❝stockholm syndrome❞ ーmendes

31. Case: in progress

Κοιτάω προσεκτικά καθώς θέλω να βεβαιωθώ πως είναι αλήθεια αυτό που βλέπω. Λευκά τριαντάφυλλα πάνω στο μνήμα της Αλίας, μόνο ένα άτομο θα έφερνε λευκά και ξέρω ποιός είναι. Κοιτάω το παγκάκι που μόλις προσπέρασα όπου βρίσκω αυτή την καστανή κοπέλα με τα γαλάζια μάτια. Φαίνεται πως αποκοιμήθηκε εδώ, γιατί είναι καθιστή. Μα τι κάνει εδώ; Εννοώ αυτή είναι ο λόγος που η αδερφή μου δεν ανασαίνει πια και ήρθε εδώ! Αρχικά σκέφτομαι πως ίσως ήξερε πως θα έρθω εδώ μα αυτό αποκλείεται γιατί ακόμα και οι γονείς μου πιστεύουν πως δεν έρχομαι ποτέ εδώ. Σίγουρα θα καθόμουν εδώ για λίγο μα είναι αυτή εδώ και δεν θέλω να είμαι μαζί της. Γυρνά την πλάτη μου και περπατάω προς τα έξω, μα σταματάω. Της ρίχνω μια γρήγορη μάτια και πηγαίνω προς εκείνη.

Θα το μετανιώσεις μετά, πετάγεται το υποσυνείδητό μου.

Στέκομαι για λίγο απέναντί της, μη ξέροντας τι να κάνω. Να την ξυπνήσω; Να την αφήσω;

« Άλισον! » λέω πριν το καταλάβω, κάτι που την τρομάζει επειδή κατευθείαν πετάγεται πάνω.

« Τι κάνεις εσύ εδώ; » με ρωτάει και στριφογυρίζω τα μάτια μου.

« Σήκω! »

« Παράταμε! » γκρινιάζει.

« Σήκω να σε πάω σπίτι μου » λέω πάλι. Βάζει τα πόδια της πάνω στο παγκάκι, αγκαλιάζει τα γόνατά της και ρίχνει λίγο το κεφάλι της για να κοιμηθεί. Παίρνω τα χέρια της μακρυά από τα γόνατά της, μα με σπρώχνει.

« Φύγε! » μουρμουράει. Μα συνεχίζω να κάνω του κεφαλιού μου. Απομακρύνω γρήγορα τα χέρια της και την παίρνω αγκαλιά, έχοντας το ένα χέρι μου στη μέση της και το άλλο κάτω από τα λεπτά της πόδια.

« Άσε με κάτω! » λέει βαριεστημένα. Μα δεν απαντάω. Το λέει ξανά και ξανά μα δεν δίνω σημασία, προχωράω προς το αμάξι που έχω παρκάρει μερικά τετράγωνα πιο κάτω.

« Άσε με κάτω » μουρμουράει με κλειστά τα μάτια.

« Κατέβα! » της λέω, επειδή ξέρω πως είναι πολύ κουρασμένη για να το κάνει. Αναστενάζει μα δεν κουνιέται, ευτυχώς ή δυστυχώς για 'μένα. Φτάνουμε στο αμάξι όπου την βάζω μέσα και ακολουθώ και εγώ. Βάζω μπρος τη μηχανή και τότε είναι που πετάγεται πάλι. « Τι πρόβλημα έχεις; » με ρωτάει μα ως απάντηση απλά σηκώνω το φρύδι. « Γιατί δεν με άφηνες εκεί πέρα; » συνεχίζει μα δεν απαντάω. Δεν το κάνω για να της σπάσω τα νεύρα -κάτι που θα έπρεπε- μα επειδή δεν θέλω να απαντήσω. Νομίζω είπα πολλά όταν ήμασταν μαζί πριν στο αμάξι, τα οποία δεν πρόκειται να ξανά επαναλάβω. Ναι νοιάζομαι για εκείνη μα αν δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό είναι δικό της θέμα. Βέβαια φταίω λίγο, γιατί δεν της μιλάω ξεκάθαρα μα δεν φέρεται ξεκάθαρα ούτε εκείνη.