Management Relationship

*Επίλογος*

Βρίσκομαι όρθια μπροστά από ένα μάτσο άγνωστα πρόσωπα, εκτός βέβαια από την Sophia, τον Damien και τον Lukas. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξαφνικά η πόρτα από το θεατράκι ανοίγει με φόρα. Όλοι στρέφουν την προσοχή τους προς τα εκεί και εγώ σηκώνω το βλέμμα μου αργά, όταν βλέπω τον Liam, τον Zayn, τον Niall, τον Harry, την Perrie και την Eleanor να μπαίνουν μέσα. Το χαμόγελο μου μεγαλώνει όσο δεν πάει καθώς περιμένω να δω και τον Loui, ο οποίος τελικά δεν φαίνεται πουθενά. Απογοητεύομαι αρκετά, όμως δεν θα πτοηθώ, διότι όλοι μου οι φίλοι είναι εδώ. Παρόλο που με πονάει που ήρθαν όλοι εκτός από εκείνον, δεν θα τον αφήσω να με ρίξει. Άλλωστε τόσος κόσμος ήρθε σήμερα για μένα και το βιβλίο μου.

«Σας ευχαριστώ όλους όσους ήρθατε εδώ σήμερα για την παρουσίαση του βιβλίου μου. Δεν περίμενα να έχει τόσο τεράστια απήχηση και νιώθω αρκετά συγκινημένη. Θα σας διαβάσω λοιπόν ένα απόσπασμα που θεωρώ πως είναι από τα αγαπημένα μου...» πιάνω το βιβλίο στα χέρια μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Τα χέρια μου τρέμουν και η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα και δυνατά.

''Μόνη... μια λέξη με τεράστια σημασία που είναι γενικής έννοιας. Στην δικιά μου περίπτωση ταιριάζει απόλυτα. Ένα δωμάτιο με τέσσερις τοίχους και εμένα μέσα είναι το καταφύγιο του σώματος, αλλά και της ψυχής μου.  Δεν μπορώ να ξεκολλήσω από το παρελθόν που με στοιχειώνει, αλλά φοβάμαι ταυτόχρονα και το μέλλον που έρχεται απειλητικό προς το μέρος μου. Ένα παιδί μεγαλώνει μέσα μου, ένα παιδί που είναι καρπός ενός έρωτα που σκίστηκε στα δυο χωρίς να το θέλουν οι δυο βασικοί πρωταγωνιστές του. Ένας έρωτας που έμεινε μισός, που άντεξε τόσα και τον χώρισε ο εγωισμός του. Αν ήθελε θα προσπαθούσε και θα μάθαινε, αλλά δεν ενδιαφέρθηκε, φοβήθηκε και έτρεξε μακριά. Ίσως να έκανα το ίδιο αν ήμουν στην θέση του, ίσως πάλι όχι, αλλά δεν έχει σημασία πλέον. Μόνη σε ένα δωμάτιο περιτριγυρισμένο από αναμνήσεις που πονάνε, από αναμνήσεις που θα χαθούνε στον χρόνο όπως και εκείνος...''

Κλείνω το βιβλίο και κοιτάζω όλους τους ανθρώπους με βουρκωμένα μάτια. Αυτό το κομμάτι είναι απλά υπέροχο. Ώρες - ώρες σκέφτομαι πως καταφέρνω και γράφω τόσο συναισθηματικά. Ξαφνικά βλέπω τον Damien να σηκώνεται και να έρχεται προς εμένα. Τότε ο κόσμος αρχίζει να χειροκροτεί δυνατά, ενώ εκείνος με αγκαλιάζει και αμέσως ηρεμώ... όταν απομακρύνεται πέφτει στα γόνατα, βγάζει το κουτάκι που είχα βρει, το ανοίγει και μου πιάνει το χέρι. Δεν περίμενα να το κάνει μπροστά σε τόσο κόσμο, αλλά να που γίνεται.

«Λοιπόν Adriana, μετά από τόσα που έχουμε περάσει, θα με παντρευτείς;» ρωτάει χαμογελώντας. Κοιτάζω τριγύρω και εκείνη την ώρα ανοίγει η πόρτα. Δεν δίνω σημασία, όμως μόλις πάω να πω το 'ναι' ακούω την φωνή του.

«Όχι!» φωνάζει με δύναμη.

Γυρίζω απότομα και τον βλέπω να στέκεται στην πόρτα. Το χέρι μου πέφτει απότομα και αρχίζω να κλαίω χωρίς καν να το καταλάβω. Ο Lukas τρέχει πάνω μου και αγκαλιάζει τα πόδια μου. Μετά από τόσα χρόνια τον έχω μπροστά μου να με κοιτάζει με αυτά τα υπέροχα μάτια του. Νιώθω λες και όλο το δωμάτιο δεν υπάρχει πια και έχουμε μείνει οι δύο μας.

«Μανούλα μου, είσαι καλά;» ακούω τον μικρό να φωνάζει τρομαγμένος.

«Lukas...» τον κοιτάζω εμφανώς συγκινημένη. «Θυμάσαι που σου είπα πως δεν θα γνωρίσεις ποτέ τον πατέρα σου;» συνεχίζω με τρεμάμενη φωνή.

«Ναι...» ψιθυρίζει φανερά απογοητευμένος και εγώ κατεβαίνω στο μέρος του.

«Ψέματα σου είπα...» τον κοιτάζω στα γαλανά ματάκια του και χαμογελώ αχνά.

«Δηλαδή μανούλα;»

«Ο μπαμπάς σου... είναι εδώ.»

«Και σκοπεύει να μείνει!» ακούω την φωνή του Loui να λέει από πάνω μας με δύναμη. Σηκώνουμε μαζί με τον γιό μου το κεφάλι μας και κοιτάζουμε το χαμογελαστό του πρόσωπο και αυτά τα υπέροχα γαλανά μάτια, που ποτέ δεν πρόκειται να βαρεθώ, να μας κοιτάζουν γεμάτα αγάπη...

~The End!~

ΑΥΤΌ ΉΤΑΝ ΛΟΙΠΌΝ, ΤΕΛΕΊΩΣΕ ΚΑΙ ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΆΡΕΣΕ! ΠΕΡΙΜΈΝΩ ΤΗΝ ΓΝΏΜΗ ΣΑΣ ΣΤΑ COMMENTS. ΜΗΝ ΞΕΧΝΆΤΕ ΝΑ ΚΆΝΕΤΕ ΈΝΑ ΤΕΛΕΥΤΑΊΟ VOTE ΣΤΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΑΥΤΌ.
ΘΑ ΉΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΕΝΗΜΕΡΏΣΩ ΠΩΣ, ΓΙΑ ΌΣΕΣ ΕΝΔΙΑΦΈΡΕΣΤΕ, ΈΧΩ ΞΕΚΙΝΉΣΕΙ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΎΡΓΙΑ ΙΣΤΟΡΊΑ ΠΟΥ ΛΈΓΕΤΑΙ "Αγαπημένο μου ημερολόγιο". ΑΝ ΘΈΛΕΤΕ ΣΤΗΡΊΞΤΕ ΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΒΆΣΤΕ ΤΗΝ.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΜΈΣΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΑΡΔΊΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΌΛΑ ΤΑ ΣΧΌΛΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΉΡΙΞΗ ΣΑΣ ΌΛΟΝ ΑΥΤΌΝ ΤΟΝ ΚΑΙΡΌ. ΧΩΡΊΣΕ ΕΣΆΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΊΧΑ ΦΤΆΣΕΙ ΩΣ ΕΔΏ. ΚΑΙ ΠΆΛΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΟΛΎ!<3