Sonsuza Dek Kız Kıza

7-Lez

Resim Rüzgar :)Resim Emine :)

------------------------------------------

  Elini sıktım ve artık onunla tanışmıştım. O çok övdükleri çocukla, o çok sevdikleri, hayran oldukları çocukla tanışmıştım..ki hiç öyle bir çocuga benzemiyordu aslında. Sıramın üstüne yatıp yüzümü ona döndüm. O da bana dönmüştü.

Hocanın" Benden bu kadar" demesiyle kafamızı kaldırdık ve öğrencilerle beraber sınıftan çıkmaya başladık.

Saat 3 ü 20 geçiyordu. Büyük ihtimalle birazdan Yasemin arayacaktı beni. İşi bu vakitte bitiyordu. İşi dediğim asistandı. Ailesiyle Fransa'daydılar.  Ama işi bittikten sonra yani haftalar sonra buraya dönecekti sadece o.

Onu çok özlemiştim çünkü.

 "Gidelim mi?" diyen sesi duyduğumda saate bakmayı kestim ve telefonumu cebime koydum.                                                          

"Tabi. Ders bitti değil mi" diye sordum sınıftan çıkarken.  Gülümsedi ve:

"Sanırım." Dedi. Güldüm bende.

"Zaten çıkacaktım ben. Sen ne yapacaksın şimdi?" dedi koridorda durup bana bakarken. Bende durdum ve duvara yaslandım o da karşıma geçti.

"Sanırım eve gideceğim.Biraz yorgunum da." Dedim onun yüzünü incelerken.

"Hımm benimle bi kahve içmeye vaktin var mı peki küçük hanım? Bi ajandana baksan ?" dedi gülümseyerek. Ona karşılık verdim.

"Aslında maalesef. Şu an gerçekten eve gitmem gerek." Dedim sonradan pişman olarak. Eve gitmeliydim çünkü gerçekten yorgundum ve Yasemin le konuşacaktım.

"Hımm seni anlıyorum. O zaman başka zaman olur mu?"

"Olur." Dedim gülümseyerek. Ardından geri çekildi ve bende merdivenlere doğru yürümeye başladım. Arkama baktığımda o ise beni izliyordu.

 "Mesela yarın olabilir küçük adam!" diye seslendim. Ardından gülmeye başladı. Uzaktan da olsa gamzelerini  ve  gözlerinin kısılmasını görüyordum gülerken. Sevimli bir şekilde gülüyordu.

 "Olur, küçük hanım!" dedi gülerek ve sonunda arkasını döndü, yürümeye başladı.          

Herkes bize bakmıştı bir anda. Emine bile.

 Gülümseyerek aşağıya inmeye başladım. Sersem gibi olmuştum. Gülümsüyordum ve aklıma neden telefon numarasını almadığım geldi.                                                                                                   

Salak kafam. Yine salaklık yaptın. Diye iç geçirdim ve çıkış kapısına ilerlemeye başladım. Dışarı çıktım. Birkaç çocuk beni süzüyordu yürürken ama umrumda değildi. Sonuçta bir şey yapamazlardı herhalde. Okuldaydım hâla ? Ya da çevresindeydim her neyse.

Eve doğru yürümeye başladım. İçimden takip edildiğime yönelik bir ses vardı ama arkamı dönmeye cesaret etmemiştim. Hemen hızlıca sokağı döndüm ve evime doğru ilerledim. Anahtarı on saat bulamamıştım resmen. Bulduğum zaman da kapıya sokamamıştım çünkü korkuyordum. Arkamdakine ait gölgeyi görmüştüm.

İçimden lanetler okuyarak sonunda kapıyı açtım ve içeri girdim. Kapıya bakmadan kapıyı kapadım. Kilitleri vurdum. Derin bir oh çektim.

Paranoyak olmuştum âdeta.

Kitaplarımı komodinin üstüne bıraktım ve ayakkabılarımı çıkardım. Çantamı yere attım. Hemen yatak odasına yöneldim. Üstümü çıkardım. Evim büyüktü 2 katlıydı ama üst katı çok kullanmazdım. Bana bu kadar yetiyordu zaten