❝stockholm syndrome❞ ーmendes

61. Open it when you're alone

« Οτιδήποτε ξέρω χρησιμεύει μόνο σε εμένα » επιτέλους απαντάει μα δεν τον πιστεύω. Παρόλα αυτά δεν ασχολούμαι άλλο με αυτό, αφού δεν θέλει να αποκαλύψει τι ξέρει δεν με αφορά. Παίρνω μερικές από τις φόρμες μου, πηγαίνω στη τουαλέτα για να αλλάξω σε αυτές και μόλις βγω πέφτω κατευθείαν στο κρεβάτι. Για κάποιο λόγο με βοηθάει πολύ να σκεφτώ όταν είμαι ξαπλωμένη. Βλέπω τα πράγματα διαφορετικά χωρίς να μου ξεφύγει καμία λεπτομέρεια.

Πριν προλάβω όμως να σκεφτώ το οτιδήποτε για την υπόθεσή μου, νιώθω το Σον να με πλησιάζει. « Φύγε από πάνω μου » ψελλίζω με το βλέμμα μου στο ταβάνι, μα δεν κάνει πίσω. « Θύμωσες; » ρωτάει στο άκυρο.

« Σον απλά δεν πάει καλά η υπόθεση, με αφήνεις ήσυχη; » σχεδόν φωνάζω, μα πάλι δεν κάνει αυτό που του λέω. Με πλησιάζει και άλλο φιλώντας που και που το λαιμό μου.

« Τι κάνεις; » του λέω μόλις νιώσω πως με γαργαλάει λίγο ο τρόπος που το κάνει.

« Προσπαθώ να σε κάνω να χαλαρώσεις » ομολογεί μα τον σπρώχνω παιχνιδιάρικα. Πρέπει να κάτσω να σκεφτώ τώρα, δυστυχώς δεν το καταλαβαίνει. « Μην είσαι ξενέρωτη χαμογέλα λίγο » παραπονιέται και χαμογελάω ψεύτικα.

« Αυτό είναι ψεύτικο χαμόγελο δεν μου αρέσει » κάνει σαν μικρό παιδί και αρχίζει να με γαργαλάει. Αρχικά δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω μα μόλις σκεφτώ πως ίσως έχω μόνο μία εβδομάδα σταματάω. « Τι έχεις; » με ρωτάει, όσο και να ρωτάει αυτό είναι από τα πράγματα που δεν μπορώ να πω. « Με ανησυχεί η υπόθεση » ψεύδομαι καθώς βάζω το χέρι μου να στηρίζεται γύρω από το μέτωπό μου. Κρατάω ακόμα το χαρτί στο χέρι μου, αυτό με τον Ίθαν μα ακόμα να καταλάβω τι κρύβεται πίσω από αυτό το γράμμα. Το σφίγγω ελαφρά πάνω στις χαμένες σκέψεις κάτι που τραβάει την προσοχή του Σον.

« Τι έχεις εκεί; » με ρωτάει μα πριν προλάβω να κάνω οποιαδήποτε κίνηση το χαρτί βρίσκεται ήδη στα χέρια του. Πάω να του το πάρω μα είναι πολύ αργά σηκώνεται πάνω ξετυλίγοντάς το γεμάτος περιέργεια να δει το έσωτερικό του. « Ποιός σου έδωσε τον αριθμό του; » χλευάζει καθώς το ανοίγει, μα όταν το κάνει φαίνεται να διαβάζει αφοσιωμένος έστω για αυτά τα ελάχιστα δεύτερα που το χαρτί βρίσκεται στα χέρια του δηλαδή με λίγα λόγια πριν του το πάρω.

« Το διάβαζα αυτό » σχεδόν φωνάζει, δήθεν ενοχλημένος.

« Γιατί κατάλαβες τίποτα; » ειρωνεύομαι.

« Εννοείται » απαντάει σίγουρος για τον εαυτό του.

« Τότε τι είναι το F-ID; » ρωτάω και απαντάει αμέσως « Fake ID (ψεύτικη ταυτότητα) ». Στην αρχή πάω να γελάσω μαζί του μα μόλις ρίξω μία γρήγορη ματιά στο σημείωμα καταλαβαίνω πως έχει δίκιο. Πως φέρθηκα έτσι; Πως γίνεται να μην σκέφτηκα το πιο προφανές;