❝stockholm syndrome❞ ーmendes

67. Without Alison

Με βάζουν μέσα στο αμάξι με το ζόρι, κλείνουν την πόρτα, πάω να την ανοίξω μα το αμάξι παίρνει μπρος πριν το κάνω. Κοιτάω στη θέση του οδηγού όπου είναι ο Ντρέικ, δίπλα του η Κάρλι με δάκρυα στα μάτια και δίπλα μου ο Άλεξ με το κεφάλι κατεβασμένο.

« Το ήξερες ότι θα συμβεί αυτό! » φωνάζω τόσο πολύ που η φωνή μου βραχνιάζει στο τέλος. Ο Ντρέικ δεν αντιδράει, τα μάτια του είναι κοκκινισμένα χωρίς κανένα ίχνος θλίψης πάνω του.

« Θυσίασες την ίδια σου την αδερφή για κρατήσεις τον τίτλο σου » συνεχίζω να φωνάζω μα ξαφνικά μέσα στη μέση του δρόμου σταματάει απότομα το αμάξι.

« Νομίζεις ότι ήθελα να συμβεί αυτό; » απαντάει εξίσου δυνατά με εμένα.

« Ναι το ήξερα αν αυτό σε ικανοποιεί. Επειδή το ήξερα όμως θα υποφέρω περισσότερο από όλους σας, επειδή το ήξερα και δεν κατάφερα να της αλλάξω γνώμη. Επειδή το ήξερα μα παρόλα αυτά υποσχέθηκα στον Άλφρεντ να δει πόσο έχει μεγαλώσει και τώρα θα την δει ξαπλωμένη σε ένα σάπιο κρεβάτι χλωμή. Νομίζεις ότι δεν πονάω; » φωνάζει ενώ μερικά δάκρυα ξεφεύγουν από τα μάτια του τα οποία μαζεύει αμέσως.

« Νομίζεις πως ήθελα να πεθάνει; Τώρα που την βρήκα για τα καλά; Νομίζεις πως ήθελα να ζήσει; Να κάνει οικογένεια. Νομίζεις πως το ήθελα; » φωνάζει και στο τέλος η φωνή του σπάει. Βάζει μπρος το αυτοκίνητο την στιγμή που βλέπω από τον καθρέφτη μερικά δάκρυα στα μάτια του.

Δεν θέλω να μιλήσω γιατί μπορεί να είπε ότι είπε μα ακόμα νιώθω πληγωμένος. Θα προτιμούσα να ξέρω πως με μισεί, πως ζει στην άλλη άκρη του κόσμου και δεν θέλει να με δει, παρά αυτό. Να ξέρω πως με αγαπάει, πως την τελευταία της μέρα ίσα που την κοίταξα στα μάτια, ούτε καν που της μίλησα.

Πηγαίνουμε όλοι στο διαμέρισμα του Άλεξ, χωρίς να μιλάει κανείς. Ποτέ δεν σκέφτηκα την ημέρα που θα καταστρέψω το Μπραντ θα είμαι τόσο λυπημένος. Αυτό είναι το πρόβλημα με την ζωή, είναι σχετική. Ξυπνάς το πρωί με την σκέψη πως είναι άλλη μία μέρα και το επόμενο λεπτό βρίσκεσαι στο νοσοκομείο, με τις πιθανότητες ζωής να λιγοστεύουν.

Ανοίγει την πόρτα και πρώτο πράγμα που βλέπουμε είναι την Κλερ στον καναπέ, τον υπολογιστή της θρυμματισμένο στο πάτωμα, τα χέρια της να καλύπτουν το πρόσωπό της και τους λυγμούς από τα κλάματά της να ακούγονται στο χώρο. Δεν χρειάζεται να ρωτήσω τι έγινε, εννοείται πως είδε τι έγινε από τις κάμερες που έλεγχε. Ο Άλεξ πηγαίνει αμέσως και την αγκαλιάζει όσο εγώ πηγαίνω στο μπαλκόνι για να ηρεμήσω δεν μπορεί να έγινε αυτό! Δεν γίνεται η Άλισον Μπράουν να είναι νεκρή. Απλά δεν γίνεται, δεν μπορεί.

Μετά από μία ώρα έρχεται ο Ράσελ, η Κλερ σηκώνεται πάνω, κοιτώντας τον στα μάτια « Είναι...; » ρωτάει και νεύει.

[...] Έχουν περάσει δύο μήνες από το συμβάν, πλέον είμαστε πίσω στην Στοκχόλμη. Δεν μιλάω σχεδόν καθόλου και αν μιλήσω θα απαντήσω με ένα "Ναι", "Όχι", "Δεν ξέρω" και "Δεν θέλω". Για κάποιο περίεργο λόγο τελευταία έχω δεθεί πολύ με το Ρας, είναι το μόνο άτομο που συζητάω κανονικά αλλά μόνο όταν είμαστε εντελώς μόνοι μας.

Έλειπε για δύο μέρες αυτή τη την εβδομάδα, έλειπε για την υπόθεση που είχε με την Άλισον. Τελικά ο Μπραντ κρυβόταν πίσω από όλα αυτά! Είχε ως απόδειξη το ταττού στον καρπό του και την συζήτηση -που έκαναν εκείνη τη νύχτα- την οποία είχε ηχογραφήσει η ίδια από τη συσκευή που είχε στο κολιέ της.

« Θα πάμε πάλι στο Άμστερνταμ » μου λέει ο Ράσελ καθώς περπατάμε στην πιο κοντινή καφετέρια. Βλέπετε ο Ρας αφού έλυσε την υπόθεση της Αλίας, παραιτήθηκε -όπως η Κλερ- και πλέον δουλεύει για το Ντρέικ.

« Γιατί να πάμε στο Άμστερνταμ; » ρωτάω μόλις καθίσουμε στο μαγαζί.

« Δεν έχω ιδέα » απαντάει ειλικρινά ανασηκώνοντας τους ώμους.

[...] « Τσακίσου Μενντες » χλευάζει ο Ράσελ και με σπρώχνει για μπορεί να περπατήσει στο διάδρομο του αεροπλάνου. Γελάω με τον τρόπο που φέρεται και κάθομαι δίπλα στην Κάρλι. Δυστυχώς υπάρχει μία κενή θέση, στην οποία κάθεται ο Ντρέικ. Ξεφυσάω και στριφογυρίζω τα μάτια μου. Είμαι τυχερός που δεν προσπαθεί να μου μιλήσει ή κάτι τέτοιο.

_________

Νυστάζωωωωω και δεν μπορώ να γράψω ούτε την τελευταία παράγραφο που ήθελα να προσθέσω. Καληνύχτα💤

Follow / Vote / Comment 💚