee levens. Ik had twee levens in twee verschillende werelden.'
In de war staarde ik haar aan. Dus het was toch zij die ik had gezien toen ik flauw was gevallen, na Radmir weggejaagd te hebben. Dus mijn vermoedens werden wéér bevestigd. En die keer dat ik uit de fontein kwam, maar met haar ander uiterlijk.
Toch snapte ik er niets van. 'Hoe kon je mijn oma op aarde zijn? Ik bedoel, het klopt toch helemaal niet.' Gefrustreerd en radeloos masseerde ik mijn beide slapen en keek verwachtingsvol Mine haar richting uit.
'Zoals Tray al eerder had verteld, magie kan zeer veel aanrichten. Je aardse personen hadden hun beide ouders verloren en konden daarbovenop geen kinderen krijgen. Een ideaal gezin in jouw geval. Een beetje magie en opeens een moeder en een kind.'
Met open mond staarde ik haar aan. Ze sprak erover alsof het doodnormaal was.
'Je hebt twee mensen hun hele leven als pure onwerkelijkheid laten lopen. Niets van hun leven was waar, alleen hun liefde.' snauwde ik kwaad.
Als ik die Raad serieus tegenkom, vloekte ik binnensmonds. Ik zal mijn mening is laten horen.
'Hun liefde liep toch op zijn einde, dus zelfs dat was onwerkelijk.'
Als mijn ogen werkelijk uit mijn oogkassen konden rollen, hadden ze het nu gedaan.
'Ik geloof je niet.'
Ik geloofde haar wel, het kon niet anders. Ik wilde het gewoonweg niet geloven. Dit kon niet.
'Vraag het aan Tray, of aan de andere. Zij kunnen het allemaal bevestigen. Het spijt mij zeer lieverd, dat het allemaal zo is gelopen. Zo zijn de Arigoria principes nu eenmaal.'
Ik zag werkelijke spijt in haar ogen, maar mijn aandacht was weg gevallen toen ze één specifieke naam had uitgesproken.
Tray.

----

Wauw, dit hoofdstuk had ik al zolang geschreven nét zoals de vorige.

Ook een applausje voor yasmin10121998 omdat zij onbewust aanvoelde dat Mine een oma figuur is. 

Veel plezier met lezen, knuffel x