42. It's a riddle

1.5K 174 264
                                    

SHAWN'S POV

Τον κοιτάει για λίγο, σχετικά αγχωμένη! Πάω στοίχημα πως δεν είναι έτσι στην CIA αλλά δεν θέλει να μου το πει λόγο ντροπής. Έχω αυτό το χαμόγελο νίκης καθώς ακουμπάω την πλάτη μου στην κολόνα πίσω μου και βάζω τα χέρια μου μέσα στις τσέπες του παντελονιού μου περιμένοντας να κάνει κάτι. Ξαφνικά ο Νέιθαν μπαίνει μέσα, η Άλισον γυρνάει αμέσως και τον κοιτάει χαμογελώντας, την ίδια στιγμή το δικό μου χαμόγελο εξαφανίζεται μιάς και δεν υπάρχει καθόλου χαρά μέσα μου παρά μόνο άγχος. Τι γίνεται με αυτούς;

« Ο Ντρέικ μου είπε πως έχει αγοράσει μερικά ρούχα ή κάτι τέτοιο και πως η βαλίτσα σου είναι στο αμάξι του Σον » της εξηγεί καθώς της χαμογελάει και αυτός. Είμαι τυχερός που δεν θα έρθει μαζί μας στο Άμστερνταμ! « Μου αγόρασε ρούχα; Γιατί δεν πήρε τα ρούχα μου από το σπίτι μου; » τον ρωτάει. « Γιατί είχε αστυνομικούς στο σπίτι σου » της εξηγεί και νεύει, μένουν για λίγο εκεί να χαμογελάει ο ένας στον άλλον κάτι που δεν αντέχω, οπότε ξεροβήχω δύο φορές, αμέσως πετάγονται και ο Νέιθαν φεύγει, ευτυχώς! « Σου γυάλισε; » λέω δήθεν χαλαρός με παιχνιδιάρικο ύφος.

« Καλός είναι μα έχω βρει καλύτερο από αυτόν » μου απαντάει και σηκώνω το ένα μου φρύδι ρωτώντας την « Τον ξέρω; ». Η αλήθεια είναι πως πάντα φοβόμουν μήπως της αρέσει ο Άλεξ, εννοώ είναι κινούμενος γυναικομαγνήτης -κάτι σαν τον βλάκα τον Ράσελ- οπότε είναι πολύ πιθανό να της αρέσει. Παρόλα αυτά δεν μου απαντάει, παίρνει το μπουκάλι νερό που δεν είχα παρατηρήσει πως και το ρίχνει στο πρόσωπο του άντρα, θέλω να γελάσω μόλις εκείνος πεταχτεί πάνω μα δεν το κάνω, πρέπει να είμαι σοβαρός άλλωστε ανάκριση θα του κάνουμε. Ανοίγει τα μάτια του και κοιτάει γύρω του, μόλις δει την Άλισον μπροστά του παγώνει, το πρόσωπό του γίνεται χλομό, ανασαίνει ελάχιστα μα ακόμα δεν μιλάει.

« Δεν θα σε ρωτήσω ευγενικά αν δες απαντήσεις » τον προειδοποιεί, μα όταν πάει να του απαντήσει εκείνος λέει « Τελικά Μπράουν δουλεύεις για τους ληστές ». Προσπαθεί να μείνει ψύχραιμη μα δεν χρειάζεται να δω καν το πρόσωπό της για να καταλάβω πόσο θυμωμένη είναι. Μέσα σε δευτερόλεπτα -τα οποία ούτε καν που πρόλαβε να σκεφτεί-βγάζει το όπλο και το βάζει στο μέτωπό του. « Βαρέθηκα τα παιχνίδια σου! Για ποιόν δουλεύεις; » γρυλίζει, τον βλέπω που ξεροκαταπίνει και νιώθω τόσο περήφανος για εκείνη.

« Σου είπα εκείνη τη νύχτα στο μπαρ » ακούγεται θαρραλέος μα βλέπω πόσο τρέμει.

❝stockholm syndrome❞ ーmendesWhere stories live. Discover now