Το φιλί μας εξελίχθηκε σε μια νύχτα γεμάτη πάθος και από εκεί καταλάβαινες πόσο πολύ έχουμε λείψει ο ένας στον άλλο και πόσο πολύ αγαπιόμαστε. Το άγγιγμα του ήταν απαλό και γλυκό. Τα φιλιά του παθιασμένα και πεινασμένα. Καθώς γύρισα από την άλλη είδα την πλάτη του. Η γρατσουνιές μου ήταν εμφανείς από χτες. Γρατσουνιές από μια νύχτα που κανένας μας δεν νομίζω να ξεχάσει ή να προσπεράσει. Αρχίζω να χαϊδεύω απαλά τις γρατσουνιές μου όταν τον νιώθω να κουνιέται.
Γυρίζει αργά και ανοιγοκλείνει μερικές φορές τα μάτια του πριν κλειδώσουν με τα δικά μου. Χαμογελάμε και μου χαϊδεύει απαλά το χέρι μου. Το άγγιγμα του με ανατριχιάζει και το καταλαβαίνει. Είναι τόσο όμορφος. Τα γαλανά σαν θάλασσα μάτια του ταιριάζουν τόσο με τα κάστανα μαλλιά του που τώρα είναι ανακατεμένα και με τα μουσάκια που έχει αφήσει να φαίνονται ελαφρά. Δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτός ο άνθρωπος είναι δικός μου. Βασικά οπα... είναι; Εννοώ χτες δεν μου είπε τίποτα κι...
«Καλέ που ταξιδεύεις;» με ρωτάει με την αγουροξυπνημένη φωνούλα του και με βγάζει από τις σκέψεις μου ευτυχώς.
«Πουθενά.» κουνάω το κεφάλι μου και χαμογελάω.
«Adriana... όσον αφορά το χθεσινοβραδινό...» κοιτάζει το χέρι μου.
«Το μετάνιωνες;» είναι το πρώτο που ρωτάω.
«Όχι φυσικά και όχι! Ήθελα να πω πως... ήταν απλά υπέροχα. Μια από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Σε ευχαριστώ!» μου φίλησε γλυκά το χέρι και έπειτα τα χείλη. Χαμογέλασα μέσα από το φιλί μας.
«Τρόμαξα, συγνώμη.» απολογούμαι.
«Δεν έχεις και άδικο. Σ' αγαπώ!» ψιθύρισε και έτριψα την μύτη του με την δική μου.
«Και εγώ σ' αγαπώ.» γέλασα και τον κοίταξα στα μάτια.
«Σήμερα κιόλας θα ξεκαθαρίσω την κατάσταση με την Eleanor.» μου λέει και από μέσα μου χτυπάω παλαμάκια και χορεύω μακαρένα καθώς χοροπηδάω.
«Εντάξει.» κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου χαμογελώντας πλατιά.
«Λέω να πάμε κάτω να πάρουμε πρωινό.» μου λέει.
«Πας καλά; Κάτω είναι οι δικοί μου!» λέω αμέσως.
«Εεε και; Δεν είμαι το αγόρι σου πλέον;» ρωτάει αυτάρεσκα.
«Χμ.. δεν ξέρω. Είσαι;» γελάω πονηρά.
«Φυσικά και είμαι!» λέει περήφανα και γελάω.
«Ντύσουν τουλάχιστον.» του λέω και σηκωνόμαστε. Βάζουμε τα εσώρουχά μας και εγώ από πάνω φοράω την μπλούζα του Loui ενώ εκείνος βάζει μόνο το τζιν του από κάτω. Καθώς προχωράμε μου πιάνει το χέρι και μπαίνουμε μαζί στην κουζίνα. Δεν είναι κανένας μέσα, όμως το τραπέζι είναι στρωμένο με το πρωινό. Πάνω στο ψυγείο. Βλέπω ένα σημείωμα και το διαβάζω δυνατά.
«Lariana μου, σας έφτιαξα πρωινό για να μην κουράζεστε, αρκετά κουραστήκατε χτες. Ο καφές είναι στην καφετιέρα ζεστός - ζεστός. Επίσης, οι γονείς μας έφυγαν νωρίς για την δουλειά. Καλημέρα πιτσουνάκια μου. Nicola xx» μόλις τελειώσω ο Louis αρχίζει να γελάει μαζί μου.
«Η μικρή έχει πλάκα!» λέει μέσα στα γέλια του και κάθεται στο τραπέζι.
«Το ξέρω.» μας βάζω καφέ και κάθομαι και εγώ.
«Δεν μας την έχεις γνωρίσει ποτέ επίσημα.» λέει.
«Δεν έτυχε. Και τότε με το συμβόλαιο δεν ήθελα να την μπλέξω.» χαμογελάω.
«Καταλαβαίνω, όμως αν είναι φέρε την σήμερα από την συναυλία. Κλασικά θα σου δώσουμε εισιτήριο. Αν είναι θα πάρουμε και για εκείνη.» ανασηκώνει τους ώμους του.
«Δεν ξέρω εγώ...»
«Θα έρθεις! Άσε που θέλω να την γνωρίσω καλύτερα. Μου έχεις πει τα καλύτερα για εκείνη. Επίσης είναι φαν από όσο έχω καταλάβει, άρα θα είναι υπέροχο να δω τι νιώθουν για μας οι φαν μας.» χαμογελάει.
«Καλά εντάξει με έπεισες. Θα έρθουμε.» λέω και με φιλάει.
«Χαίρομαι!»
«Άντε τρώγε τώρα, γιατί έχεις πρόβα σε δυο ώρες και πρέπει να ετοιμαστείς.» του λεω και γελάει.
«Που το ήξερες;» μου λέει.
«Ακόμα θυμάμαι πως δουλεύετε συνήθως όταν έχετε συναυλίες ή περιοδείες.» ανασηκώνω τους ώμους μου.
«Μωρό μου εσύ!»
Μου χαϊδεύει το μάγουλο και με φιλάει απαλά στα χείλη μου. Δεν θα τον χορτάσω ποτέ αυτόν τον άνθρωπο, όχι πως θέλω βέβαια. Άντε να ξεκαθαρίσει και με την Eleanor για να είναι εντελώς δικός μου. Τον αγαπώ όσο τίποτα άλλο και δεν θα τον μοιράζομαι με καμία άλλη! Άργησα να το καταλάβω, όμως τώρα που το συνειδητοποίησα, δεν θα τον χάσω. Όχι αυτήν την φορά..
VOTE & COMMENT. THANK YOU:*
VOCÊ ESTÁ LENDO
Management Relationship
Fanfic«Ποτέ μην αγνοείς αυτά που νιώθεις. Πράξε όσο είναι νωρίς, γιατί θα χάσεις την ευκαιρία σου & ίσως να μην μπορέσεις να ξανά δοκιμάσεις. Όμως ποιος ξέρεις τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Άσε την τύχη σου να πράξη...»
