Aşktan Yana

~§18. BÖLÜM§~

Zaman lazım sadece, unutacaksın!
Nasıl unuttuysan çocukluğunu,
Kırılan oyuncaklarını..
Kırılan kalbini de öyle unutacaksın. !!.
~Cemal Süreyya~

Bölüm şarkısı;; sezen aksu& belalım..

Yb inşallah beğenirsiniz.❤➰

########

"Abim.. Vuruldu" dedi.
O an ne yapacağımı bilemez halde gözlerim boğulaştı ve donup kaldım. Beni bugün aldatan adam içindi bu üzüntüm..
Peki şimdi ne yapacaktım..
Olmamış gibi davranıp uyuyacakmıydım.
Yoksa koşa koşa onun yanına mı gidecektim...
&&&&&&&&&

Çaresizce elimden telefon yeri boyladı. Şimdi ne yapacaktım ben. Nasıl bir çıkmazda kaldım.
Elimden telefon düşünce nur hemen yanıma geldi. Telefonu kulağına götürdü ama sude de kapatmış sanırım Çünkü sorar şekilde bana bakıyordu. Zar zor konuşmayı denedim. Sanki boğazım da birşeyler parçalanıyor.
"Asrın... Vurulmuş"dedim sesim sonuna doğru bitik çıkıyordu. Bana onca şeyi yapan insan için fazla üzülüyorum belki ama elimde değildi. Kalbimin en ucra köşesine yerlesti ışte. Şimdi eğer ona birşey olursa kalbimi de götürecekti. Ama bunu başkalarına belki etmeyecektim. Sonuçta herkesin gözünde bir kez aciz duruma düştüm. Şimdi hangi yüzle asrının yanına gidecektim. Ne diyecektim aldattın beni ama yine de sensiz olmuyor mu diyecektim. Hem bana ihtiyacı olduğunu sanmıyordum. Birden nur sarsınca daldığımı anladım.
"Hadi ne duruyorsun ömere haber verelim. Asrının yanında olmamız lazım"dedi ve kolumdan sürükleme başladı. Kolumu elinden kurtardım ve olduğum yerde durdum.
"Ben hiçbir yere gitmiyorum. Siz gidin onun yanında olması gereken kişiler sizsiniz"dedim ve arkamı döndüm yatağa oturdum. Suan deli gibi nasıl olduğunu merak ediyordum ama unutmam için bunları yapmam lazımdı. Onu umursamamam.. Düşünmemem..
"Saçmalama Meyra. Bizden çok senin olman lazım orda"dedi oda yanıma gelip. Neden anlamıyordu ki. O beni isteseydi beni aldatmazdı.
"Nur beni rahat bırak. Gelmiyorum ben bugün olanları nasıl unutmamı beklersin"dedim sesim sonunda olanları hatırlayınca çok sessiz çıkmıştı. Gerçektende hatırlayıp duracak mıydım ben o sahneyi..
"Bilmediğin şeyler var Meyra. Lütfen hadi"dedi kolumu tuttu. Birden kolumu çektim. Ne demek istiyordu bilmediğim ne vardı ki. Neden ben bilmiyordum sadece.
"Söyle o zaman bende biliyim. Bugün olanlar aklimdan, gözümün önünden gitmiyor. Sen benim ne hissettiğimi biliyormusun? Hangi sıfatla gideceğim oraya. Ne diyeceğim gidipte"dedim ve yatağa girip pikeyi kafama kadar çektim. Gerçeklerle bir kez daha yüzleştim ve çok ağır gelmişti. Daha omuzlarımda ağırlık varken birde bu gerçekler iyice canımı yakıyordu. Odanın kapanma sesini duyunca Nurun gittiğini anladım ve tuttuğum gözyaşlarımı serbest bıraktım. Ya ona birşey olursa. Ya dün gördüğüm son görüşüm olursa. Neden böyle birşey olmuştu. Evet gitmemekte direndim çünkü en doğru kararı verdim. Gidecek cesareti bulamıyordum kendimde. Sevdiği herkes yanındaydı belkide aslı da gitmiştir. Şimdi oraya gidersem yeterince aşağılandım daha fazla aşağılanmak istemiyordum. Bütün sevdikleri yanındayken benim yokluğumu bile hissetmezdi. Şimdi benden uyumamı beklemeyin. Onu deli gibi merak ederken ne yapacağımı düşünüyordum.
Allahım ne olur ona birşey olmasın..
Bu sözü sürekli tekrarlıyorum. Şimdi nuru arasam dediğim onca lafı yutmak zorunda kalacağım öbürlerini arasam da aynısı olacak. Kafayı yemek üzereyim kim ne istedi ondan. Vurulurken çok acıdı mı ki canı.. Çok acı çekti mi? Neresinden vuruldu.? Nerede vuruldu?. O saatte dışarıda ne işi vardı.? Bütün soruların cevabını bilipte bilememek ne kadar kötü. Onun canı yanarken benim canım nasıl yanmadı. Nasıl hissetmedim neden hissedemedim.. Bana yaptığını unutmuş değildim ama birden kalbime bir ağrı giriyor ve onun iyi olmadığını söylüyordu bana. Burada oturup kafamı yememe az kalmıştı ama yine de kararımdan vazgeçemeyeceğim...