Prepare

Hoofdstuk 25

Iemand schudde zachtjes aan mijn schouders. Kreunend, mompelend en met mijn arm zwaaiend deed ik teken dat ik verder wilde slapen. Als antwoord werd ik nog eens door elkaar geschud. Zuchtend deed ik langzaam mijn ogen open. Heftig knipperend met mijn wimpers keek ik wie mij wakker had gemaakt. Zijn warrige haar lag nog warriger als anders en een blanco gezicht keek op mij neer.
'Tray, hoe laat is het zelfs?' mompelde ik met nog een slaperige, krakende stem. Hij keek mij sceptisch aan.
'Oh ja, sorry. Geen tijd hier, mijn fout. Oude gewoonte, weet je wel.'
Ik sloeg de dekens van mij af en ging rechtop zitten in mijn bed. Te laat besefte ik dat ik geen pyjama aanhad en alleen mijn ondergoed. Vluchtig keek ik naar Tray die het ook gemerkt had. Meteen trok ik de dekens weer over mij heen en vol schaamte kuchte ik mijn keel.
'Sorry dat je dat hebt moeten aanzien.'
Tray stond nog steeds op dezelfde plaats, had nog niet eens gesproken en leek mij alleen maar aan te staren. 'Geen...' hij schraapte zijn keel, '...geen probleem.'
Ik kon mezelf wel op het hoofd slaan, ik ben echt het toppunt van dom en achterlijk.
'Maak je klaar, het diner begint zo.' zei Tray nog snel, vooraleer hij zich omdraaide en de kamer niet nog sneller kon verlaten.
Een kleine glimlach sierde – ondanks de gênante situatie – mijn mond, omdat ik meende rode blosjes te hebben gezien op de wangen van mijn wachter. Ik stapte uit bed en ging richting mijn kast. Waarschijnlijk moest ik weer een kleed aan, omdat het voor het diner was. Ik koos deze keer voor een wit kleed, dat net boven mijn knieën kwam en bovenaan was er een eenvoudige gouden lijn gestikt. Mijn gekozen kleed legde ik op mijn bed en liep naar de badkamer. Er was alleen maar een bad dus deed ik de kraan open en liet het water in de badkuip stromen. Verschillende geurende en gekleurde bruisballen lagen zorgvuldig in een mandje naast het bad. Willekeurig nam ik er eentje en gooide het in het water. Ik deed mijn haar los en ging er even mijn handen door, meteen daarna ging ik in het water dat lauw aanvoelde. Zorgvuldig en snel waste ik mij af en stapte al vlug uit het bad. Een witte handdoek sloeg ik rond mij heen en ging naar mijn bed. Ondertussen was ik al merendeels opgedroogd en trok het kleed na een aantal pogingen aan. 
Blueva kwam deze keer niet om mijn make – up bij te werken en mijn haar te fatsoeneren.
Even zuchtte ik inwendig. Ik was een grandioze sukkel in make – up en een kapsel uit te zoeken.
Maar op zich, bijna iedereen had mij al zonder al die mascara gezien dus liet ik het maar voor het was. Wel maakte ik een slordige vlecht in mijn haar.
Dit alles had misschien een half uur geduurd en ik hoopte dat ik niet te laat was voor het diner.
Ik verliet mijn kamer en ging op weg naar de eetkamer die zoals altijd moeilijk te vinden was. Daar aangekomen, zag ik dat Mine en Tray al op hun plaatsen zaten. Ik ging zitten op mijn plek waar ik de vorige keer zat, maar deze keer was er naast mij nog een onbezette stoel. Meteen kwam er een angst naar boven en zorgde ervoor dat ik niet normaal kon ademen.
Mels was nog steeds niet terug. 
'Heeft u al iets over Mels gehoord?' vroeg ik aan Mine, nadat ik eerst de persoon had bedankt die mij drinken had ingeschonken.
Ik zag dat Mine haar hoofd schudde. 'Nee, maar maak je geen zorgen. Voor je het weet is hij terug met een oplossing. Je kent Mels, hij zal zo meteen wel verschijnen.'
Afwezig knikte ik dat ik het had begrepen, ik maakte mij juist wel zorgen. Het ging hier over mijn beste vriend die weer iets voor mij moest gaan doen. Het lijstje eindigde nooit, normaal gezien zou ik alles alleen moeten oplossen maar hij wordt er steeds weer bij betrokken.
Gefrustreerd nam ik een slok water en loerde over het randje van mijn glas naar Tray. Ik betrapte mezelf erop dat ik al even aan het staren was en sloeg mijn blik snel neer. Iets te hard zette ik het glas weer terug op de tafel, waardoor Tray en Mine mij bevreemd aankeken. Ik lachte wat schaapachtig en schraapte mijn keel.
