❝stockholm syndrome❞ ーmendes

33. Innocent

SHAWN'S POV

Μπαίνω γρήγορα στο αμάξι γεμάτος μπερδεμένες σκέψεις! Τι γίνεται εδώ πέρα; Σκέφτομαι καθαρά καθώς οδηγώ προς το διαμέρισμά μου. Εννοώ όλα βγάζουν νόημα, αν όντως η Άλισον δεν είναι ο δολοφόνος. Γιατί να πάει στον τάφο της αδερφής μου; Θα μπορούσε να είχε πάει για τους γονείς της. Μα ποιόν κοροϊδεύω; Όταν έμαθε τι είδος άνθρωποι ήταν, τους συχάθηκε. Όπως και τον αδερφό της. Άραγε πήγε όντως για την αδερφή μου; Μα αφού δεν το έκανε αυτή τότε γιατί δεν μου είπε ποτέ την αλήθεια; Κάτι μου κρύβει και δεν μου αρέσει. Μέσα σε τουλάχιστον πέντε λεπτά βρίσκομαι έξω από το διαμέρισμά μου, βγαίνω από το αμάξι με την τσάντα της στο χέρι μου και μπαίνω μέσα. Πηγαίνω στον ανελκυστήρα, πατάω το κουμπί για τον δεύτερο όροφο και ξεφυσάω μερικές φορές από το άγχος. Θεέ μου τι θα κάνω; Θα είναι πολύ δύσκολο να την ανακρίνω. Μόνο αν την κάνω να νιώσει ότι κάτι ξέρω ίσως τα καταφέρω μα και πάλι, κομματάκι δύσκολο! Ο ανελκυστήρας φτάνει στον δεύτερο όροφο. Μόλις ανοίξει η πόρτα βγαίνω, περπατάω μέχρι την πόρτα και ξεκλειδώνω. Βλέπω την Άλισον καθισμένη στον καναπέ να παρακολουθεί τηλεόραση. Ξεφυσάω σιγά για να μην με ακούσει καθώς κλείνω την πόρτα.

[...] « Ναι είμαι » απαντάει. Σηκώνομαι από την καρέκλα μου όπου πηγαίνω στο ψυγείο και παίρνω τον φάκελο που βρήκα προηγουμένως, δεν ξέρω ποιός ψεύδεται τώρα! Ο φάκελος ή η Άλισον; Κοιτάει με γουρλωμένα τα μάτια τον φάκελο απέναντί της ενώ μετά γυρίζει σε εμένα.

« Γιατί το έχεις εσύ αυτό; » με ρωτάει καθώς δείχνει το χαρτί με το δείκτη της.

« Βασικά αυτή την ερώτηση θα έπρεπε να την κάνω εγώ » της απαντάω και ξεροκαταπίνει.

« Λοιπόν Άλισον... γιατί το εσύ έχεις αυτό; » συνεχίζω και με κοιτάει στα μάτια χωρίς να λέει κάτι.

« Εσύ δεν την σκότωσες; » προσπαθώ να την στριμώξω.

« Ναι! » συνεχίζει να ψεύδεται!

« Για όνομα του Θεού, σταμάτα να λες ψέματα » φωνάζω.

« Δεν λέω » φωνάζει εξίσου δυνατά. Κάνω μερικά βήματα πίσω, βάζω τα χέρια μου στη μέση και ξεφυσάω. Πιάνω το φάκελο στο χέρι μου και της λέω ήρεμα πλέον « Δεν θα σε ρωτήσω ξανά! Γιατί βρίσκεται στα χέρια σου; ». Κοιτάει κάτω απογοητευμένη, ξεφυσάει μερικές φορές και με κοιτάει στα μάτια « Θες στα αλήθεια να μάθεις; » με ρωτάει όχι και τόσο σίγουρη για το αν πρέπει να μιλήσει.