Znaleźć Czas Na Miłość

Rozdział 4. Poznawanie siebie i atak.

Razem z Erykiem wyszłam do ogrodu. Zaczęliśmy spacerować alejkami aż w końcu Eryk odezwał się pierwszy

- Co pomyślałaś jak mnie pierwszy raz zobaczyłaś?- O w mordę! Co ja mu teraz powiem

- Pomyślałam, że Ashton nie miał racji co do ciebie.

- Jak to nie miał racji?

- No normalnie. Przed śniadaniem spotkałam go na korytarzu. Powiedziałam mu, że się boję, a on na to, że mam się nie martwić. Mówił, że widział cię wczoraj i masz ponad 60 lat, jesteś garbaty i brzydki. To dlatego na śniadaniu się wywalił. Podłożyłam mu nogę w odwecie za jego słowa.- gdy skończyłam już mówić Eryk tak po prostu zaczął się niekontrolowanie śmiać.

Tak głośno, że aż przykuliśmy tym uwagę pobliskich gwardzistów.

- Przestań się tak śmiać bo się dziwnie na nas patrzą!

- Wstydzisz się mnie?

- Nie, nie o to mi chodzi, po prostu dziwnie się czuję gdy tak na nas patrzą!- powiedziałam zakłopotana.

- Rozumiem.

- Dobrze, to powiedz mi teraz ty co myślałeś gdy mnie pierwszy raz zobaczyłeś.

- Ok. Pomyślałem sobie, że jesteś piękną, na pewno równie inteligentną i skromną dziewczyną. Przynajmniej tak opisywali cię twoi bracia. Mówili też, że zawsze masz swoje zdanie i dążysz do obranego celu.

- Nie wierzę! Moi bracia tak o mnie mówili? Musiałeś im coś chyba podać żeby to powiedzieli. Nie przypominam sobie, aby mieli się z wami spotkać.

- Wczoraj jak przyjechaliśmy to wyszli się przywitać razem z waszym ojcem. Powiedzieli, że się źle poczułaś, i dlatego nie przyszłaś. Jakoś nie chciało mi się w to wierzyć, dlatego w czasie kolacji opuściłem jadalnię pod pretekstem zmęczenia po podróży i poszedłem ciebie szukać. Wystraszyłem się, że nie będziesz chciała się ze mną spotkać albo co gorsza uciekłaś. Zapytałem jakąś pokojówkę gdzie możesz teraz być, a ona mi powiedziała, że prawdopodobnie w stajni. Wiec tam też się udałem i akurat zastałem cię ćwiczącą skoki przez przeszkody. Stanąłem pod drzewem i patrzyłem, a jak się obróciłaś w moją stronę schowałem się za nie. Potem wróciłem do pałacu.

- Tak myślałam, że mnie ktoś obserwuje ale nie byłam pewna.- powiedziałam z uśmiechem.

- Mam pomysł. Może zagramy w 20 pytań. Co ty na to?

- Ok. Ja pierwsza. Ulubiony kolor? Mój to fioletowy.

- Granatowy. Ulubiony sposób na nudę? Ja to często jeżdżę na motorze i biorę udział w wyścigach samochodowych.

- Gra na fortepianie i jazda konna. Na serio jeździsz motorem?

- Tak ale nie odbiegaj od tematu. Teraz twoje pytanie.

- Ok. Jaki masz samochód? Ja mam białe Porsche.

- Masz samochód?

- Tak ale nie odbiegaj od tematu.- ostrzegłam go i razem wybuchliśmy śmiechem. Coś czuję, że się dogadamy.

- Ok, ok. Ja mam Audi A4.

- Oooooo, kolego jaki samochód.

- Wiem na 18 od kumpla dostałem. Teraz moja kolej. Coś czego nie lubisz. Ja nie lubię niedoskonałości.

- A ja nie lubię chamstwa.

- Ooooo koleżanko!

- Nie papuguj mnie!- ostrzegłam go z uśmiechem na ustach.

- Dobrze, przepraszam Waszą Wysokość- ukłonił się teatralnie w moją stronę.

- Przeprosiny przyjęte...

I wtedy gdy miałam dodać coś jeszcze ktoś biegł w naszą stronę z krzykiem, że jesteśmy atakowani przez jednego z naszych lordów i jego wojsko. Razem z Erykiem ruszyliśmy biegiem w stronę pałacu ale ktoś zagrodził nam drogę i był to we własnej osobie lord Marryweader. Szczerze mówiąc nienawidzę tego gościa i gdyby nie to, że jestem dobrze wychowana to bym mu już nie raz przywaliła i to porządnie. W tym samym momencie kieruje w naszą stronę, a dokładniej w moją stronę pistolet i gdy już ma pociągnąć za spust zostaje pociągnięty do tyłu i to przez kogo? Przez samego króla Avalon! Aaron zaczął coś krzyczeć ale nic z tego nie zrozumiałam. Eryk pociągną mnie w stronę pałacu, a ja ledwo co szłam w tych butach o bieganiu nie wspominając. Wbiegliśmy do pobliskiego schronu ( ja oczywiście ze szpilkami w ręku) gdzie byli już wszyscy oprócz naszej trójki.

- Dobrze, że jesteście tak się o was martwiliśmy- zaczęła mówić królowa Elizabeth.

- Nic nam nie jest. Tylko jakiś szaleniec nam drogę zagrodził i zaczął do nas celować, ale w porę zjawił się ojciec i go unieszkodliwił. Naprawdę nie masz się o co martwić mamo.- zapewniał ją Eryk.

Ja w tym czasie podeszłam do swoich braci zapytać jak to możliwe, że przedarto się na teren pałacu.

- Jak oni się tu dostali? Przecież na każdym kroku stoi straż.

- Nie mam zielonego pojęcia ale pewnie mają tutaj jakiegoś szpiega bo zaatakowali wtedy gdy warta się zmieniała.- powiedział Dominic.

- Ale kto może być tym szpiegiem?

- Podejrzewacie kogoś? - zapytał król Aaron podchodząc do mojego ojca.

- Na razie nie ale trzeba mieć oczy i uszy szeroko otwarte. Raczej odwołamy albo przełożymy nasz wyjazd na północ.

- I tu się z tobą zgodzę- odezwał się generał Meachel.

- Dobrze, że nic się nie stało bo jakby moja żona żyła to ja byłbym już martwy.- po tych słowach wszyscy wybuchliśmy śmiechem.

Po paru godzinach spędzonych w schronie mogliśmy już wyjść na zewnątrz. Na pierwszy rzut oka nic się nie stało ale gdy weszliśmy do holu miałam ochotę krzyknąć.