❝stockholm syndrome❞ ーmendes

30. Strongrow bar

Αυτή τη φορά δεν περιμένω την Άλισον να τρέξει από πίσω μου για να με προλάβει. Δεν θέλω να τρέξει για να με προλάβει, είναι καλύτερα έτσι! Ο ένας μακρυά από τον άλλον κάνοντας την ζωή του.

ALISON'S POV

Τον βλέπω που με προσπερνάει με το αμάξι χωρίς καν να με κοιτάξει. Εγώ φταίω που νόμιζα πως θα μπορούσαμε να είμαστε όπως παλιά, μα ποιόν κοροϊδεύω; Δεν πρόκειται να συμβεί αυτό, τουλάχιστον σε αυτόν τον αιώνα! Περπατάω στο πεζοδρόμιο καθώς πολλά βλέμματα πέφτουν πάνω μου. Μάλλον έχουν συνηθίσει να βλέπουν εξωγήινους -αντί για ανθρώπους- να περπατάνε σε αυτά τα μέρη. Περπατάω και άλλο μέχρι που βλέπω την ταμπέλα με το όνομα "Strongrow (Στρονγκροου)" από τον τίτλο του μπαρ αμέσως καταλαβαίνω πως είμαι στη Σόλνα ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη της Στοκχόλμης, να γιατί με κοίταζαν όλοι περίεργα. Δεν δίνω σημασία και δεν αφήνω το φόβο να με κυριεύσει, άλλωστε έχω έρθει πολλές φορές εδώ -όχι μόνη μου και πάντα υποδυόμουν κάποια άλλη- για να ερευνήσω υποθέσεις ή να συλλάβω μερικούς κακοποιούς. Μπαίνω μέσα όσο πιο διακριτικά και αθόρυβα μπορώ, δεν θέλω να με καταλάβει κανείς! Πάντα μισούσα αυτό το μέρος, ο καπνός από τα τσιγάρα, η μυρωδιά του αλκοόλ, οι "ανταλλαγές" ουσιών είναι μερικά από τα πράγματα που χαρακτηρίζουν αυτό το μέρος τα οποία μισώ φανατικά. Παντού μυώδεις άντρες με ταττού που νομίζουν που μπορούν να κάνουν τις γυναίκες ότι θέλουν. Βλέπω έναν από αυτούς να χτυπάει μία νεαρή κοπέλα ενώ μετά της φωνάζει « Μην ξεχνάς την θέση σου! ». Κανονικά θα αντιδρούσα μα δεν ξέρω αν πρέπει, θα είμαι εναντίον εκατό. Κοιτάω ένα τραπέζι όπου μία παρέα αντρών παίζει χαρτιά, ένας από αυτούς κοιτάει πονηρά τους υπόλοιπους έχοντας ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο στα χείλη του. Δείχνουν όλοι τα τραπουλόφυλλά τους και τότε ο τύπος με το τσιγάρο χαμογελάει διάπλατα ενώ οι υπόλοιποι απλά νευριάζουν επειδή έχασαν τόσα λεφτά σε ένα παιχνίδι πόκερ. Αν θυμάμαι καλά το Σον τον γνώρισα σε ένα παιχνίδι πόκερ, τον είχε φέρει ο Ντρέικ ως "το άτομο που θα με νικούσε επιτέλους στο πόκερ" μα έχασε. Αν το σκεφτείς ίσως έγινε για κάποιο λόγο, άλλωστε λένε πως όποιος χάνει στα χαρτιά κερδίζει στην αγάπη. Κάτι που έγινε με το Σον, καταλήξαμε μαζί μετά από δύο μήνες, αλλά δεν έληξε όπως το περίμενα, άλλωστε ήμουν αυτή που κέρδισε στα χαρτιά, δηλαδή χαμένη στην αγάπη.

