Light Feather (HAB)

Chapter 5: Impossible dream

                 HERSHEYS' POV

di ko ginustong magkagulo ng ganto. I was just admiring him.

Please dont judge me too fast.

Please dont make bad comments about me.

First year college noon,

Una ko syang nakita, naattract agad ako sa kanya dahil malakas yung appeal nya at ang gwapo nya talaga.

Yung tindig nyang tuwid,
Simple lang yung porma pero ang pogi pa rin.

The time i knew na classmates kami, sobrang saya ko.

Tahimik sya at all, pero active sa recitations and matataas lagi yung exams nya, which made me like him more.

Hindi sya palabarkada and i always see him reading books instead of gadgets.

From that time,

I started observing him.

In-add sya sa Facebook pero naka-private. At ilang buwan muna ang lumipas bago ako in-accept.

Nagpaka stalker mode tuloy ako cause his such a mysterious person.

Second year,

Nung nalipat si Mairah sa section namin. Weird yun that time. May pagka FC pero mabait.

At prangka.

Nalaman nya agad na crush ko si joseph kase nakita nya kong natingin one time sa Timeline ni joseph.

Mapagkakatiwalaan naman at after a year of friendship, di nakalabas yung secret na yun.

Sikretong hanggang sikreto na lang ata.

Pangarap na hanggang pangarap na lang.

Paghanga na hanggang paghanga lang dapat.

Lumabas kami ng room,

Nasa grounds kami for rehearsals ng group presentation namin,

" Come here guys! " sigaw ng leader namin.

" Hay naku bes, pag bumalik ulit yung jowa nya, ako na haharap dun! " sabi ni Mairah habang lumalapit kami sa leader namin.

" Naku. gulo nanaman yang gusto mo."

" Wag kang mag alala, di naman yun papalag sakin eh. "

" Wala na nga akong pag asa , lalo mo pang pinapalala. :( "

" Im just helping you. "

" Hersheys, punta ka sa left! Mairah dun ka sa right. " direction ng leader namin. Habang napunta ko sa kaliwang side, di ko alam kung bakit hinahanap ng mga mata ko si Joseph.

Palinga-linga ako na parang nawawala habang naglalakad.

" Aray! " may nabangga ako mula sa likod, boses na pamliyar at minsan ko lang naririnig.

Nung lumingon ako,

Dun ko nakita yung hinahanap ako.

" Ay sorry. " nakakatense syang kausapin. Knowing na meron syang galit sakin. Huhuhuhu T.T

He looked at me as if na para akong stranghero.

" K. "

at lumakad syang paalis habang ako lutang at nasasaktan.

Kung dati, hindi nya ko napapansin at kinakausap.

Ngayon, iniiwasan nya na ko at sinusungitan.

WHAT AM I GONNA DO?