You Are The Risk I'll Always Take

Chapter 4

Pagdating sa bahay....

Isang ambulance ang sumalubong sa amin.

Unti-unting nabibiyak ang puso ko.

Unti-unti kong nararamdaman ang pain.

Unti-unti akong nanghihina.

Pagkapark ni Mandy ng kotse niya, agad akong bumaba dito.

Mabilis akong tumakbo.

I ran fast as I could.

My tears are slowly falling on my cheeks.

I ran to the stairs.

Sa sobrang bilis ko, nadapa ako.

Pero di ko pinansin yun.

Tumayo ako at umakyat sa second story ng bahay namin.

Agad kong pinuntahan ang kwarto ni daddy.

Binuksan ko ang pinto at pumasok.

Wala akong nadatnan.

Nag-ikot ako sa kwarto niya.

Sa Banyo, wala.

Sa dressing room, wala.

Sa terrace, wala.

Kahit para sa akin nakakatanga, tinignan ko pa sa ilalim ng kama, wala din.

My knees felt the floor.

Then I felt something...

May sugat pala ako.

Siguro sa pagkadapa ko kanina.

Pero kahit ilang sugat pa siguro ang makuha ko, wala nang mas hihigit pa sa sakit na nararamdaman ko ngayon.

"Ang sakit" Ang mga salitang natira sa utak ko.

Hanggang sa narinig ko ang pag-alis ng ambulance.

Pababa na ako ng hagdan pero pinigilan ako ni Lance. Niyakap niya ako.

Di ko alam kung bakit siya nandito o bakit alam niya ang nangyayari dito sa bahay.

"Lance, my dad." I said.

Pinipilit kong makawala sa mahigpit niyang yakap pero sa sobrang hina ko, napaluhod ako.

Naramdaman ko na binuhat ako ni Lance.

Ewan ko kung saan kami pupunta.

Hanggang sa pinaupo niya ako sa isang upuan sa garden.

I'm still crying.

Nakaramdam ako ng kirot sa dibdib.

"Hey, happy birthday my baby girl." Ramdam ko ang yakap ng isang tao sa likod ko.

Liningon ko 'yun at sumalubong ang ngiti ng daddy ko.

"Dad, you're okay!" Sabi ko sabay yakap sa kanya ng mahighpit.

"SURPRISE!" Isang malakas na boses ang narinig ko. Boses ng mga kaibigan ko. Boses ng mga malapit sa akin.

Si Lance, Maikee, Kyle, Lola ko, si Kuya Usher na pinsan ko, si Mandy.

Unang yumakap sakin si kuya Usher.

"Hey, cous." Panimula niya.

"Hey." Sagot ko.

Sa dami-daming paraan na isu-surprise ako, sa aganitong paraan pa talaga? Wow. Genius idea. Kailangan pa talaga akong paiyakin sa araw ng birthday ko? Huwaaaaw.

Then, the party started.

Inumpisahan ni daddy ang toast.

Nakaupo kami sa harap ng bonfire.

"First of all, happy Birthday my baby." He smiled. "Di ko alam kung paano kita isusurprise e. So ito na yun. I'm sorry that you have to cry. I'm sorry that I have to act dead. I'm sorry that I have to hurt you. Alam kong proud ang mommy mo sayo ngayon. Alam ko din na kahit nasaan man siya ngayon, she is happy. I know she's with us and she's watching over us. She must be telling stories about you to her fellow angels. Mahal na mahal kita, 'nak. You are my everything. 17 years of having you was a blast. I am a proud daddy." Ito ang message ni daddy sa'kin. He was crying while he was giving his speech. Awww.

Then, lumapit siya sa akin at yinakap ako saka umupo sa tabi ko.

"I'm next." Sabi ni Maikee as she raises her hand.

Tumayo siya at pumunta sa gitna at nagsimula na siyang magsalita.

"Hey, Raniella. Best Friend since kindergarten. Best friend mo before you met your best friend LANCE." Diin na diin ang pangalan ni Lance. Nagsisimula na naman ito e. "Okay. So you are already seventeen huh? Another year of your life. Exciting no? You know, bessy you are best thing that I've ever had. I can't imagine my life without a best friend like you. I guess my life would be so boring. Everyday I thank God that He gave me a bessy like you. You know I dont want dramas, right?" I just nodded. "Then don't make me cry just because of this speech." Then everyone laughed. " Ayoko nang pahabain 'to. Baka masira make-up ko. Ang hirap mag ayos ng eyebrows at maglagay ng false eyelashes. Basta, always remember that I love you, I'll love you until I get wrinkles" Pagtapos nito.

"Hey, Cap. Do you still want me to speak?" Lance asked with a smile.

"Hahahahaha. Go ahead." I replied.

He stood up and started his mala-Woodrow Wilson's 14 points speech.

"Hey, Cap. Ako yung best friend na nakilala niyo ni MAIKEE" Let me guess, nagaasaran 'tong dalawa. "By the way, Happy Birthday. 17 years, huh? I still remember when you turned 15, umiyak ka sa harap ko noon. Then left the words "I can't do this anymore." Naramdaman ko ang bawat sakit na naramdaman mo sa mga oras na 'yun. Napuno nga yung timba namin ng luha mo e. Kaya ayun nakatipid kami ng tubig ng tatlong araw." Everyone of us laughed again. Lagot 'tong nilalang na 'to mamaya. "Joke lang, Cap. You don't know how amazing, how special you are to me, to your dad, to Maikee, to your Lola, to kuya Usher, to us. Sinabi mo sa akin noon na gusto mo nang makasama ang mama mo dahil ayaw mo na maramdaman ang sakit na nararamdaman mo tuwing birthday mo. Pero alam mo kung ano pa ang mas nakakabilib dun? Yung pag-gising mo sa umaga, tatawagan mo ako tapos sasabihin mong "I still have a reason to live, I don't want my dad to suffer one more time. I'll live for the people who appreciates me." You are the strongest human I've ever known. Seventeen ka na, uy. I Love You, Raniella the captain of my ship." He said. Then he raised his glass.

"To Raniella's New 365 days and still counting" He toasted.

"Cheers!" Everyone said.

~*~*~*~*~

Natapos na ang party at nagsiuwian na din sila.

Matutulog na dapat ako ng biglang may nagtext.

From: Bessy Maimai

Hey. Happy Birthday ulit, girl.

To: Bessy Maimai

Thank you, bessy.

From: Bessy Maimai

Bakit nandoon yung classmate mo kanina? Di naman sa ayokong nandoon siya. Pero you know what, parang she likes Lance.

To: Bessy Maimai

Whatever, bessy

From: Bessy Maimai

Kasi kung makatawa at kung maglandian sila akala mo kung bagay sila. E mas maganda naman ako sa kanya. And bessy, wala siyang ganda.

To: Bessy Maimai

Bessy, she's my friend. Matulog ka na nga. Wag mong iniistress ang sarili mo dahil dun. Buhay nila yun.

From: Bessy Maimai

Fine. Fine. Good Night!