Όμως όλες αυτές τις σκέψεις μου τις διακόπτει αυτή τη γνωστή φυσιογνωμία, ο άντρας που με ακολουθεί, είναι στο ακριβώς πίσω τραπέζι από την παρέα που χάζευα προηγουμένως. Τον βλέπω να γελάει με την καρδιά του καθώς όταν περνάει η σερβιτόρα, απλώνει το χέρι του και την αγγίζει. Η κοπέλα αυτή κατεβάζει το κεφάλι χωρίς να μιλήσει, αφήνει τα ποτά τους και φεύγει. Μόλις πλησιάσει προς εμένα -που με αγνοεί εντελώς προσπερνώντας με- μου έρχεται μία φαεινή ιδέα. Την πλησιάζω και της λέω αυτό που σκέφτομαι, αρνείται πολλές φορές μα μόλις της πω πως αυτό ίσως σώσει τη ζωή μου νεύει. Πηγαίνει πάλι πίσω κερνώντας τον άλλο ένα ποτό, ψιθυρίζοντας στο αυτί του ότι της ζήτησα να πει. Εκείνος την κοιτάει πονηρά, μα ταυτόχρονα ευχαριστημένος, μα που να ήξερε. Σηκώνομαι από την θέση μου και πηγαίνω στις αντρικές τουαλέτες που μόνο ως τουαλέτες δεν χρησιμοποιούνται. Πέφτω "καταλάθος" πάνω σε έναν άντρα και του παίρνω το όπλο χωρίς να το καταλάβει ενώ μπαίνω σε αυτές τις άθλιες τουαλέτες. Κρύβομαι στην άκρη για λίγο καθώς περιμένω τον άντρα να μπει μέσα. Η πόρτα ανοίγει, μα μένω κρυμμένη, ακούω την φωνή του που ψιθυρίζει ξανά και ξανά « Βανέσα; ». Θέλω να γελάσω μαζί του, διότι περιμένει πως θα περάσει την καλύτερη νύχτα της ζωής του με εκείνη την νεαρή κοπέλα, μα δυστυχώς δεν ξέρει πως πιθανότατα σήμερα να πάψει να ανασαίνει μία και καλή. Περνάει την πόρτα καθώς την φωνάζει πάλι, βγαίνω από την κρυψώνα μου με το όπλο να τον σημαδεύει αφού πρώτα κλειδώσω την πόρτα. Γυρίζει απότομα και τρομάζει μόλις με δει απέναντί του.

« Για ποιόν δουλεύεις; » ρωτάω κατευθείαν, ξέρω πως δεν θα απαντήσει οπότε οπλίζω το πιστόλι, ξεροκαταπίνει και λέει « Νόμιζα πως ήξερες », προσπαθεί να με καθυστερήσει λογικά.

« Αν ήξερα δεν θα σε ρώταγα, για αυτό μίλα » φωνάζω.

« Ξέρεις τόσα ψέματα για αυτόν και καμία αλήθεια » λέει και σουφρώνω τα φρύδια μου γεμάτη απορία. Πες μου ότι είναι μεθυσμένος να γίνει χαμός, σκέφτομαι και ξεφυσάω.

« Κάνεις χάρες για πολλά άτομα Άλισον; » με ρωτάει μα ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοεί. Ξαφνικά η πόρτα πίσω μου σπάει, μένω σοκαρισμένη μόλις δω μερικούς από το τραπέζι του, ρίχνω στον μπροστινό, χτυπάω στο πρόσωπο τον ύποπτο άντρα και τρέχω προς το παράθυρο. Σκαρφαλώνω και βγαίνω έξω. Για μερικά λεπτά τρέχω χωρίς να ξέρω που πάει, μέχρι που σκέφτομαι το μόνο που πάντα με κρατούσε ασφαλής.

Εκεί θα πάω, λέω από μέσα μου.

SHAWN'S POV

Δεν ξέρω πόσες ώρες έχουν περάσει από την στιγμή που τσακώθηκα με την Άλισον, μα ακόμα είμαι αναστατωμένος. Πρέπει να πάω να μιλήσω σε κάποιον, αμέσως στο μυαλό μου έρχεται η Αλία, το ξέρω πως είναι νεκρή. Μα μερικές φορές όταν κάθομαι κοντά σε αυτή την μαρμάρινη πλάκα, ηρεμώ! Ίσως φταίει που σκέφτομαι την ζωντάνια της... Αμέσως χαμογελάω στην ανάμνησή της. Αποφασίζω να πάω εκεί, κανονικά δεν θα έπρεπε μέσα στη νύχτα, μα δεν με νοιάζει. Περπατάω για τουλάχιστον ένα τέταρτο, μέχρι που φτάνω. Μπαίνω μέσα, λίγο τρομαγμένος μπορώ να πω γιατί πάντα πετυχαίνω περίεργους. Φτάνω στο σημείο όπου είναι η μικρή μου Αλία αφού προσπεράσω το παγκάκι και αμέσως παγώνω!

______________________________________

Νομίζω πως πρέπει να αλλάξουμε εξώφυλλο, τι λέτε;

Vote & Comment ♡