Και αυτή η γαμημένη μέρα δεν λέει να τελειώσει. Ο Loui με την Eleanor βγάζουν selfie κάνοντας βλακείες. Βασικά ο Louis φαίνεται κάπως μαγκωμένος, αλλά... ζηλεύω όσο δεν πάει. Πέντε φωτογραφίες είχαμε βγάλει έτσι κι αυτό για να τις ανεβάσουμε στο Instagram. Χαμογελάω στην ανάμνηση και σηκώνω το κεφάλι μου να τον κοιτάξω. Εκείνη τον φιλάει... το χαμόγελό μου εξαφανίζεται σε δευτερόλεπτα και εκείνος με κοιτάει. Σηκώνομαι και παίρνω το κινητό μου. Κάθομαι σε έναν καναπέ που είναι κάπως μακριά από το μέρος που κάθονται όλοι στην σουίτα του Liam. Το ξεκλειδώνω και μπαίνω στις φωτογραφίες. Μας βλέπω να χαμογελάμε μαζί και να φιλιόμαστε. Μου φαίνεται μια τόσο μακρινή ανάμνηση και αμυδρή. Νιώθω το χέρι κάποιου να ακουμπάει τον ώμο μου. Πετάγομαι λίγο και σηκώνω το κεφάλι μου.
«Ακόμα τις έχεις;» ρωτάει και κάθεται στον απέναντι καναπέ.
«Εεμ... ναι.» κοκκινίζω και κοιτάζω το πάτωμα.
«Και... και εγώ τις εχω...» λέει τρίβοντας τον λαιμό του.
«Αα.» είναι το μόνο που λέω. «Loui!» λεω ξαφνικά και κοιταζόμαστε.
«Ναι...»
«Συγνώμη για τότε... εγω δεν βγήκα...»
«Ξέρω!» με διακόπτει χαμογελώντας. Σηκώνομαι και ξεκινάω να φύγω. Στέκομαι στην πόρτα.
«Και πάλι τα κατέστρεψα όλα...» ψιθυρίζω καθώς ξεφυσάω και φεύγω.
Louis' pov
«Και πάλι τα κατέστρεψα όλα...» ψιθυρίζει και φεύγει.
«Δεν κατέστρεψες τίποτα.» ψιθυρίζω και εγώ.
Μακάρι να μπορούσα να της πω τι νιώθω, αλλά δεν γίνεται. Όταν τα βλέμματά μας συναντήθηκαν στα backstage ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά. Όταν την είδα να κλαίει μετά έξω πόνεσα... κάτι έσπασε μέσα μου. Εγώ την κάνω έτσι. Εγώ την καταστρέφω μέρα με την μέρα και αυτό είναι το χειρότερο. Δεν θέλω να την βλέπω έτσι, όμως φοβάμαι να της μιλήσω και να ανοιχτώ. Τώρα, που είδα πως έχει ακόμα τις φωτογραφίες μας χαμογέλασα αν και δεν το είδε. Απλά... χάρηκα, αλλά όχι τόσο γιατί ξέρω πως την κρατάω πίσω.
Τέλος, αυτό δεν αξίζει στην Eleanor. Στην αρχή, όταν επέστρεψε νόμιζα πως την αγαπούσα ακόμα, πως ήμουν ερωτευμένος μαζί της όπως τότε, όμως έκανα λάθος. Σήμερα που είδα την Adriana κατάλαβα πως δεν ισχύει τίποτα από αυτά πια. Ήταν ένα απωθημένο που τώρα που το πραγματοποίησα δεν με νοιάζει. Ναι... ενδιαφέρομαι για εκείνη, αλλά μπορώ να καταλάβω τι νιώθω και δεν ούτε έρωτας ούτε αγάπη πλέον. Δεν ξέρω τι να κάνω και νομίζω πως απλά θα πρέπει να το αφήσω. Να τα κρατήσω όλα έτσι όπως είναι. Ίσως αυτό να είναι το καλύτερο για όλους εκτός από εμένα αλλά... ποιος νοιάζεται; Ποτέ δεν με ένοιαξε ο εαυτός μου ή η ευτυχία μου, άρα δεν θα με νοιάξει και τώρα. Η Adriana θα είναι καλύτερα μακριά μου και αν όχι καλύτερα, λιγότερο δυστυχισμένη...
End of Louis' pov
Αφού αποχαιρετίσω τους πάντες φεύγω γρήγορα. Δεν θέλω να τον δω πάλι, δεν θα αντέξω. Απλά παίρνω την τσάντα μου και φεύγω φουριόζα από το δωμάτιο. Από ότι μου είπαν θα τους δω αύριο πάλι στην συναυλία. Παρά τις πολλές διαμαρτυρίες μου επέμειναν και τελικά θα μου πάρουν ένα εισιτήριο όπως της Perrie, της Sophia κλπ. Δεν είναι να τα βάζεις με αυτούς, δεν πρόκειται ποτέ να νικήσεις. Προχωράω στο δρόμο προς το σπίτι μου όταν με πιάνει μια ζαλάδα και προσπαθώ να στηριχτώ σε έναν τοίχο χωρίς να τα καταφέρω και καταλήγω να πέφτω κάτω σαν τραπουλόχαρτο. Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου όμως εκείνα παραμένουν σφιχτά κλειστά ώσπου τα παρατάω. Τα αυτιά μου βουλώνουν και δεν μπορώ να κουνηθώ, νιώθω όλο και πιο αδύναμη στην προσπάθεια μου να μείνω ξύπνια ώσπου τελικά τα παρατάω...
VOTE & COMMENT. THANK YOU:*
KAMU SEDANG MEMBACA
Management Relationship
Fiksi Penggemar«Ποτέ μην αγνοείς αυτά που νιώθεις. Πράξε όσο είναι νωρίς, γιατί θα χάσεις την ευκαιρία σου & ίσως να μην μπορέσεις να ξανά δοκιμάσεις. Όμως ποιος ξέρεις τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Άσε την τύχη σου να πράξη...»