'En,' begon Mine het gesprek, 'bevalt het je hier?'
Ik knikte opgewekt. 'Zeker, u heeft een prachtige woonplaats.'
Even betrok haar gezicht en nam ze snel een slokje van een blauwig drankje. 'Had bedoel je,' fluisterde ze bijna onhoorbaar.
Ik schudde resoluut mijn hoofd. 'Alles is misschien beschadigd, maar als u naast de scheuren en de vernieling kijkt, ziet u nog steeds de prachtige marmeren vloer, de glinsterende kroonluchters en de adembenemende deuren.' In mijn ooghoeken zag ik dat Tray deze keer mij aan het aanstaren was, ik negeerde zijn ogen die op mij brandde en ging verder. 'Tenslotte zie ik dat iedereen een steentje bijdraagt om alles weer in orde te maken. Het komt goed.'
Wie had dat gedacht, lachte ik in mezelf. Aly troost haar koningin en het hielp blijkbaar ook.
In haar ogen waren zoals altijd weer pretlichtjes te zien en een sierlijke, deftige lach kwam tevoorschijn op haar lippen. 'Weer al eens een bewijs dat de drakenprinses goed is met woorden.'
Ik trok mijn wenkbrauwen op. Deze keer wist ik niets te zeggen en gelukkig werd mijn verlegenheid verdoezeld door het moment dat een Elfah die opdiende, mijn bord vol eten kwam brengen. Ik bedankte hem en richtte mijn blik dan op het overvolle bord vol voedsel. Meteen dacht ik aan de tijden wanneer ik amper eten had, dat ik geen fatsoenlijke slaapplaats beschikte en de constante angst voelde dat ik zou aangevallen worden. Nu had ik een prachtige slaapplaats, elke dag voedsel maar de angst was nog steeds permanent aanwezig. Maar wanneer zou ik hier weggaan, wanneer zou hier een einde aan komen? Elke keer als ik door de gangen liep, vreesde ik dat hier een einde zou aan komen. Het was niet altijd even slecht, want ik was het nu wel gewend om door de wildernis van Arigoria te lopen, maar ik was nu volop bezig met leren vechten en mijn krachten die geblokkeerd waren te beheersen, en ik kon onmogelijk zomaar stoppen.
Ik was mij volop aan het klaarmaken voor de strijd waarvan ik niet eens wist wanneer hij zou plaatsvinden of dat hij er überhaupt zou zijn.
Ik nam net een hap van het heerlijke gerecht zodat ik zou stoppen met piekeren, wanneer ik opeens Mels in de deuropening zag staan. Mijn stoel deed ik met veel geluid naar achter, sprong op en rende naar hem toe. Ik vloog in zijn armen en trok hem in een knuffel.
Een piepend geluid trok mijn aandacht en voorzichtig liet ik hem los. Vragend keek ik hem aan. 'Wat is er?'
'Je was mij aan het stikken,' antwoordde Mels droog.
Ik mimede het woord sorry en stak mijn tong uit.
Hij draaide lachend met zijn ogen, maar werd dan weer serieus. We liepen samen naar de tafel en gingen zitten op onze vaste plaatsen. Je voelde dat de spanning te snijden was, niemand zei een woord.
Mels was tenslotte terug, wat betekende dat hij een oplossing had gevonden voor mijn probleem. Of hij was terug omdat hij juist geen oplossing had kunnen vinden tegen de blokkade.
Maar Mels kennende had hij een oplossing, hij had altijd een oplossing. En nu ook.
Dat sprankeltje hoop hield ik hardnekkig vast en ik ergerde mij aan de onaangename stilte. Ik slaakte een diepe zucht en legde mijn mes en vork met veel gerinkel neer.
'Mels, vertel het nu gewoon. Heb je een oplossing kunnen vinden of niet?'
In tegenstelling tot mij, legde hij zijn bestek voorzichtig neer, depte zijn mond af aan een servet – dat was de eerste keer dat ik hem dat ooit heb zien doen – en richtte zich tot mij.
'Zoals altijd heb ik bronnen, en na veel overeenkomsten en vreemde ontmoetingen ben ik iets te weten gekomen.'
'En dat is?' vroeg Mine kalm.
'Ik heb inderdaad een oplossing.'
Net kon ik de drang bedwingen om een gat in de lucht te springen. Ik wist het, Mels kan echt alles.
'Maar,' klonk zijn stem opeens twijfelend en iets te argwanend naar mijn gevoel, 'er is iets aan verbonden.'
'En dat is?' herhaalde Tray Mine haar woorden.
'Wanneer we dit uitvoeren, bestaat er een kans dat Aly haar krachten zal kwijtraken.'