You Are The Risk I'll Always Take

Chapter 33

"Mcchaine, pasensya ka na ha? Di ko kasi alam na ngayon pala yung ano ko. Di ko kasi inexpect kasi ang alam ko next week pa. Nasungitan na nga kita, napilitan ka pang bumili ng sanitary napkin ko tapos yung ano ko. Jusko. Sorry. Isang malaking kahihiyan ang nagawa ko sayo. Pero pramis, di ko talaga yun sinasadya. Sorry."

Sobra akong naguilty sa lahat ng nangyari sa araw na ito.

"Ganun ka pala pag dinadatnan ka. Haha. I didn't expect that too. Sobrang sungit mo pala. Pero it's okay. Maganda na rin yun para sa susunod na dadatnan ka ulit, alam ko na ang gagawin ko. About sa napkin mo? Hahahaha. Kahit sobrang sakit ng ulo ko kanina sa kaiisip kung anong klaseng napkin ang kailangan mo o kung anong brand ang ginagamit mo, okay lang. Kahit pa pinagkamalan akong bakla kanina dahil sa binili ko sa grocery store, okay lang basta para sayo yung ginagawa ko. About sa undies mo, it's okay. Napakahalaga mo sa akin Raniella. You don't know how much you really mean to me. You don't know how much important you are to me. Damn, I'm so into you. Hahahaha. You call everything happened today 'kahihiyan?'? Are you insane babe? Of coarse, no. Walang kahihiyang nangyari ngayon. Everything's worth it. And it makes me want and love you more." He stretch his arms then I felt his hands touched my cheeks.

I felt something warm inside. I feel comfortable with him.

Mayamaya lang ay tinawag na din yung plane number namin. Sabay kaming tumayo.

Hinawakan niya ang kamay ko at sabay kaming naglakad papunta sa plane.

Tinignan ko siya habang naglalakad kami. He's smiling. Actually, lagi siyang ngumingiti pero itong ngiting suot niya ngayon ay kakaiba.

Nakapasok na kami ng plane. Magkatabi kami siyempre.

Habang nakaupo inisip ko kung may oras ba na hindi ako naka-inom ng gamot kasi I feel something weird. Wala naman e. Wala akong na-missed na oras. Mcchaine always reminds me of my medicines. Pero bakit parang may nararamdaman akong hindi maganda?

"Hey, babe. You okay?" napatingin ako sa kaniya.

"Yea."

"You look pale. Nagugutom ka ba? May kailangan ka ba?" nag-aalalang tanong ni Mcchaine.

"Wala naman. Gusto ko lang magpahinga." sagot ko.

Tumango lang siya. Ipinikit ko na ang mga mata ko. Siguro pagod ko lang ito. Naramdaman kong may kumot na inilagay sa akin. Hindi ko nalang idinilat ang mga mata ko dahil alam ko naman na si Mcchaine yun. Alangan naman si Lance e masaya na siya sa iba.

"Raniella, we're here. Wake up, babe." narinig ko ang pamilyar na tinig.

Dahan-dahan kong idinilat ang mga mata ko. Nakita ko si Mcchaine na nakatayo at hinihintay ako.

Napatingin ako sa paligid namin. Kami nalang pala ang nandito. Ang lomag mo kasi, Raniella. Tulog lang ang alam mo. Walang hiya ka. Di ka na nahiya.

Tumayo na ako at lumabas ng plane. Dumeretso kami sa labas ng airport bitbit ang mga gamit namin.

Well yung shoulder bag ko lang ang hawak ko kasi hawak ni Mcchaine yung ibang bags.

We're putside the airport, waiting for a taxi nang biglang nakita namin si Lance at Mandy. Magkaakbay. Nagtatawanan. Masaya.

Sa totoo lang, nasasaktan ako. Kasi dapat ako yun e. Ako dapat yung kasama ni Lance. Oo, best friend ko siya. Dapat masaya ako para sa kaniya. Pero hindi maiwasan ang magselos kasi MAHAL KO ANG BEST FRIEND KO. Mahal ko siya higit pa sa kaibigan. Ang hirap ng ganito.

Pagkalipas ng ilang sandali, nangyari ang pangyayaring di ko inakalang bibiyak sa puso ko. Pangyayaring ayoko mangyari. Pangyayari na yung labi niya ay dumampi sa labi ng iba.

Naramdaman kong tumulo ang luha sa aking pisngi.

"Raniella, are you okay?" ani Mcchaine.

He's tapping my shoulders.

"Raniella! Baby. We're here." sigaw ni Mcchaine.

Dinilat ko ang mga mata ko. Sht. Bakit ganun ang panaginip ko? Ang pangit naman. Jusko. Bakit hanggang sa panaginip sila parin ang makikita ko? Hindi na ba ako makakalayo sa dalawang iyon?!

Hindi naman ako galit o naiinis o nagseselos o naiinggit kasi wala akong karapatan. Okay? Gusto ko nang mag-focus sa buhay ko. Gusto ko nang mag-focus sa sarili ko. Gusto kong ituloy ang buhay ko nang walang taong pumipigil sa akin.

"Sorry." I cupped my face.

Ano ba naman yan?! Ang lomag naman pu. -_-

Dali-dali akong tumayo saka naman ako inalalayan ni Mcchaine.

We just landed in Boraaaaa! Waaah! I'm so excited. Pagkababa ko palang ng airport ramdam ko na ang summer breeze. This is so exciting namern.

"By the way, Raniella we're going to have to so much adventure here. I mean wala muna masyadong maraming activities kasi puso mo babe. Pero I promise you'll enjoy this trip. Okay?" Nakangiti niyang sinabi ito.

Tumango nalang ako bilang sagot.

Hindi kami nag-commute papunta sa hotel na magsstaya-an namin. Sa pagkakaalam ko, may rest house kasi dito sila Mcchaine kaya kotse niya yung suimalubong sa amin. Di ko na tinanong kung bakit di kami sa rest house nila nagpunta kasi baka may sarili siyang dahila na di na dapat hinahalungkat.

As usual, he opened the door for me then sumakay naman ako. Tinulungan niya muna yung driver niya na ilagay lahat ng baggage sa likod ng kotse pagkatapos ay sumakay na din siya.

Hawak-hawak niya padin yung kamay ko. Ewan ko nga kung naka-glue na 'to e.

After how many minutes of travelling, we finally made it to

Shangri-La's Boracay Resort

.

Maganda yung resort sa totoo lang. I think I'm gonna like it here.

We went to the lobby para makapag-check in.

"Babe, different rooms ba?" tanong ni Mcchaine.

"Ikaw bahala." sagot ko.

Di naman sa panlalandi pero malaki kasi ang tiwala ko sa taong ito. May respeto siya sa kababaihan.

Mayamaya lang ang pumunta na kami sa room namin. Iisang room ang kinuha niya pero different bed kami. Dalawang bed ang nasa room na iyon. May beach view kaya relaxing yung room.

I laid on my perfect comfy bed.

"I need to sleep."

"You sure do. Magsshower lang ako. Tapos magrerest na din." sagot ni Mcchaine.

Di ko iyon pinansin. Ipinikit ko na ang mga mata ko at natulog.