Sonsuza Dek Kız Kıza

26- İntihar Etmeden Önce Düşünmek

"Aptal mısın kızım sen intihar edemezsin??!"

Vücudum birden sertçe geri çekildi ve ayaklarımın pat diye yere bastığını hissettim.

Ölmemiştim ?

" Sen ne yaptığını sanıyorsun?"

" Ne mi yaptığımı sanıyorum ?"

" Az önce herşeyi mahvettin ! Seni ilgilendirir mi ölüp ölmeyeceğim ! "

 Karşımda sanki çok şaşırılacak şeyler söylemişim gibi ağzı açık halde bana bakan gözleri gibi dudakları, saçları ve kıyafetleri de simsiyah olan, benden biraz kısa boyu olan, gotik bi kız duruyordu. Neyse ki sonunda konuştu da dilindeki piercingi uzun süre izlemek zorunda kalmadım.

" Sen manyaksın ! Bu şekilde intihar etmeyi mi düşünüyorsun ? "

" Ne ?"

" Kendini düşünmüyorsan aşağıdaki insanları, hayvanları düşün. Cadde tıklım tıklım dolu. Düşerken üstlerine gelme olasılığın, gelmeme olasılığından daha fazla ! "

Sustum. Bir yandan haklıydı sanki. Evet bencil bir insandım ben. Aşağılık bencil lezbiyenin tekiydim.

" Babam birşey derdi sürekli bana."  

Karşılık vermedim. Az önce ölecektim. Ama bu kız herşeyi mahvetmişti ve babasının ne dediği şu an umrumda bile değildi. Az önce ayaklarımı bastığım duvara oturdum. Ve ayaklarımı sarkıtmaya başladım. Yanıma oturdu ve o da öyle yaptı.

" Eğer bir gün intihar edeceksen, intihar etmeden önce iyice düşünmelisin " dedi neresinden çıkarttığını bilmediğim sigarasını yakarken. 

" Baban bunu sana neden sürekli der?" dedim aşağıdaki kabalığı izlerken.

" Sürekli diyemez."

" Öyle demiştin az önce."

Sigarasından nefes alıp verdi.

" İntihar etmeden önce sürekli derdi."

Yüzüne baktım. O da baktı ve gülümsedi.

" Kusura bakm_

"Kusura bakılacak birşey yok" dedi. Hala gülümsüyordu. 

" Haklıydı da bunu söylemekle. Kanıtlamış oldu bu sözünün doğruluğunu. "

" Nasıl yani?" dedim. Gülümsemesi kayboldu. 

 " İnsanların fakir, hayatın pahalı olduğu bir yerden geldim buraya. Doğup büyümem bazı insanlar için oldukça ağır bir yüktü. Beslenmem, kıyafetlerim, ilkokul param. Fakir bir aileden geliyorum. Annemle, babamla, benden 4 yaş küçük kardeşimle 5 odalı, dar sokak manzarası olan bir evde oturuyordum. Bir mutfak bir tuvalet bir oturulacak koltukların bulunduğu oda bir kardeşimle benim odam bir de annemlerin odası. Minik bir evimiz vardı ama mutluyduk diye bir klişe laf söylemeyeceğim. Sürekli sıkıntılar çekiyorduk. Ara sıra annem gülümsüyordu bize, bizi güldürüyordu kardeşimle. Kardeşim 6 yaşında çocuk aklıyla gülüyordu tabi. Bende gülme numarası yapıyordum. Ama annemin numara yaptığımı anladığı bir an uzun bir süre bakışmıştık. Ardından kardeşimin saf kahkahaları araya girmişti.